به گزارش مشرق به نقل از مهر ، در جریان برگزاری کنفرانس بین الملی افغانستان در بن، اتفاق جالبی بلافاصله پس از سخنان "هیلاری کلینتون" وزیر خارجه آمریکا رخ داد؛ در حالی که سالن ساکت بود و همه چشم به صفحه تلویزیون بزرگ وسط سالن دوخته بودند، صدایی توجه شرکت کنندگان را به خود جلب کرد. در ابتدا نمی شد تشخیص داد قصد و نیت صاحبان این سر و صداها چیست، اما به محض این که آنها نوشته شان را بلند کرده و در دیدرس قرار گرفتند، موضوع روشن شد.

بعد از چند سخنرانی نوبت به "علی اکبر صالحی" وزیر خارجه ایران رسید. دوستان افغان و پاکستانی هم مانند من منتظر شنیدن مواضع ایران در این کنفرانس بودند. آقای صالحی بصورت قاطع و شفاف مخالفت ایران با ادامه اشغال افغانستان و استقبال از خروج نیروهای خارجی را اعلام کرد. وی همچنین از آمادگی ایران برای ادامه کمک به کشور دوست و همسایه افغانستان در امر سازندگی و ایجاد کشوری امن و با ثبات خبر داد.
 

گمان می کردم این سخنان تنها به نظر من اینگونه بوده باشد، شاید بخاطر این که موضع کشورم بوده و حس وطن دوستی من باعث این برداشت شده اما در صحبتهایی که با دوستان افغان، پاکستانی و دیگر خبرنگاران حاضر در این جلسه در محل کنفرانس و یا جاهای دیگر داشتم متوجه شدم که این موضع مستقل برای بسیاری دوستان دیگر خوشایند بوده است. یکی از همکاران که سردبیر دو روزنامه مستقل در افغانستان است می گفت تنها سخنرانی مفید این کنفرانس سخنان وزیر خارجه شما بود، یا یکی دیگر از دوستان پاکستانی سخنرانی صالحی را مرهمی بر درد عدم حضور نمایندگان کشورش می دانست و مضمون آن را کاملا مشابه مواضع اسلام آباد ارزیابی می کرد.

اما نکته ای که علاوه بر سخنان مقامات در مطالب نمایندگان جامعه مدنی نیز مورد تاکید قرار گرفت، لزوم تلاش بیشتر دولت افغانستان در راستای زمینه سازی برای توسعه کشور از جمله مبارزه جدی با فساد مالی، قاچاق مواد مخدر و نیز مدیریت صحیح منابع بود. این در حالی بود که تمامی اعضای کابینه افغانستان به همراه رئیس جمهوری این کشور در جلسه حاضر بوده و شنونده انتقادها بودند.

حوالی ظهر بود که راهنماها به ما اطلاع دادند باید برای پوشش ادامه کنفرانس به محل مخصوص خبرنگاران در هتل ماریتیم بازگردیم. با این وجود خبرنگاران افغان می توانستند بمانند، زیرا برنامه ای برای دیدار آنان به همراه نمایندگان جامعه زنان افغانستان با وزیر خارجه آمریکا ترتیب داده شده بود. آنطور که ساعتی بعد از دوست افغانمان شنیدم کلینتون در این دیدار شعار حمایت از زنان و فعالیتهای آنان را سر داده و کوشیده بود ظلمهای وارد شده بر مردم افغانستان بویژه زنان در جنگ 10 ساله این کشور را با دادن وعده روزهای بهتر به فراموشی بسپارد.

نمای بیرونی هتل ماریتیم

اتوبوسی که با آن به محل کنفرانس رفته بودیم، دوباره ما را به هتل ماریتیم بازگرداند. پنلهای کنفرانس تا غروب ادامه یافت، اما بخش مهم آن که سخنان مقامات بود به پایان رسیده بود، به همین دلیل فرصتی یافتیم تا ناهار را در لابی هتل صرف کرده و برای پوشش گزارشاتی که در پایان هر پنل، توافقات و تصمیمهای گرفته شده در آن را اعلام می کرد به مرکز رسانه ای بازگردیم. نهایتا پنل آخر هم به اتمام رسید و پس از قرائت بیانیه نهایی کنفرانس، وستروله و رسول وزیران خارجه آلمان و افغانستان به عنوان میزبانان آن به تشریح دستاوردها و توافقات جامعه جهانی در مورد افغانستان پرداختند. هر چند به نظر می رسید با توجه به شرایط افغانستان و یکدست نبودن نوع نگاه کشورهای مختلف به مسائل این کشور، مطالب عنوان شده از سوی این دو مقام آلمانی و افغان بیش از حد خوشبینانه است.

هوا تاریک شده بود و ما هم که از صبح زود هتل را ترک کرده و تا آنموقع به تهیه گزارش و خبر پرداخته بودیم خسته و بی رمق به سمت محل اقامتمان به راه افتادیم. طبق برنامه صبح سه شنبه ششم دسامبر (پانزدهم آذر) باید به سمت بروکسل به راه می افتادیم. مقصد بعدی ما مقر پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در این شهر یعنی محل برگزاری نشست وزیران خارجه این پیمان در مورد افغانستان بود.