به گزارش مشرق، «سید نعمت الله عبدالرحیم زاده» در یادداشت روزنامه «جوان» نوشت:

در حالی که شورای امنیت به پیشنهاد امریکا نشستی برای بررسی آزمایش موشکی کره‌شمالی ترتیب داده و چین هم رزمایشی در سواحل شبه‌جزیره کره و دریای زرد برای قدرت‌نمایی در برابر امریکا و ژاپن اجرا می‌کند، مشکل اصلی پکن در جایی دورتر از این حوزه و در ارتفاعات بلند هیمالیاست. مشکل از ۱۶ ژوئن و وقتی شروع شد که کارگران چینی در منطقه دولکام مشغول ساختن جاده‌ای شدند؛ منطقه‌ای که مالکیت آن مورد مناقشه بوتان و چین است و واحدهای نظامی هند برای حمایت از بوتان وارد این منطقه شدند.

هند برای توجیه این کار مدعی «تغییر یکجانبه‌ مرزها» از سوی چین شد که به نظر سوشما سواراج، وزیر خارجه هند، امنیت کشورش را به‌طور مستقیم تهدید می‌کند. هشدارهای پکن در این مدت کارساز نشده و هند با تقویت یگان‌های نظامی‌اش در منطقه بر موضع خود اصرار می‌کند و حالا که حتی لفاظی‌های تند و تهدیدهای نظامی پکن هم باعث عقب نشستن دهلی‌نو نشده، به نظر می‌رسد دو طرف فاصله‌ای با جنگ ندارند به خصوص اینکه چین روز جمعه چهارم آگوست تیر اخطار خود را به سوی پایگاه نظامی هند با پرتاب یک موشک شلیک کرده است.

پکن تنها به شلیک این تیر اخطار بسنده نکرده بلکه از طریق روزنامه دولتی گلوبال تایمز خود به هندی‌ها این پیام را داده که در دو هفته آینده «عملیات نظامی محدودی» را برای بیرون راندن یگان‌های هندی از منطقه دولکام اجرا می‌کند. باید توجه داشت که عملیات نظامی در این پیام محدود توصیف شده تا از حالا فکری برای کنترل پیامدهای آن شده باشد و از بروز یک جنگ تمام‌عیار با عواقب پیش‌بینی نشده جلوگیری شود.

علاوه بر این، اعلام مدت دو هفته‌ای می‌تواند در حکم دادن یک اولتیماتوم زمانی به طرف هندی باشد تا در این مدت البته نه چندان زیاد به فکر چاره‌ای باشد و خود نیروهایش را از دولکام عقب بکشد و از قبل انگیزه درگیری را از بین ببرد. از طرف دیگر، به نظر می‌رسد که هندی‌ها بیشتر به دنبال حفظ تنش در حد فعلی هستند و خانم سواراج همین جمعه از صبر و بردباری می‌گوید که به نظر وی «تنها راه پایان دادن به مناقظه کنونی با چین است.»

این تأکید او بر صبر و بردباری به معنای حفظ وضعیت فعلی و ماندن نیروهای هندی در دولکام است که نمی‌تواند مورد قبول پکن باشد و رون گائو کیانگ، سخنگوی وزارت دفاع چین یک روز هشدار داده بود که صبر پکن بی‌پایان نباشد تا نشان بدهد که پکن آماده استفاده از زور برای عقب نشاندن هندی‌هاست. روشن است که پکن دیگر تحمل دخالت هندی‌ها در موضوعی را  ندارد که به آنها ربطی ندارد، چراکه مشکل را تنها مربوط به خود و بوتان می‌داند و به همین جهت هم بعد از دو ماه یک درگیری محدود را چاره‌ساز مشکل دانسته است.

معلوم نیست که این درگیری می‌تواند به جنگی مثل جنگ خونین ۱۹۶۲ منجر شود یا نه، اما با توجه به مانور همزمان چینی‌ها در دریای زرد باید گفت که پکن مشکل خود با هندی‌ها را بی‌ارتباط با دیگر مشکلاتشان در دریای زرد یا دریای جنوبی چین نمی‌داند.

در واقع، پکن از ابتدای ورود باراک اوباما به کاخ سفید به این سو حلقه‌های امریکایی را به دور خود تنگ‌تر دیده، چنانکه دونالد ترامپ هم با وجود تمام اختلافاتش با اوباما، این روند را ادامه داده است. امریکا فشارهای خود را بنابر این روند در دو حوزه بیشتر کرده؛ حوزه نخست دریای زرد و شبه‌جزیره کره به بهانه برنامه موشکی و هسته‌ای کره‌شمالی، حوزه دوم دریای جنوبی چین و به بهانه جزایر مصنوعی چین در آن.

با وجود این، فشارهای امریکا موجب تخطی به خاک چین نشده و منافع این کشور به صورت مستقیم تهدید نشده اما هند با اعزام نیروهایش این کار را کرده و باعث شده پکن در عمل درگیر مناقشه‌ای شود که به صورت مستقیم منافع ملی‌اش را تهدید می‌کند. پکن اگر در این مناقشه کوتاه بیاید یا اجازه حضور بیشتر نیروهای هندی در منطقه را بدهد، در عمل باید در حوزه‌های دیگر هم عقب بنشیند چراکه به رقبای بین‌المللی و منطقه‌ای نشان داده تهدیدهایش توخالی بوده و در وقت عمل حاضر نیست دست به خطری بزند.

هرچند مشکل دولکام در ظاهر اهمیتی در مقایسه با آن دو حوزه دیگر ندارد، اما وضعیت به نحوی پیش رفته که مبدل به مهم‌ترین دردسر پکن شده تا آنجا که پکن می‌تواند جدیت خود را در این منطقه به رقبایش نشان بدهد. به عبارت دیگر، گزینه نظامی و مشت آهنین چینی در دولکام می‌تواند تأثیر خود را نه تنها در این منطقه بلکه در دریای زرد و جنوبی چین نشان بدهد و به این جهت است که باید گفت، هندی‌ها باید پرتاب موشک یا اجرای عملیات محدود نظامی و مهلت دو هفته‌ای را از سوی پکن جدی بگیرند.