عواقب سقوط قطعات اين ماهواره بر روي شهر پكن مي‌توانست بسيار فاجعه‌بار باشد: گودال‌هاي عظيم، شكستن خطوط انتقال سوخت، انفجار، ويراني ساختمان‌ها و تلفات انساني سنگين در اين منطقه كه از جمعيت 20 ميليوني برخوردار است، تنها بخشي از اين فجايع به شمار مي‌رود.
به گفته سازمان فضايي اروپا (اسا)، احتمال اين اتفاق و برخورد ماهواره با شهر پكن با سرعت 482 كيلومتر در ساعت بسيار زياد بود.
سرعت اين ماهواره در زمان ورود به جو زمين بسيار زياد بود، اما خوشبختانه اصطحكاك حاصله از برخورد با آن، بخش زيادي از اين سرعت را گرفته و بخش‌هاي زيادي از آن را سوزانده يا تكه تكه كرده بود.
به گفته «مانفرد وارهاوت» از مركز عمليات فضايي اروپا در آلمان، پكن دقيقا در مسير آخرين مدار روسات قرار داشت. طبق محاسبات دانشمندان، در صورتي كه ماهواره روسات بين هفت تا 10 دقيقه ديرتر به زمين فرود مي‌آمد، با پكن برخورد مي‌كرد.
روسات يكي از نزديكترين ضايعات فضايي به زمين محسوب مي‌شد. اين ماهواره در سال 1990 براي بررسي منابع تابش اشعه ايكس به مدار پرتاب شد. اين ماموريت قرار بود تنها 18 ماه به طول انجامد اما اين ماهواره براي 9 سال به ارسال اطلاعات در مورد سياه‌چاله‌ها و كهكشان‌هاي دور به زمين ادامه داد.
ماهواره روسات سال گذشته در ماه اكتبر به سمت زمين سقوط كرد. سرعت اين ماهواره به قدري زياد بود كه به گفته كارشناسان در صورت فرود زودتر در سيبري و يك دقيقه ديرتر در اقيانوس آرام فرود مي‌آمد.
نوبت سقوط بعدي در اختيار ماهواره كاوشگر روسي ناسا قرار دارد كه طبق محاسبات بين سالهاي 2014 تا 2023 در زمين فرود آمده و خطر آن 10 برابر محاسبات كنوني ناسا براي ورود مجدد فضاپيماها به زمين است.
نوسانات در فعاليت‌هاي خورشيدي باعث گسترش و انقباض جو شده و پيش‌بيني دقيق ورود مجدد ماهواره‌هاي غيرقابل كنترل را به جو زمين مشكل مي‌كند.
اين ماهواره در دسامبر 1995 به فضا پرتاب شد. طراحي آن پيش از صدور استانداردهاي امنيت عمومي ناسا براي ورود مجدد فضاپيما به زمين انجام شد. ماهواره هاي ناسا اكنون بايد از احتمال برخورد با انسان كمتر از يك در 10 هزار برخوردار باشند.
كاوشگر 3.5 تني زمان‌دار پرتو ايكس روسي اكنون در ارتفاع 400 كيلومتري زمين در حال گردش است.
