به گزارش مشرق، رافائل مورنو آرانسادی، معروف به پیچیچی در جهان فوتبال، در 23 می 1892 در بیلبائو در خانواده‌ای اصیل متولد شد. پدرش شهردار شهر شد. چنین فردی آروز داشت فرزندش در زندگی موفق باشد و به پست مهمی برسد، اما رافائل جوان تنها به فوتبال فکر می‌کرد. در درس یک شکست خورده بود و پدرش به او می‌گفت: "تو به درد هیچ کاری نمی‌خوری." اما او برای یک چیز به کار می‌آمد که آن هم فوتبال بود.
آن ورزش عجیب هنگامی در اتلتیک بیلبائو دیده شد که مورنو می‌توانست در خیابان‌ها بدود و در کمپ‌ها به توپ ضربه بزند. بازیکن محبوب و مشهور اوایل دهه قرن گذشته، زمانی به اتلتیک پیوست که فوتبال کم کم در این شهر به ورزش محبوبی تبدیل شد. مورنو بازیکن خیلی لاغری بود. او در سال 1913 در افتتاحیه سن مامس حضور داشت و اولین گلش را در این روز به ثمر رساند. در سال 1915 در فینال کوپا دل ری سه گل به ثمر رساند.
نامزدی پر سر و صدایی با یکی از خانواده‌های ثروتمند بیلبائو داشت. عروسی‌اش به عنوان یک رویداد اجتماعی در شهر محسوب می‌شد. در سال 1920 به تیم ملی راه یافت و به عنوان بازیکن ثابت بازی کرد، اما بازگشتش به میان مردم برایش خیلی گران تمام شد. خیلی به چشم آمد و از آن زمان جنجال‌ها شروع شد. در بازی دوستانه در کریسمس، اسپارتاک پراگ، اتلتیک را در سن ماس گل باران کرد و هو‌اد‌ا‌ران او را نشانه رفتند، چون معتقد بودند دورانش به پایان رسیده است. فوتبال را به منظور قضاوت کردن کنار گذاشت چون هو‌اد‌ا‌ران او را پس از آن بازی راحت نگذاشتند.
در سال 1922 بیماری واگیردار تیفوس در بیلبائو شیوع پیدا کرد و پیچیچی در عرض دو روز به علت این بیماری جان خود را از دست داد. مردم تحت تاثیر این اتفاق قرار گرفتند و از رفتارهای اخیر خود پشیمان شدند. نیم تنه‌ای از او در سن ماس درست شد. تیم‌هایی که برای اولین بار از آن مکان دیدار می کردند چند شاخه گل در آن جا می‌گذاشتند و آن تبدیل به سنت شد.
نقاشی زیبای آئورلیو آرتتا به نام ایدیلیو در کمپ‌های ورزشی سن ماسن در یاد مردم باقی مانده است. آرتتا این نقاشی را به یاد مورنو و همسرش کشید. اما لوسیو آلامو روزنامه‌نگاری که از بچگی طرفدارش بود نقش مهمی در ماندگار شدن نام مورنو داشت. زمانی که مدیر روزنامه مارکا بود جوایزی را به بهترین‌های لالیگا اختصاص داد. دو جایزه قابل توجه بودند: جایزه سامورا( دروازه‌بانی که کمترین گل را دریافت می‌کند) و جایزه پیچیچی (برترین گلزن لالیگا).
پیچیچی بازیکن بزرگ، باهوش و توانمندی بود که محبوبیت او بیشتر به خاطر زندگی رمانتیک و مرگ ناگهانی‌اش بود. گل‌هایی به ثمر رساند، اما برترین گلزن نبود. با وجود این نامش با خوش‌شانسی روی این جایزه ماند. خوان آنتونیو سونسونگی در رمانش به نام "چیریپچی" به توصیف شخصیت این بازیکن پرداخت.
آن ورزش عجیب هنگامی در اتلتیک بیلبائو دیده شد که مورنو می‌توانست در خیابان‌ها بدود و در کمپ‌ها به توپ ضربه بزند. بازیکن محبوب و مشهور اوایل دهه قرن گذشته، زمانی به اتلتیک پیوست که فوتبال کم کم در این شهر به ورزش محبوبی تبدیل شد. مورنو بازیکن خیلی لاغری بود. او در سال 1913 در افتتاحیه سن مامس حضور داشت و اولین گلش را در این روز به ثمر رساند. در سال 1915 در فینال کوپا دل ری سه گل به ثمر رساند.
نامزدی پر سر و صدایی با یکی از خانواده‌های ثروتمند بیلبائو داشت. عروسی‌اش به عنوان یک رویداد اجتماعی در شهر محسوب می‌شد. در سال 1920 به تیم ملی راه یافت و به عنوان بازیکن ثابت بازی کرد، اما بازگشتش به میان مردم برایش خیلی گران تمام شد. خیلی به چشم آمد و از آن زمان جنجال‌ها شروع شد. در بازی دوستانه در کریسمس، اسپارتاک پراگ، اتلتیک را در سن ماس گل باران کرد و هو‌اد‌ا‌ران او را نشانه رفتند، چون معتقد بودند دورانش به پایان رسیده است. فوتبال را به منظور قضاوت کردن کنار گذاشت چون هو‌اد‌ا‌ران او را پس از آن بازی راحت نگذاشتند.
در سال 1922 بیماری واگیردار تیفوس در بیلبائو شیوع پیدا کرد و پیچیچی در عرض دو روز به علت این بیماری جان خود را از دست داد. مردم تحت تاثیر این اتفاق قرار گرفتند و از رفتارهای اخیر خود پشیمان شدند. نیم تنه‌ای از او در سن ماس درست شد. تیم‌هایی که برای اولین بار از آن مکان دیدار می کردند چند شاخه گل در آن جا می‌گذاشتند و آن تبدیل به سنت شد.
نقاشی زیبای آئورلیو آرتتا به نام ایدیلیو در کمپ‌های ورزشی سن ماسن در یاد مردم باقی مانده است. آرتتا این نقاشی را به یاد مورنو و همسرش کشید. اما لوسیو آلامو روزنامه‌نگاری که از بچگی طرفدارش بود نقش مهمی در ماندگار شدن نام مورنو داشت. زمانی که مدیر روزنامه مارکا بود جوایزی را به بهترین‌های لالیگا اختصاص داد. دو جایزه قابل توجه بودند: جایزه سامورا( دروازه‌بانی که کمترین گل را دریافت می‌کند) و جایزه پیچیچی (برترین گلزن لالیگا).
پیچیچی بازیکن بزرگ، باهوش و توانمندی بود که محبوبیت او بیشتر به خاطر زندگی رمانتیک و مرگ ناگهانی‌اش بود. گل‌هایی به ثمر رساند، اما برترین گلزن نبود. با وجود این نامش با خوش‌شانسی روی این جایزه ماند. خوان آنتونیو سونسونگی در رمانش به نام "چیریپچی" به توصیف شخصیت این بازیکن پرداخت.
