به گزارش مشرق، در راستای مناقشات چند ماه گذشته دولت با فعالان محیط زیست و نمایندگان مجلس استان خوزستان بر سر بحران‌های زیست‌محیطی در این استان و به‌ویژه ادعای معصومه ابتکار مبنی بر احیای تالاب هورالعظیم، این روزها منتقدان سازمان حفاظت محیط زیست بیش از هر زمان دیگری به سیاسی‌کاری متهم می‌شوند، رویکردی که واکنش‌های اعتراض‌آمیز فعالان محیط زیست این استان را به‌همراه دارد.
روز گذشته، مسعود کنعانی، فعال محیط زیست استان خوزستان، طی یادداشتی با عنوان «جناب آقای رئیس‌جمهور، آینه شکستن خطاست!» رویکرد ماه‌های گذشته دولت را نسبت به انتقادات فعالان محیط زیست مورد انتقاد قرار داد.
متن یادداشت این فعال محیط زیست به‌قرار ذیل است.
شاید بعد از نزدیک به سه دهه، یعنی تقریباً پس از پایان جنگ تحمیلی دوباره نقل محافل شده و رویدادهایش این روزها عنوان اول رسانه‌های مختلف سمعی بصری و جراید را به خود اختصاص داده است. بحران بی‌سابقه ناشی از واکنش قابل پیش‌بینی طبیعت در مقابل دستکاری‌های به‌عمل آمده که از چندین سال پیش، علائم آن بروز کرده و به‌تدریج در حال گسترش و خطرزایی افزون‌تر بوده است، اخیراً با شوکی زیست‌محیطی و ایجاد اختلال کامل در زندگی مردم استان مهم و حساسی چون خوزستان، گویا به‌مثابه زنگ خطری باعث بیداری بسیاری از مدیران و مسئولان از خوابی سنگین و طولانی شده است!
در این میان آنچه مشاهده می‌شود پایین بودن آستانه تحمل و نقدپذیری مسئولان امر و تلاش نامفهوم آنها برای فرافکنی و فرار از مسئولیت‌ها است، همان مسئولانی که در ماه‌های اول آغاز فعالیت خود، کنشگران و منتقدان را با این توجیه که هنوز در ابتدای کار هستند و از گذشتگان ویرانه‌ای سهم‌الارث آنان شده است، به عجول بودن و کم‌حوصلگی متهم می‌ساختند و در میانه راه با تسلط یافتن بر امور نیز ناقدان و پرسشگران را با چوب سیاه‌نمایی به سکوتی ناگزیر و ناگریز امر می‌فرمودند، اینک در پایان راه و پس از بروز و وقوع همان فجایع ناگواری که در طول این سالها به استمرار و با شیوه‌های مختلفی به آنان گوشزد شده است، متأسفانه باز هم آسانترین راه حل را خلاصی یافتن از همین منتقد و مطالبه‌گر بیچاره دانسته و با علم کردن شمشیر انتخابات، بهانه سال آخر همتایان پیشین خود را تکرار کرده و به‌جای پاسخگویی شفاف در خصوص عملکردها، منتقدان را به جانبداری از رقیب و یا قصد تخریب و امثالهم متهم می‌سازند.
در این که نمی‌توان همه منتقدان و مطالبه‌گران را دارای دغدغه‌های منزه و سازنده قلمداد کرد شکی نیست اما بهره‌گیری از این حربه برای تهدید و کنار زدن آنها و عدم قبول مسئولیت نیز هرگز چاره کار نخواهد بود!
این ادعای مسئولان دولتی و حتی برخی چهره‌ها و جریان‌های هوادار آنها ممکن است در مواردی نیز مصداق‌های خود را بیابد اما هم‌اکنون به‌ویژه در استان خوزستان چنین مصادیقی، بسیار محدود و اندک است و غالب منتقدان دولت، البته در حوزه محیط زیست با آگاهی کامل از نقش دولت‌های مختلف و نسبت‌های آن در وقوع فجایع زیست‌محیطی استان و با علم به وظایف و تکلیف ذاتی و قانونی سازمان‌های دولتی و همچنین مشاهده سیر رویکردها، عملکردها و میزان التزام این سازمان‌ها به قانون طبیعت، قانون اساسی و قوانین جاری کشور، اقدام به نقد دولت می‌کنند، بنابراین، این انتقادات، برآیند و پژواک نارضایتی مردم از اوضاع و احوال زیست‌بوم خوزستان و غالباً بدون خط و ربط‌های گروهی و جناحی و برخاسته از روح تعهد و احساس مسئولیت شهروندی هستند.
ذکر این نکات، صرفاً در جهت دفاع از مطالبات زیست‌محیطی به‌حق مردم خوزستان و کنشگران این عرصه و همچنین تأکید مجدد و مضاعف بر مدیریت بسیار ضعیف و ناکارآمد دولت محترم در موضوعات مرتبط با محیط زیست بوده و البته که تفاوت علل و ماهیت مقصران اصلی وقوع این بحران زیست‌محیطی، هرگز نمی‌تواند توجیه و دلیلی منطقی و اقناعی برای عدم اتخاذ تدابیر مقتضی و لازم در جهت مدیریت صحیح این فاجعه ناگوار و اجرای راهکارهایی شایسته، فوری و در شأن مردم بزرگوار و صبور خوزستان قلمداد شود.
حق انتقاد و پرسشگری قاعدتاً برای همه محفوظ بوده اما شایسته است کنشگران سیاسی و انتخاباتی در خصوص اطلاق عناوین و همچنین نیت‌خوانی از منتقدان دولت، سیاه و سفید نگریستن به فعالان زیست‌محیطی را کنار گذاشته و در استفاده از انگ و برچسب برای منتقدان، با تأمل و تأنی بیشتر و رعایت عدل و انصاف عمل کنند. باید پذیرفت که نقد و پرسشگری سازنده یکی از بهترین و صادقانه‌ترین روش‌های مساعدت و همکاری با دولتمردان است که اگر این مقوله مهم نزد دولتمردان محترم، از شأن و منزلتی برخوردار بود بدون شک امروز دچار چنین وضعیتی نبودیم. نمایان شدن عمق ضعف و آسیب‌پذیری برخی از شرکت‌ها و مؤسسات دولتی در بحران اخیر ریزگردها این خلأ را بیشتر آشکار ساخت که به‌ویژه در استان موزاییکی خوزستان نیاز است تا فضای نقد و مطالبه‌گری سالم و پوینده گسترش یافته و تقویت شود.
بدیهی است اگر رسانه و منتقد، امنیت اظهار وجود و فعالیت مستقل و پاک را داشته باشند، بدون تردید در آینده‌ای نه‌چندان دور شاهد تحول و بهبود فرایندهای مدیریتی و ایجاد تحرکی ملحوظ در همه ابعاد توسعه خواهیم بود. اما ای‌کاش دولتمردان ما به این مهم عنایت داشته باشند که تلخی زبان و قلم منتقدان، آینه‌ای است که نباید آن را شکست، بلکه باید خود را در آن دید و سنجید!
