خبرگزاری میزان - اکنون ۳ هفته از آغاز عملیات طوفان الاقصی و تجاوزات رژیم صهیونیستی در غزه می‌گذرد و بیش از ۶ هزار فلسطینی در بمباران بی‌امان این رژیم به شهادت رسیده‌اند.
با نگاهی به پوشش رسانه‌ای غرب از این رویدادها، تفاوت فاحش و غم‌انگیزی بین نحوه نگاه به فلسطینیان و صهیونیست‌ها وجود دارد.
تعداد کمی از رسانه‌های غربی به خود زحمت داده‌اند که بپرسند چگونه بیش از ۲.۲ میلیون نفر در یک باریکه کوچک جمع شدهاند یا درباره محاصره ۱۶ ساله که این منطقه را به زندانی روباز تبدیل کرده است، بحث کنند.
این نارسایی‌ها و تحریف‌ها در پوشش رسانه‌ای جنگ غزه نشان‌دهنده واقعیتی است که اغلب با ادعاهای «عینیت روزنامه‌نگاری» مبهم می‌شود.
حقیقت این است که صلاحدید روزنامه‌نگاران غربی در مورد آنچه برای انتشار مناسب است هرگز مطلق نبوده و همیشه با ارزش‌ها و فرهنگ جامعه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند محدود شده است.
شناخت نحوه تعامل فرهنگ با روزنامه‌نگاری، کلید درک این سوگیری‌هاست که بسیاری از آنها ریشه در تاریخ دارند؛ آنچه در پوشش جنگ غزه دیده می‌شود، در وهله اول، نمایش محدودیت‌های اجتماعی عمدتا ناشناخته تحمیل‌شده بر روزنامه‌نگاری غرب است.
سانسور آشکاری وجود دارد؛ عقایدی که فلسطینیان را به خوبی جلوه می‌دهد یا از حمایت بی قید و شرط از رژیم صهیونیستی انتقاد می‌کند، سرکوب شده است.
سرکوب اعتراض‌ها و ابراز همبستگی‌ها با فلسطین، تهدید به دستگیری افراد به دلیل برافراشتن پرچم فلسطین و تلاش شرکت‌های فناوری بزرگ برای حذف یا ممنوع کردن محتوای حامی فلسطین وجود داشته است.
گزارشی از سوی الجزیره حاکی از آن است که سردبیران اتاق‌های خبری آمریکایی از هرگونه تلاش برای ارائه زمینه‌های عملیات مقاومت فلسطین جلوگیری می‌کنند، زیرا برای آنها ناخوشایند است.
با این حال، سانسور توضیح کافی نیست؛ روزنامه‌نگاری نمی‌تواند خیلی از جامعه عقب بماند، اخلاق روزنامه‌نگاری و اصول اخلاقی و ارزش‌هایی که به آنها اطلاع می‌دهد، تنها متعلق به روزنامه‌نگاران نیست بلکه بازتاب انتظارات جامعه از رسانه‌ها هستند.
اسلام‌هراسی در غرب هرگز به یک شکل مورد انتقاد قرار نگرفت؛ در چند دهه گذشته، جنگ با تروریسم به سرکردگی آمریکا، که رژیم صهیونیستی از آن برای تنظیم درگیری خود با فلسطینی‌ها استفاده کرده، بیشتر تقویت شده است.
گزارش‌های رسانه‌های غربی منعکس‌کننده این محاسبات هولناک فرهنگی است؛ تقاضای یک‌جانبه برای محکوم کردن، فردی‌سازی در کنار نمایش تراژدی فلسطینی به زبانی منفعلانه و آن‌گونه که توده‌های متمایز نشده از آن رنج می‌برند.
