«...باز هم جوانها آمدند کاری کردند که دنیا را خیره کرد و آمریکا را به زانو درآورد...» ۱۳۸۹/۰۸/۱۲

آن روز آمریکا، آمریکای حریف شوروی بود و ادعاهایش در همان اندازه‌ها. ادعای «آزادی» داشت و «کارترش» هم با شعار احیای «حقوق بشر» در عالم آمده بود. دنیا، مرعوب سالوسِ آمریکایی بود و  حنجره‌ها ناتوان‌تر از امروز برای «اعتراض» و «استیضاح». اما ناگهان بمب خبری در دنیا منفجر شد: «لانه» آمریکایی‌ها در ایرانِ انقلابی تسخیر شد. هنوز چند صباحی از پیروزی انقلاب نمی‌گذشت. سرنوشت هیچ چیز معلوم نیست. که باور می‌کند که ایران هنوز جای پا محکم نکرده به جنگ «ابرقدرت» رفته است؟

۱۳ آبان باز هم «خاطره‌انگیز» شد؛ بعد از خاطره تبعید امام، و کشتار بچه‌مدرسه‌ای‌ها. تسخیر جاسوس‌خانه با پرچم خط امام، «سیلی جوانان ایرانی به آمریکا بود...» امام امت با نفس نفیس و روح استوار خود، تمام قامت پشتیبان جوانانش ایستاد.

کارتر می‌خواهد حمله کند؟ قلب‌های مریض به کار افتادند. جان‌های نحیف هم پاپس کشیدند و دولت موقتشان را منقضی کردند. اما ملت را باکی نبود؛ «این ملت بعد از سالها اسارت توانسته است روی پای خود بایستد. انقلابش پیروز شده است و دولت تشکیل داده؛ اما آن‌ها جاسوسی می‌کنند! اینجا ملت مقتدرانه وارد میدان می‌شود و ماجرای سفارت امریکا اتّفاق می‌افتد...» ۱۳۷۸/۰۸/۱۲

{$sepehr_album_32793}