به گزارش مشرق، اعزام برخی از رشته‌ها به بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ جنبه حمایتی داشت و قرار نبود برای کاروان مدال آوری داشته باشند اما به نظر می رسد برای فدراسیون هایی که رشته هایشان در این گروه قرار داشتند این کلمه "حمایتی" بد معنا شده و فکر می کنند چون قرار نبوده هیچ سهمی در مدال آوری کاروان داشته باشند پس فقط حضورشان حالا با هر عملکردی کفایت می‌کند و به نوعی تکلیف خود را انجام داده‌اند. رشته‌های تنیس و بدمینتون دقیقا نمونه ای از این دست رشته های حمایتی هستند.
تنیس با ۶ سهمیه و بدمینتون با دو سهمیه به بازی های آسیایی۲۰۱۸ اعزام شدند اما خیلی زود و هنوز چمدان ها را باز نکرده، به ایران بازگشتند. تنیس بازان و بدمینتون بازان ایران در همان بازیهای اول خود حذف شدند و فدراسیون هایشان نیز تنها با توجیه اینکه رقبایشان رنکینگ بهتری نسبت به آنها در جهان دارند، سرپوشی بر روی شکست هایشان گذاشتند و خود را از هر گونه پاسخ بابت نتایج به دست آمده مبرا دانستند.
مجید شایسته رییس فدراسیون تنیس و عضو هیات اجرایی کمیته ملی المپیک شش سهمیه برای رشته خود که حمایتی هم بود، توانست بگیرد، اما هیچ نتیجه چشم گیری به دست نیامد و تنها تنیس بازان ما به لطف حاضر نشدن رقبای خود از قرقیزستان به دور بعد راه یافتند و در دور دوم حذف شدند.
محمدرضا پوریا رییس فدراسیون بدمینتون هم دو سهمیه داشت که بازیکنانش برابر نفر ۱۰ و ۱۲ جهان شکست خوردند اما نکته جالب رنکینگ نمایندگان ایران بود که ثریا آقایی۲۵۶ جهان و مهران شهبازی ۴۰۳ بودند. درواقع این رنکینگ ها نشان می دهد بازیکنان ایران مسابقات زیادی شرکت نکرده اند که چنین رنکینگ هایی دارند.
بحث این است بالاخره چه زمانی قرار است این رشته ها از گروه رشته های حمایتی خارج شوند و به سوی مدال آوری قدم بردارند. این فدراسیون ها دقیقا در چهارسال گذشته چه کاری انجام داده‌اند که هنوز توانایی رقابت پایاپای با بهترین های رشته های خود را ندارند؟
تا چه زمانی قرار است با توجیه اینکه رقیب رنکینگ یک رقمی دارد یا در فلان مسابقه حضور داشته به راحتی شکست را قبول کنند؟
به هر حال رقبای ماهم از اول رنکینگ یک رقمی نداشتند و قطعا پشت این رنکینگ و افتخارات برنامه ریزی و تلاش قرار دارد.
وقتی رییس فدراسیون بدمینتون بعد از حذف زودهنگام ورزشکارش از بازی های آسیایی اعلام می کند انتظارات جامعه بدمینتون برآورده شده است، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک باید از رییس فدراسیون توضیح بخواهد چرا انتظارات جامعه بدمینتون آنقدر کوچک است که با یک باخت برآورده می شود؟
مسئولان از رئیس فدراسیون تنیس باید بخواهند توضیح دهد چرا حاصل شش سهمیه ای که گرفته چیزی جز باخت و حذف زودهنگام از بازی ها نبوده است؟
به هر حال از یک جایی به بعد باید پیشرفت را در رشته های حمایتی مشاهده کرد. نوشاد عالمیان درس خوبی به این رشته ها داد و نشان داد نفر ۱۰ جهان را هم می توان شکست داد، در رقابتی که بهترین های جهان هم حضور دارند، هم می توان مدال گرفت فقط برنامه ریزی و خواستن مهم است.
تنیس و بدمینتون در سال در چند مسابقه نمایندگان خود را اعزام می کنند؟ اگر بودجه آنها صرف اعزام به مسابقات نمی شود، خب در بحث پشتوانه سازی و ساختن نخبه ها هم که در این سالها چیزی از آنها دیده نشده است پس بودجه فدراسیون هایشان دقیقا صرف چه چیزی می شود؟
نکته جالب این است فدراسیون بدمینتون خبرهایی از جاکارتا منتشر کرد مبنی براینکه پوریا با رییس و دبیر کنفدراسیون آسیا دیدار کرده است اما با مراجعه به خبر متوجه می شوید رییس فدراسیون بدمینتون کنار آنها نشسته و عکس یادگاری گرفته است و تنها دستاوردش دعوت آنها به مسابقات بین المللی جوانان و بزرگسالان است که در ایران برگزار می شود.
درست است این رشته ها حمایتی بودند اما عملکرد ضعیفی داشتند که نباید در هیایوی مدال های رشته های دیگر گم شود و این فدراسیون ها خیالشان راحت باشد مجبور نیستند هیچ پاسخی بدهند. وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک باید یک بار برای همیشه برخورد قاطعانه با فدراسیون های این چنینی داشته باشد و از آنها توضیح بخواهد نه توجیه.
برای این فدراسیون ها هزینه شده و اکنون وقت پاسخگویی است که در این چهار سال چه کاری انجام شده یا بودجه فدراسیون صرف چه چیزی شده که بازیکنان ما نیامده با بازی های آسیایی خداحافظی کردند.
انتظار است کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش در مقابل بودجه ای که در این چهارسال به این فدراسیون ها پرداخت کرده از آنها پاسخ بخواهد. این فدراسیون ها نباید خیالشان راحت باشد چون حمایتی بودند پس توقعی هم نباید از آنها وجود داشته باشد. در حالی که اتفاقا مردم در مقابل هزینه هایی که از بیت المال برای آنها شده انتظار پیشرفت و نتیجه داشتند.
