«محمد حسین رجبی‌دوانی» کارشناس تاریخ اسلام در گفت‌وگو با فارس با اشاره به هفته درختکاری و اهمیت آن در سیره ائمه اطهار علیهم‌السلام اظهار داشت: وقتی حضرت علی علیه‌السلام خانه‌نشین شد و به دلیل اینکه تمام اموال حضرت رسول(ص) که به حضرت زهرا (س) تعلق داشت، مصادره شده بود از این رو ایشان به زراعت و آبیاری زمین‌های مردم پرداخت.
وی با بیان اینکه شغلی که امام علی(ع) پس از کنار گذاشته شدن از خلافت برگزید، کار زراعت بود، گفت: حضرت امیر (ع) با آبیاری و زراعت زمین‌های مردم به امرار معاش خود و خانواده‌اش می‌پرداخت.
کارشناس تاریخ اسلام یادآور شد: امیرالمؤمنین زمین‌های قابل توجهی را آباد و درخت‌های فراوانی را کاشت و با توجه به اینکه درخت نخل زمان بسیاری را برای به ثمر نشستن نیاز داشت اما با این وجود، حضرت علی (ع) این زحمت را متحمل شد و سرزمین‌های بسیاری را آباد کرد.
وی تصریح کرد: در دوران غصب خلافت، حضرت امیر (ع) عمدتا به آبادانی زمین‌های بایر و به کاشت درختان اشتغال داشت به طوری که نخلستان عظیم و قابل توجهی پدید آمد که بخش اعظمی از محصول آن به فقرا انفاق می‌شد.
رجبی‌دوانی ادامه داد: وقتی امام علی علیه‌السلام به خلافت رسید و رهبری جامعه مسلمین را برعهده گرفت عواملی از طرف ایشان بر سر زمین‌ها فعالیت می‌کردند و پس از مدتی این زمین‌ها وقف اولاد پدری ایشان شد و به این ترتیب، امام حسن مجتبی (ع) متولی رسیدگی به آنها شد.
وی با اشاره به تولیت امام مجتبی (ع) در ارتباط با زمین‌های مدینه خاطرنشان کرد: امام علی (ع) می‌دانست که پس از ایشان بنی امیه حکومت را به دست گرفته و اولاد ابوطالب را از هرگونه حق و حقوقی محروم خواهند کرد لذا حضرت علی (ع) با وقف این زمین‌ها به اولاد پدری خویش درصدد بود تا گزینه‌ای برای امرار معاش آنها باقی بماند.
این کارشناس تاریخ اسلام خاطرنشان کرد: وقتی یکی از ذوات مقدس معصومان (ع) به چنین کاری اهتمام می‌ورزد بیانگر این است که اگر شرایط مشابهی برای سایر ائمه علیهم‌السلام پیش می‌آمد همه آنها به کاشتن درختان و آبادانی سرزمین‌ها اقدام می‌کردند همچنانکه امام باقر (ع) نیز زمین‌های بسیاری داشت و در آنجا به کار و زراعت می‌پرداخت.
رجبی دوانی در پایان گفت‌وگوی خود با فارس اظهار داشت: با مرور سیره ائمه اطهار علیهم‌اسلام درمی‌یابیم که کاشتن یک درخت تا چه اندازه ارزشمند است و از طرف دیگر نیز از آسیب بی‌جهت درختان جدا نهی شده است.
وی با بیان اینکه شغلی که امام علی(ع) پس از کنار گذاشته شدن از خلافت برگزید، کار زراعت بود، گفت: حضرت امیر (ع) با آبیاری و زراعت زمین‌های مردم به امرار معاش خود و خانواده‌اش می‌پرداخت.
کارشناس تاریخ اسلام یادآور شد: امیرالمؤمنین زمین‌های قابل توجهی را آباد و درخت‌های فراوانی را کاشت و با توجه به اینکه درخت نخل زمان بسیاری را برای به ثمر نشستن نیاز داشت اما با این وجود، حضرت علی (ع) این زحمت را متحمل شد و سرزمین‌های بسیاری را آباد کرد.
وی تصریح کرد: در دوران غصب خلافت، حضرت امیر (ع) عمدتا به آبادانی زمین‌های بایر و به کاشت درختان اشتغال داشت به طوری که نخلستان عظیم و قابل توجهی پدید آمد که بخش اعظمی از محصول آن به فقرا انفاق می‌شد.
رجبی‌دوانی ادامه داد: وقتی امام علی علیه‌السلام به خلافت رسید و رهبری جامعه مسلمین را برعهده گرفت عواملی از طرف ایشان بر سر زمین‌ها فعالیت می‌کردند و پس از مدتی این زمین‌ها وقف اولاد پدری ایشان شد و به این ترتیب، امام حسن مجتبی (ع) متولی رسیدگی به آنها شد.
وی با اشاره به تولیت امام مجتبی (ع) در ارتباط با زمین‌های مدینه خاطرنشان کرد: امام علی (ع) می‌دانست که پس از ایشان بنی امیه حکومت را به دست گرفته و اولاد ابوطالب را از هرگونه حق و حقوقی محروم خواهند کرد لذا حضرت علی (ع) با وقف این زمین‌ها به اولاد پدری خویش درصدد بود تا گزینه‌ای برای امرار معاش آنها باقی بماند.
این کارشناس تاریخ اسلام خاطرنشان کرد: وقتی یکی از ذوات مقدس معصومان (ع) به چنین کاری اهتمام می‌ورزد بیانگر این است که اگر شرایط مشابهی برای سایر ائمه علیهم‌السلام پیش می‌آمد همه آنها به کاشتن درختان و آبادانی سرزمین‌ها اقدام می‌کردند همچنانکه امام باقر (ع) نیز زمین‌های بسیاری داشت و در آنجا به کار و زراعت می‌پرداخت.
رجبی دوانی در پایان گفت‌وگوی خود با فارس اظهار داشت: با مرور سیره ائمه اطهار علیهم‌اسلام درمی‌یابیم که کاشتن یک درخت تا چه اندازه ارزشمند است و از طرف دیگر نیز از آسیب بی‌جهت درختان جدا نهی شده است.
