به گزارش مشرق به نقل از فارس، روزنامه آمریکایی کریستین ساینس مانیتور در این گزارش تصریح کرد: هرچند در عمل آمریکا ممکن است 90 برابر ایران خرج مصارف نظامی کند اما ایران وارث سرزمین باستانی "پارس" است که دارای ابداعات دریانوردی بود و صاحب نوعی استراتژی جنگ‌های نامتقارن است که می‌تواند این کشور را به هدف برساند.
بنابراین گزارش، مانور نیروی دریایی آمریکا در سال 2002 نشان داد که ناوگان نیروی دریایی این کشور در برابر چنین حملاتی آسیب‌پذیر است.
کریستین ساینس مانیتور می‌افزاید: در واقع ایران می‌تواند خساراتی جدی ایجاد کند بدون اینکه با قدرت عرفی آمریکا در منطقه مواجهه مستقیم پیدا کند. مواجهه قایق‌های تندروی ایرانی با نفت‌کش‌های آمریکایی می‌تواند حسی غیرقابل قبول از ناامنی ایجاد کند. این امر حتی می‌تواند مشکلات جدی اقتصادی ایجاد کند چرا که تقریبا یک‌سوم ترانزیت دریایی نفت از تنگه هرمز می‌گذرد.
یک دیپلمات اروپایی که به تازگی دوره ۶ ساله خدمت خود در ایران را به پایان برده است، می‌گوید: هدف نهایی ایران بستن کامل تنگه هرمز نیست بلکه هزینه‌های دریانوردی در تنگه هرمز را به شدت افزایش خواهد داد. این اقدام از نظر اقتصادی به اندازه بستن فیزیکی تنگه هرمز هزینه‌بر خواهد بود. یک یا دو مین دریایی یا چند قایق تندرو نوعی از ناامنی را ایجاد می‌کنند که جنگ تمام‌عیار در تنگه هرمز هم ایجاد نخواهد کرد.
در این مقاله بیش از هر چیز بر توان نامتقارن ایران تاکید شده است. شیوه‌ای که از نظر کریستین ساینس مانیتور توسط ایران در نبرد برای بستن تنگه هرمز به کار می‌رود، شیوه پارتیزانی است که اصالتا یک روش ایرانی است. این ایرانیان بودند که در دوران خشایارشا، برای اولین بار پیاده‌نظام دریایی را ایجاد کردند.
بنابر گزارش فوق، جغرافیای خلیج فارس تغییری نکرده و ایران در آن صاحب 10 بندر بزرگ، 60 بندر کوچک و تعداد زیادی روستای ماهیگیری است. این مواضع فرصتی بسیار عالی را برای حملات بزن دررو ایجاد می‌کند. با گذر کردن روزانه سه هزار قایق و کشتی از تنگه هرمز، بعید به نظر می‌رسد که نیروهای آمریکایی بتوانند دوست را از دشمن در این تنگه تشخیص دهند.
بر اساس این گزارش، ایرانیان در این نبرد یک مزیت دیگر دارند و آن قدرت معنوی است که در عملیات نامتقارن خود به کار می‌بندند. اهمیت فاکتور معنوی از هیچ یک از فاکتورهای دیگر کمتر نیست.
ایرانیان در گذشته مبدع روش‌های خاص نظامی بوده‌اند. در دوره پارت‌ها، روشی بنیاد نهاده شد که اکنون به روش پارتیزانی معروف است. در این روش به دشمن فرصت داده می‌شود که پیش بیاید و ناگهان با رخنه در صفوف دشمن و زدن ضربات برق‌آسا، دشمن به عقب رانده شده و خسارات سنگینی بر جای می‌گذارد. بار اصلی حملات پارتیزانی در دوران پارت‌ها، بر دوش کمان‌داران بود. کلمه انگلیسی کماندو از همین کلمه کمان‌دار اخذ گردیده است.
