اردوغان اکنون دیگر نمی تواند فقط حرف بزند و ژست بگیرد، بلکه باید راهی برای عمل کردن بیابد. آنکارا مثل همیشه اول از همه انگشت اتهام را به سمت کردها خواهد گرفت، ولی واقعیت این است که اهریمنانی مانند داعش، النصره و احرارالشام که زیر سایه آقای اردوغان جان گرفته و فربه شده اند، آدم کشانی حرفه ای هستند که برایشان فرقی نمی کند در حلب و دمشق جنایت کنند، در سامرا سرببرند یا در استانبول و آنکارا خلایق را منفجر کنند.
جرم کردها فقط این است که با کسانی می جنگند که اردوغان و اهل عیالش تا همین چند وقت پیش با سران آنها عکس یادگاری می گرفتند. ترکیه می خواست، مرزهای سوریه را ناامن کند، اما شهرهای خودش ناامن شده است. ترکیه بیابان ها را در سوریه گلوله باران می کند اما مجبور است ماشین های پر از مواد منفجره را در میانه پایتختش میزبانی کند.
ترکیه می خواست نظام سیاسی را در سوریه و عراق تعیین کند اما اکنون خود دچار بحران سیاسی شده است. ترکیه به دنبال گسترش نفوذ خود هزاران کیلومتر فراتر از مرزهایش بود اما حالا باید چهارچشمی چند صد متری کاخ رییس جمهورش را مراقبت کند. همه اینها نشان دهنده آن است که پایان «پدیده اردوغان» فرارسیده است.