سوار بر هواپیما، از فراز برج‌های سر به فلک کشیده تهران راهی جایی می‌شویم که حتی روی بروزترین نقشه‌ها اسمی از آن نیست. روستاهای کپرنشین در جنوب کرمان. جایی حوالی زهکلوت. در محاصره دشت جازموریان که روزگاری تالاب پرآبی بود و برو و بیایی داشت. کپرنشینان این منطقه نه آب دارند نه ابتدایی‌ترین ملزومات زندگی از قبیل حمام و دسشویی و بهداشت و... اما دلی دارند پرصفا و باحیا. اینجا گوشه‌ای از وطن است. جایی که مردمانش هم در دفاع مقدس، هم در مرزها و هم در جبهه مقاومت خون داده‌اند اما هیچ طلبی از کسی ندارند، جز امکانات اولیه زندگی برای فرار از مرگ. چندین طلبه و روحانی در «گروه جهادی بیان» مدتی‌ست زندگی‌شان را پای این کپرنشینان گذاشته‌اند تا به آن‌ها حیات بخشند.
۱۰:۴۱ - ۱۳۹۵/۱۲/۲۲
