سرویس سیاست مشرق - در شورای شهر اول تهران که تماما اصلاح‌طلبان حضور داشتند یک جنگ درون جناحی و حزبی میان احزاب کارگزاران و مشارکت که بدنه اصلی شورا را تشکیل می‌دادند، صورت گرفت. انتهای ماجرای این جنگ حزبی در شورای شهر اول انحلال این شورا بود.
حال در شورای شهر پنجم که اصلاح‌طلبان تماما صندلی‌های آن را در اختیار دارند، دو حزب اتحاد ملت ( بدل مشارکت) و کارگزاران به مانند شورای شهر اول بدنه اصلی شورا را تشکیل می دهند و در واقع شورا میان این دو حزب در لیست بندی تقسیم شد.
با این اوصاف برخی از اخبار از اختلافات حزبی در شورای شهر تهران حکایت دارد. روزنامه آرمان نزدیک به حزب کارگزاران درمطلبی با عنوان «ساکتین حزبی شورای شهر!»، نوشت:
«در زمان تصمیم‌گیری احزاب برای حضور در انتخابات شورای شهر بود که به این نتیجه رسیدند هر حزبی نفرات موثر و نقش‌آفرین خود را معرفی کند و بیش از همه دو حزب کارگزاران و اتحاد مورد توجه بودند که چه افرادی را به بهشت معرفی خواهند کرد. در نهایت لیست اصلاح‌طلبان به نام لیست امید منتشر شد که پیش‌بینی‌ها درست بود و بیشترین تعداد اعضای لیست متعلق به دو حزب اتحاد و کارگزاران بود. البته نمی‌توان منکر توانایی افراد حزبی معرفی شده به شورای شهر بود، چرا که بیشتر افراد معرفی‌شده تجربه فعالیت شهری دارند. برخی هم دارای هیچ‌سابقه‌ای در فعالیت شهری نیستند و ظاهرا به صرف سهمیه‌بندی حزبی وارد لیست شورای شهر شده‌اند که از میان آنها معدود اعضایی با برگزاری کنگره‌هایی به دنبال نیل به اهدافی هستند که ارتباطی با مسائل شهری ندارد و شورای شهر تنها پله‌ای برای رسیدن آنها به اهداف دیگر است.»
این روزنامه با کنایه زدن به برخی از اعضای شورای شهر که آنان را ساکتین شورا می نامند، می‌افزاید:
«اکنون که بیش از 20 جلسه از جلسات شورای شهر می‌گذرد برخی اعضا که اتفاقا از دو حزب تاثیرگذار بودند از اظهارنظر در مورد موضوعات مختلف خودداری می‌کنند و تا این لحظه موضعی از سوی آنان در مسائل شهری و حتی غیرشهری مشاهده نشده است. جالب آنجاست که این نمایندگان غیرموثر در شورای شهر شماره تلفن همراه خود را به دفتر انتقال داده‌اند و پاسخگوی رسانه‌ها یا همان نمایندگان افکار عمومی نیستند که با رأی خود سبب حضور آنها در شورای شهر شدند. قابل تامل آنجاست که دعوت از اعضای شورای شهر برای حضور در مناسبت‌ها یا نهادهای مردم‌نهاد امری رایج است، اما برخی از این نمایندگان پیش از پاسخ به این دعوت‌ها از تعداد حاضران و دامنه انتشار خبر حضورشان سوال می‌کنند تا با اطمینان از دیده شدن به این دعوت‌ها پاسخ مثبت دهند.»
روزنامه آرمان در ادامه با عیان کردن اختلافات میان دو حزب اتحاد ملت و کارگزاران در شورای شهر تهران می‌نویسد:
«قبل از انتخابات شایعه‌ای از توافق حزب اتحاد و حزب کارگزاران منتشر شد که بر مبنای آن اعضای حزب اتحاد به شورای شهر بروند و شهرداری به اعضای حزب کارگزاران تعلق گیرد که این ادعا بی‌اساس بود، چرا که محسن هاشمی از اعضای کارگزاران رئیس شورای شهر شد و شهردار هم نجفی است که سابقه حضور در کارگزاران را دارد، گرچه چندی است که دیگر عضو این حزب محسوب نمی‌شود البته واقعیت آن است که محسن هاشمی را باید فارغ از تعلق حزبی‌اش مورد ارزیابی قرار داد، چرا که او هیچ‌گاه نگاه حزبی به اعضای شورا نداشته و تصمیماتش نشانی از تاثیرگذاری حزبی بر او ندارد. محمدعلی نجفی، شهردار تهران هم بارها اعلام کرده به‌صورت مستقل تصمیم می‌گیرد. اما در مورد حزب اتحاد نمی‌توان به راحتی به قضاوت نشست، چرا که‌این حزب ظاهرا در پشت پرده فعال است و ترجیح می‌دهد حضور اعضایش در مناصب شهری رسانه‌ای نشود.»
در ادامه این روزنامه از فشار و سهم‌خواهی حزبی نیز سخن می‌گوید و می‌نویسد:«فشار به شهردار برای انتصاب اعضای یک حزب در بخشی از شهرداری یا تاکید به نجفی برای برکناری فلان مدیر از شهرداری در شأن نمایندگان شورای شهر نیست و جامعه با آگاهی از این رویکردها در انتخابات آینده با نگاه تردید به لیست اصلاح‌طلبان نگاه خواهد کرد.»
روزنامه نزدیک به کارگزاران در انتها با اعتراض نسبت به فعالیت‌هایی که آنها را پشت پرده می‌خواند، می‌نویسد:
«حزب اتحاد این روزها سکوت را بر اظهارنظر در حوزه شهری ترجیح می‌دهد و اتفاقا ساکتین شورای شهر هم بیش از همه از این حزب هستند!»
با این اوصاف جنگ خاموشی در شورای شهر میان اصلاح‌طلبان وجود دارد که بخشی از آن را این روزنامه عیان کرد. جالب اینجاست که در این جنگ خاموش بیشتر در حوزه قدرت‌گیری و سهم‌خواهی سیاسی و نه خدمت رسانی و انتقاد از عملکرد شهرداری تهران صورت می‌گیرد و اینگونه که این روزنامه بیان می‌کند ابعاد مختلفی هم دارد.
۱۹:۰۸ - ۱۳۹۶/۰۸/۲۶
