سرویس ورزش مشرق – چند سالی است با فراگیر شدن گوشی های تلفن همراه و آشنایی مردم با فضای اینترنت تقریبا 80 درصد تماشاگران سینما از طریق سایتهای معتبر فروش بلیت حتی چند روز زودتر بلیت فیلم مورد نظرشان را تهیه و صندلی خود را انتخاب می کنند و نیم ساعت پیش از شروع سانس وارد پردیس مورد نظر شده و روی صندلی شان می نشینند. اتفاقی که در تئاتر، کنسرت و خیلی دیگر از مراکز اینچنینی که با تماشاگر سروکار دارند رایج شده و مخاطبانش هم به این روش عادت کرده اند تا بدون ایستادن در صفوف طولانی به هدفشان برسند.
یکی از کارهایی که در این سالها مسئولان فوتبال تلاش گسترده ای انجام دادند تا آن را برای تماشاگر فوتبال هم جابیندازند همین روش بوده است. اینکه تماشاگر محترم برای تماشای یک مسابقه مهم به جای شب خوابی بیرون در ورزشگاه، طی مسیر طولانی برای به موقع رسیدن به گیشه فروش بلیت و...افکاری اینچنینی دغدغه ای از این بابت نداشته باشد اما...اما هر بار باز هم شاهد تکرار مکررات و بیان انتقاداتی از این دست هستیم!
- سئوال این است؛ چه تفاوتی بین تماشاگر فوتبال با سینماست؟
آیا تماشاگر فوتبال ایرانی نیست؟
آیا فردی که فوتبال می بیند سینما نمی رود؟
آیا بینندگان فیلمهای درام و کمدی به دو طریق متفاوت بلیت تهیه می‌کنند؟
آنهایی که معتقدند فوتبال مخاطب عام دارد یا تصور می کند مردم عامی، اهل اینترنت نیستند بی گمان یا تاکنون ورزشگاه نرفته اند یا این 60، 70 هزار موبایل بدست آنلاین را ندیده اند که لحظه به لحظه عکس، فیلم و خبر از داخل استادیوم به بیرون پست می کنند!
اگر شرکت توسعه و تجهیز هزینه میلیاردی کرده تا طبقه دوم صندلی دار و همه 78 هزار صندلی شماره گذاری شود پس چرا از این امکانات استفاده صحیح صورت نمی گیرد؟
مگر شماره صندلی سینما فرقی با شماره صندلی ورزشگاه دارد که آنجا می توان با تهیه بلیت رفت و سرجای خود نشست ولی در استادیوم نه!!؟
چطور می توان پذیرفت در استادیوم برای یک صندلی دو یا بعضا سه بار بلیت فروشی می شود؟
دقایقی پس از شروع مسابقه استقلال – العین در تهران(دوشنبه شب – 21 اسفند 96) تعداد زیادی از تماشاگران را بیرون استادیوم دیده اند که بلیت بدست هنوز وارد نشده و جواب گرفته بودند که ظرفیت پر است! حرفی تکراری که دهها بار از زبان مردم شنیده ایم...
تصور اینکه وقتی 15 نفر برای دیدن یک فیلم بلیت تهیه کرده اند بیرون سالن بمانند و پاسخ بگیرند که ظرفیت تکمیل شده هم غیرممکن است چون در چنین مواردی نرم افزارهای کامپیوتری با صفر درصد خطا کار می کنند.
در سینما اتفاق مبهم و بغرنجی در حد شکافتن هسته اتم رخ نمی دهد! و یک برنامه کامپیوتری برای این کار نوشته شده که با فروخته شدن یک صندلی شماره اش را از فهرست خارج می کند. به همین سادگی!
با یک حساب سرانگشتی اگر 1000 نفر بلیت 12 هزارتومانی تهیه کنند ولی نتوانند وارد ورزشگاه شوند تکلیف مبلغ 12 میلیون تومان چه می شود؟
قطعا با رفع این نقیصه، البته اگر برطرف شود! بسیاری از مشکلات دیگر اعم خستگی و بیخوابی هواداران فوتبال، خشم و شوک های عصبی بی مورد و مسایلی از این دست که منجر به فحاشی به تیم داوری یا تیم حریف می شوند از بین خواهند رفت. بطور مثال وقتی تماشاگر همدانی بداند بلیت جایگاه 14 و صندلی مورد نظرش را تهیه کرده و بازی تیم محبوبش هم ساعت 19 آغاز می شود به جای حرکت صبحگاهی از مبدأ، حدود ساعت 13 از شهر خود حرکت می کند و رأس ساعت وارد ورزشگاه شده و روی صندلی اش می نشیند.
وجود رستوران های مطلوب، سرویس های بهداشتی بیشتر و نمازخانه هم سبب می شود تا مراجعه کننده به استادیوم با کمترین دغدغه فوتبالش را نگاه کرده و ورزشگاه را ترک کند. نیازی هم نیست که مثل بازی اخیر استقلال از یک هفته قبل، ورزشکار و هنرمند در تلویزیون و اینستاگرام و هر کانالی مربوط به استقلال درباره "ای اف سی" هشدار بدهند که لطفا، خواهشا، تقاضا داریم لیزر نیندازید و نارنجک نترکانید!
**فقط با یک برنامه و اندکی اعتماد و نظارت می توان به همه این آرامش ها رسید...
...مگر اینکه سود و زیانی در بودن و نبودن چنین نرم افزارهایی وجود داشته باشد. مثلا در یک نمونه کوچک، چیزی در حدود 12 میلیون تومان پول بلیت 1000 تماشاگری که 12 هزار تومان برایش هزینه کرده اند و پس از پایان بازی یا خوشحال از برد تیم شان یا خشمگین از شکست، حوصله پیگیری عدد کوچک 12 هزار تومانی شان را ندارند و قیدش را می زنند!
فقط با یک نرم افزار می توان کوهی از مشکلات، ترافیک بی دلیل، خستگی، شب خوابی در حاشیه بزرگراه یا بیرون استادیوم و هراس از تنبیهات کنفدراسیون فوتبال آسیا را از سر راه برداشت.
تماشاگر سینما هم برای دیدن فوتبال به استادیوم می آید و بالعکس، اما تناقض آشکار در یک سیستم مشترک همچنان بی جواب مانده است!
