سرویس ورزش مشرق – پس از وقوع زلزله بم در استان کرمان با بزرگی ۶.۶ ریشتر که در ساعت ۵:۲۶ بامداد روز جمعه ۵ دی ۱۳۸۲ به مدت ۱۲ ثانیه شهر بم و مناطق اطراف آن در شرق استان کرمان را لرزاند یک زلزله کوچک هم در ورزشگاه آزادی رخ داد! گرچه این تلنگر حدود ۹ ماه بعد رخ داد ولی با این همه زلزله ای کوچک بود که باعث شد اتفاقات مثبتی در ورزشگاه آزادی تهران رخ بدهد.

این اتفاق زمانی رخ داد که تیم ملی فوتبال آلمان به منظور برگزاری دیداری دوستانه پیشنهاد داد این مسابقه با اهداف خیرخواهانه برای کمک به زلزله زدگان بم در استادیوم آزادی تهران برگزار شود. روز بازی هم شنبه ۱۸ مهر ماه سال ۱۳۸۳ تعیین شد.

به همین منظور شبکه زد.دی.اف (ZDF) آلمان برای پوشش زنده این رویداد فوتبالی راهی تهران شد تا گروه فیلمبرداری اش را در استادیوم آزادی تهران مستقر کند. این گروه با دیدن وضعیت جایگاه گزارشگران بازی(!) با همکاری مسئولان وقت سازمان تربیت بدنی و فدراسیون فوتبال، ترتیبی دادند تا اتاقکی شیشه ای بالای جایگاه ویژه ساخته شود تا گزارشگر بازی به اتفاق مهمان کارشناس از آن بالا مسابقه را برای بینندگان تلویزیونی شبکه ZDF گزارش کنند.

پیش از احداث این اتاقک که حالا گاهی تصاویر عادل فردوسی پور یا دیگر گزارشگران سیما در آن در فضای رسانه ای هم منتشر می شود، گزارشگران فوتبال بین دو نیمکت و از لب خط، در همه فصول سال به گزارش مسابقه مشغول می شدند.

تغییر دیگری که در شکل ظاهری زمین مسابقه رخ داد خط کشی حساب شده و دقیق و البته تعویض تورهای دروازه ها بود. پیش از آن تور دروازه های استادیوم آزادی از بالا فقط به تیر دروازه وصل بودند و در پایین و در فاصله یک متری از تیرهای عمودی به زمین میخ شده بودند ولی آلمان ها با نصب تورهای مستطیلی یا به اصطلاح فوتبالی "زنبوری" سبک دروازه های این استادیوم را نیز تغییر دادند. اتفاقاتی که باعث شدند فوتبالی که با حضور ستاره هایی همچون: ینس لمن، روبرت هوث، کریستین فدنز، گلریتز، برداریچ، رایسلر، کلوزه، بالاک، ارنست، اشنایدر و فیلیپ لام می دیدیم بیشتر شبیه به رویدادهای بین المللی باشند.

حالا و پس از ۱۴ سال بار دیگر اتفاقاتی مشابه با آن زمان را در استادیوم آزادی شاهد هستیم. گرچه این تغییرات کلی تر و جامع تر به نظر می رسد ولی هیچ بعید نیست اگر این فینال و این دیدار امروز (شنبه ۱۹ آبان ۱۳۹۷) در ورزشگاه آزادی برگزار نمی شد، قرار بود چه زمانی دستی به سروگوش این استادیوم باشکوه کشیده شود!

چه بسا اگر تیمی از کشورمان به دیدارهای نهایی اینچنینی در تورنمنت هایی که AFC نسبت به آن حساسیتی ویژه دارند به میزبانی تهران برگزار نمی شدند تا ۴۰، ۵۰ سال بعد هم کسی حالی از اوضاع این ورزشگاه نمی پرسید!

نکته مهمتر اینکه با کسب تجربه اتفاقی که در استادیوم آزادی رخ داد (که ظرف کمتر از ۳ هفته توانستیم چنین تغییرات قابل مشاهده ای را در این استادیوم ایجاد کنیم) قطعا می توانیم در چند شهر بزرگ دیگر کشور نیز با تجهیز و بروزرسانی کردن استادیوم های کشورمان رویای میزبانی تورنمنتهای مهم بین المللی در قاره آسیا را محقق کنیم.

نکته جالب توجه تر اینکه توان، انرژی و سرمایه لازم برای انجام همه این تغییرات وجود دارد ولی ظاهرا تا اجباری در کار نباشد میل و رغبتی برای آن نیست!