در شرایطی که استانداردها حول محور جنس چمن، نورپردازی محیط خبری و ارتفاع موکت تائید شده فیفا در تونل حرکت بازیکنان و خبرنگاران می‌چرخد، چه طور می‌شود از رعایت استانداردها در باشگاه‌های داخل کشور سخن به میان آورد.

به گزارش مشرق، پیشنهاد مقامات فیفا برای کاهش تعداد تیم‌ها در لیگ‌های حرفه‌ای اروپا بهانه‌ای شد تا شرایط لیگ برتر ایران را با باشگاه‌های قاره سبز مورد ارزیابی قرار دهیم.
چندی پیش رئیس فیفا در جلسه‌ای مشترک با رئیس یوفا پیشنهاد کاهش تعداد تیم‌های لیگ داخل هر کشور را روی میز هیئت مدیره مقامات فوتبال قاره سبز گذاشت.
تنها ساعتی بعد مدیر بزرگی چون روسل مدیر عامل باشگاه بارسلونا از این پیشنهاد قاطعانه حمایت کرد اما با اعتراض اکثریت باشگاه‌ها مواجه شد.
این که در نهایت لیگ‌های حرفه‌ای اروپایی 16 تیمی بشوند یا نه، اتفاقی است که گذر زمان آن را روشن خواهد کرد اما مسئله مهم این است که چرا بلاتر چنین پیشنهادی داده است.
در این مورد می‌توان به جمله کلیدی رئیس فیفا در سخنرانی یک ساعته وی اشاره کرد که گفت: بحران اقتصادی دنیا را فرا گرفته و ما به خاطر کمک به مردم جهان باید هزینه‌های خود را کم کنیم.
با کمی تامل مشخص می‌شود که چه فاصله شگرف و تعجب‌آوری بین فوتبال حرفه‌ای مناطقی چون اروپا و فوتبال باشگاهی ایران وجود دارد و مشخصا نویسنده قصد بازنگری چندین و چند باره به این زخم قدیمی را ندارد.
آنچه در این فرصت زیر ذره‌بین قرار می‌گیرد اینکه آیا با وجود تحریم‌های جهانی و مشکلات عدیده مدیریتی و اقتصادی در فوتبال نیمه صنعتی یا به نوعی دولتی ایران زمان آن فرا نرسیده که به فکر کاهش هزینه‌ها و البته کاهش تیم‌های لیگ برتر ایران باشیم.
به جلسه بلاتر و پلاتینی برمی‌گردیم. آنجا که در قلب کشور سوئیس درباره فوتبالی فوق حرفه‌ای با استانداردهای رویایی و تاحدودی دست نیافتنی (برای فوتبال ایران) سخن گفته می‌شود.
کشور آلمان از سال 1963 بوندس لیگای نوین را پایه‌ریزی کرده و هنوز هم برخی کارشناسان بر این باورند که می‌توان این لیگ حرفه‌ای، منظم و فوق مدرن را به 16 تیم تقلیل داد.
این در حالی است که ثبات اقتصادی آلمان در جهان زبانزد است و از دید یک نویسنده آسیایی دلیلی برای نگرانی 18 باشگاه کاملا خصوصی و کاملا وابسته به مردم وجود ندارد.
در ایتالیا و اسپانیا نیز لیگ‌های حرفه‌ای 20 تیمی هستند و این در حالی است که آنها نیز به فکر کاهش تیم‌های حاضر در لیگ خود افتاده‌اند.
جالب اینکه معترضین به کاهش تعداد تیم‌ها به همان یک درصد معروف تعلق دارند که این روزها جنبش‌های مردمی در لباس 99 درصدی علیه آنها به خیابان ریخته و برای رهایی از نظام سرمایه‌داری شعار می‌دهند.
به راستی چه کسانی به طور مثال در اسپانیا مخالف کاهش تیم‌ها هستند. مالک هندی سانتاندر یا مالک اماراتی مالاگا؟
فلورنتینو پرس مدیر عامل باشگاه ثروتمند رئال مادرید که این روزها به خاطر جنبش‌های مردمی در مادرید و سایر شهرهای اسپانیا به شدت نگران 5 هتل 5 ستاره خود در سراسر جهان، 8 آکادمی فوتبال در آسیا و 18 فروشگاه زنجیره‌ای مطرح و تاثیرگذار در قاره اروپا است.
با این وجود نگرانی اعضای یک درصدی جهان نمی‌تواند مانع عملکرد قابل تقدیر فیفا باشد.
اکنون نگاهی به لیگ برتر ایران می‌اندازیم. جایی که بد نیست لااقل به خاطر رعایت نکردن استانداردهای پایه در فوتبال به فکر کاهش تیم‌ها باشند و باشگاه‌هایی که توانایی رعایت استانداردها را ندارند،‌موظف به ترک میدان شوند.
گفت‌وگوی میان مقامات یوفا برای رعایت استانداردها و مقایسه چنین دیالوگ‌هایی با فوتبال داخل به شدت تأمل برانگیز است.
آنجا که مدیر عامل بارسلونا در نامه خود به رئیس فیفا می‌نویسد: هر شش ماه یک بار بهترین جنس چمن فوتبال را معرفی کنید تا هر باشگاهی نتوانست آن را داشته باشد، اخراج شود.
در چنین شرایطی که استانداردها حول محور جنس چمن، نورپردازی محیط خبری و ارتفاع موکت تائید شده فیفا در تونل حرکت بازیکنان و خبرنگاران می‌چرخد، چه طور می‌شود از رعایت استانداردها در باشگاه‌های داخل کشور سخن به میان آورد.
آنجا که هنوز در مسائل بدیهی چون تاسیسات بهداشتی، تهویه، آب آشامیدنی، جاده آسفالت شده و نیروهای امنیتی که گاه فرق میان تماشاگران و خبرنگاران را هم نمی‌دانند، بحث کارشناسی صورت می‌گیرد.
بد نیست مقامات فوتبال ایران هم راستا با سیاست‌های فیفا باشگاه‌هایی که در عمل هرگز خصوصی نیستند و نمی‌توانند استانداردهای جهانی یا لااقل آسیایی را رعایت کنند، تعطیل کرده و خزانه مالی میلیاردی آنها را به مردم برگرداند.

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرات

  • انتشار یافته: 1
  • در انتظار بررسی: 0
  • غیر قابل انتشار: 0
  • ۱۷:۰۱ - ۱۳۹۰/۰۸/۳۰
    0 0
    khub gofti

این مطالب را از دست ندهید....

فیلم برگزیده

برگزیده ورزشی

برگزیده عکس