با دیدن این تصاویر یاد کودکی های خودم افتادم ، روزی که پدرم منو سوار قایق بادبانی کرد و من کودکی ۳ ساله با موهای مشکی و چشمانی یشمی با رگه های آبی و فیروزه ای ، وقتی خواستیم حرکت کنیم آفتاب آرام آرام داشت از شرق طلوع میکرد و من در دماغه قایق در حالیکه با یک دست طنابی را گرفته و با دست دیگر تکیه به بدنه قایق ایستاده بودم و به طلوع خورشید نگاه میکردم و گاهی دستم را با طناب میکشیدم و چشمانم را می مالیدم ، آرام آرام حرکت میکردیم و نسیم خنک صبح گاهی هم ما را نوازش میکرد ، برادرم یعقوب هم همراه ما بود او داشت کتاب می‌خواند همان کتابی که به گفته خودش در روز تولد من تصمیم به خوندنش گرفته بود ولی موفق به اتمام آن نشده بود .یعقوب خیلی آروم بود ، پدرم روی قایق آرام قرار نداشت ، سطل ها را جابجا میکرد و هر از چند گاهی بادبان‌ها را کنترل میکرد ، قرار بود ماهی هم صید کنیم .نزدیک ظهر یک دفعه هوا ابری و ابری شد تا جایکه وسط روز هوا تاریک شد و باد شدید شروع به وزیدن کرد،، من داشتم اون بالا را نگاه میکردم به یعقوب گفتم نگاه کن ، یعقوب گفت کجا را گفتم اونجا اون ابر را نگاه کن سوراخ شده ، اگه سوراخ ابر را نگیریم همه آب هاشو میریزه رو شهر ما و همه را سیل میبره ، یعقوب گفت علی خان چیکار کنیم ، گفتم خم شو من برم پشتت ،یعقوب منو رو شانه‌ هاش گذاشت و من هم از اون بالا سریع بدون درنگ انگشت اشاره خود را در سوراخ ابر کردم تا خروج ابر از رو شهرمون همینطوری موندم تا ابر از شهرمون دور شد و من سریع انگشتم را در آوردم و سریع از پشت یعقوب پایین اومدم و سریع سر قایق را برگردوندیم به طرف شهرمون و بدو که رفتیم .