به گزارش مشرق به نقل از مهر، تهاجم نظامی به کشور افغانستان و قتل و کشتار کودکان بیگناه مرگ تدریجی را برای نظامیان خارجی به ارمغان آورده است. این روزها سرنوشت تلخ وغیر قابل باور شمار زیادی از نظامیان خارجی درافغانستان و قطع عضو آنها باعث شده این سوال را در ذهن بسیاری از آمریکایی ها ایجاد کند که آیا اهداف جنگ طلبانه واقعا ارزش این همه هزینه را دارد.


بمب های کنار جاده ای، حملات انتحاری، حمله مهاجمان مسلح به کاروان های نظامی یکی از عمده تحرکات مخالفین نظامیان ناتو درافغانستان یا همان طالبان است که باعث شکست مفتضحانه غرب در این کشور شده است.

واشنگتن و دیگر کشورهای غربی هم اکنون درحال ارسال پیامی آشکار به جهانیان هستند که از جنگ افغانستان و گزینه های پیش رو برای پایان دادن به این جنگ که به یک تومور سرطانی برای آنها تبدیل شده، مایوس شده اند.

پس از گذشت 11 سال از اشغال افغانستان توسط نیروهای آمریکایی و همزمان با آغاز فرآیند تدریجی مسئولیت واگذاری قدرت به نیروهای افغانی، هر روز بر شمار سربازان ایالات متحده که از قطع عضو رنج برده و زندگی خود را باخته و به مرکز پزشکی مراجعه می کنند، افزوده می شود

سربازان خارجی بدون آنکه بدانند از روی مواد منفجره و بمبهای کنار جاده ای عبور می کنند و انفجار این مواد باعث می شود اعضای پنتاگون از بدترین جراحت ها رنج ببرد. انفجار مواد منفجره در پی افزایش گشت زنی نیروهای آمریکایی در افغانستان می تواند منجر به قطع پا، دست، بازو و دیگر اعضای بدن سربازان شود.

رسانه های خبری در گزارشهای خود تنها به شمار افراد کشته شده توجه می کنند و کمتر به آسیب های ژنتیکی و لگنی که ذهن بسیاری از سربازان را مشغول کرده، می پردازند. این نواقص باعث شده تا سربازان در آرزوی داشتن فرزند باشند.


"متیو لیوا" سرباز آمریکایی شش ماه پس ازانفجار در مناطق کوهستانی در جنوب افغانستان به مرکز بازپروری به امید بازگشتن به زندگی عادی خود مراجعه کرده و بازوی چپ وی در یک میله آهنی قرار گرفته است.

متیو لیوا 21 ساله پیش از اعزام به افغانستان ازدواج کرد، اما در معرض انفجار قرار گرفتن در این کشور باعث شد تا لیوا دو انگشت از هر دست خود را از دست بدهد و عیقم شده و از ویلچر استفاده می کند.

شمار سربازان آمریکایی که دچار نقص عضو شدند در سال گذشته به بالاترین میزان خود رسید. یعنی هر ماه 20 نظامی مجروح می شود که این آمار حتی از جنگ عراق نیز بیشتر است.

همچنین در سال 2010، تنها 17 نظامی آمریکایی که از سه نقص عضو در بدن خود رنج می برند، زنده ماندند که این رقم در مقایسه با سالهای گذشته نشان از افزایش شمار مجروحین در افغانستان و افرادی که دچار قطع می شوند، دارد.

از سوی دیگر سال گذشته بیش از 400 هزار کهنه سرباز آمریکایی که از فشارهای ناشی از جنگ رنج می برند، تحت مراقبت های بهداشتی قرار گرفتند.


البته جدا از قطع عضو نظامیان آمریکایی در جنگ افغانستان بهتر است در اینجا نگاهی گذرا به نقص عضو نوزادان متولد شده در این کشور به سبب استفاده آمریکا از اورانیوم ضعیف شده در افغانستان اشاره کرد.

استنشاق اورانیوم ضعیف شده به "دی ان ای" زنان و مردان و هورمون های جنسی آنها تاثیر می گذارد و تولد نوزران نارس را به همراه دارد.

همچنین سندرم خستگی مزمن، سرطان های مختلف، سقط های ناخواسته و عقب ماندگی ذهنی از دیگر عوارض اورانیوم های ضعیف شده آمریکا در افغانستان است که هیچ گاه از اذهان عمومی پاک نمی شود.

با نگاهی به این حوادث تلخ و ناگوار این سئوال در ذهن ایجاد می شود آیا با وجود هزینه های گزاف جنگ افغانستان و افزایش مخالفین جنگ، دولت آمریکا بازهم به اهداف جنگ طلبانه خود می اندیشد یا به عقاید مردم احترام می گذارد و به جنگ در این کشور پایان می دهد.

بهترین گزینه برای دولت آمریکا عمل به وعده های خود برای خروج کامل از افغانستان در سال 2014 و توجه به تجارب کهنه سربازان است زیرا نظامیان و کودکان بی گناه قربانیان اصلی جنگ طلبی های دولتمردان هستند.

از سوی دیگر با توجه به گسترش دامنه اعتراضات به نظام سرمایه داری در آمریکا و افزایش نارضایتی ها از عملکرد اقتصادی دولت اوباما بهتر است که ایالات متحده به خروج از افغانستان تن در دهد زیرا مالیات دهندگان دیگر حاضر به پرداخت هزینه های جنگ نیستند.