به گزارش مشرق، همیشه می‌گویند فوتبال حافظه ندارد و این موضوع در رابطه با حافظه کوتاه مدت حقیقت دارد. یعنی شکست‌ها در ابتدا به چشم می‌آید اما پس از گذشت چند سال تنها خاطرات خوب در یادها می‌ماند.
رئال مادرید فصل 98–1997 در شرایط خوبی قرار نداشت. میلیانیچ، تیم کسل کننده‌ای داشت. فصل پیش از آن مادرید در جایگاه نهم قرار گرفت و برای اولین بار نتوانست در ر‌قا‌بت‌های اروپایی حضور داشته باشد. با این حال، برنابئو تصمیم گرفت میلیانیچ به هدایت مادرید ادامه بدهد. مادرید در اولین بازی‌اش مقابل سالامانکا شکست خورد که همین باخت موجب شد مولونی جایگزین میلیانیچ شود. او چهار سال پس از برکناری مونیس، هدایت مادرید را بر عهده داشت.
نبود رئال مادرید در بازی‌های اروپایی و حضور تعداد زیادی بازیکن سوخته در تیم، جو خوبی را در برنابئو ایجاد نکرده بود. این در حالی بود که تیم در راستای قهرمانی نمایش خوبی داشت. از سوی دیگر، برنابئو نیز از سلامتی کامل برخوردار نبود. او از سرطان روده رنج می‌برد و رهایی از این بیماری برای یک مرد 80 ساله بعید به نظر می رسید. در این میان، وضعیت او بدتر شد.
مادرید در یکی از بازی های این فصل میزبان اسپورتینگ خیخون بود. این تیم که چند سال پیش در دسته پایین‌تر بازی می‌کرد، پیشرفت زیادی کرده بود و هر فصل بهتر کار می‌کرد. آن ها خیلی زود برای قهرمانی ر‌قا‌بت کردند. خیلی زود فررو و کینی دو گل به ثمر رساندند و این اتفاق، موجب عصبانیت برنابئو شد. پیش از پایان نیمه نخست، سانتیانا اختلاف گل را کاهش داد اما هنوز هو‌اد‌ا‌ران خشمگین بودند. هنگام پایان نیمه اول، فریادهایی علیه رییس باشگاه به گوش رسید.
مانوئل وگا آرانگو جوان، رییس اسپورتینگ در کنار برنابئو از این اتفاق رنج می‌برد. رییس باشگاه مادریدی برای وگا آرانگو عزیز بود و او را می‌ستود. آرانگو درباره او گفته بود: «خیلی خوب مرا راهنمایی می کرد. به من گفت که به بازیکنان اعتماد نداشته باش چون آنها همچون گربه‌ها هستند. تو را نوازش می‌کنند و به نظر آرام می‌رسند اما ناگهان چنگال‌های خود را بیرون می آورند.»
برنابئو پس از این شعار ها برخواست و با وگا آرانگو دست داد و گفت: «خداحافظ. دیگر نمی‌توانم این وضعیت را تحمل کنم.» برنابئو پس از این سخنان ورزشگاه را ترک کرد. مادرید به بازی بازگشت و توانست با گل‌های استایلاک و پیری به پیروزی سه بر دو دست پیدا کند. مولونی در پایان فصل مادرید را قهرمان کرد. او همچون مونیوس در اولین فصلش جامی بالای سر برد. این شروع قهرمانی های او بود.
برنابئو در دوم ژوئن درگذشت. چند وقت بعد مادرید هجدهمین قهرمانی در لالیگا را جشن گرفت و دوباره به جام یوفا راه پیدا کرد. برنابئو همیشه به عنوان رییس بزرگ مادریدی‌ها یاد می‌شود.
رئال مادرید فصل 98–1997 در شرایط خوبی قرار نداشت. میلیانیچ، تیم کسل کننده‌ای داشت. فصل پیش از آن مادرید در جایگاه نهم قرار گرفت و برای اولین بار نتوانست در ر‌قا‌بت‌های اروپایی حضور داشته باشد. با این حال، برنابئو تصمیم گرفت میلیانیچ به هدایت مادرید ادامه بدهد. مادرید در اولین بازی‌اش مقابل سالامانکا شکست خورد که همین باخت موجب شد مولونی جایگزین میلیانیچ شود. او چهار سال پس از برکناری مونیس، هدایت مادرید را بر عهده داشت.
نبود رئال مادرید در بازی‌های اروپایی و حضور تعداد زیادی بازیکن سوخته در تیم، جو خوبی را در برنابئو ایجاد نکرده بود. این در حالی بود که تیم در راستای قهرمانی نمایش خوبی داشت. از سوی دیگر، برنابئو نیز از سلامتی کامل برخوردار نبود. او از سرطان روده رنج می‌برد و رهایی از این بیماری برای یک مرد 80 ساله بعید به نظر می رسید. در این میان، وضعیت او بدتر شد.
مادرید در یکی از بازی های این فصل میزبان اسپورتینگ خیخون بود. این تیم که چند سال پیش در دسته پایین‌تر بازی می‌کرد، پیشرفت زیادی کرده بود و هر فصل بهتر کار می‌کرد. آن ها خیلی زود برای قهرمانی ر‌قا‌بت کردند. خیلی زود فررو و کینی دو گل به ثمر رساندند و این اتفاق، موجب عصبانیت برنابئو شد. پیش از پایان نیمه نخست، سانتیانا اختلاف گل را کاهش داد اما هنوز هو‌اد‌ا‌ران خشمگین بودند. هنگام پایان نیمه اول، فریادهایی علیه رییس باشگاه به گوش رسید.
مانوئل وگا آرانگو جوان، رییس اسپورتینگ در کنار برنابئو از این اتفاق رنج می‌برد. رییس باشگاه مادریدی برای وگا آرانگو عزیز بود و او را می‌ستود. آرانگو درباره او گفته بود: «خیلی خوب مرا راهنمایی می کرد. به من گفت که به بازیکنان اعتماد نداشته باش چون آنها همچون گربه‌ها هستند. تو را نوازش می‌کنند و به نظر آرام می‌رسند اما ناگهان چنگال‌های خود را بیرون می آورند.»
برنابئو پس از این شعار ها برخواست و با وگا آرانگو دست داد و گفت: «خداحافظ. دیگر نمی‌توانم این وضعیت را تحمل کنم.» برنابئو پس از این سخنان ورزشگاه را ترک کرد. مادرید به بازی بازگشت و توانست با گل‌های استایلاک و پیری به پیروزی سه بر دو دست پیدا کند. مولونی در پایان فصل مادرید را قهرمان کرد. او همچون مونیوس در اولین فصلش جامی بالای سر برد. این شروع قهرمانی های او بود.
برنابئو در دوم ژوئن درگذشت. چند وقت بعد مادرید هجدهمین قهرمانی در لالیگا را جشن گرفت و دوباره به جام یوفا راه پیدا کرد. برنابئو همیشه به عنوان رییس بزرگ مادریدی‌ها یاد می‌شود.
