سرویس سیاست مشرق - احمد کسروی متولد سال 1269 شمسی است. او در جوانی آرای تجدد طلبانه پیدا می کند و در زمان وزارت علی اکبر داور در عدلیه به عنوان دادستان تهران به کار و فعالیت مشغول می گردد. کسروی از سال 1318 شمسی به فعالیت های اجتماعی و فرهنگی در مسیر ترویج افکار خود می پردازد. به دلیل جهت گیری ضد اسلامی و به ویژه ضد شیعی آرای کسروی رضا شاه که هر نوع امکان فعالیت فرهنگی اصیل را از بین برده بود به او اجازه فعالیت و ترویج آرای خود را داد. کسروی گرایش شدید ناسیونالیستی داشت و به بیماری لاعلاج روشنفکران این دوره در خصوص به اصطلاح "اصلاح زبان فارسی" مبتلا بود. کسروی برای ترویج آرای خود به تالیف و انتشار کتب مختلف نیز پرداخت.

کسروی به ترویج نحوی آیین مذهبی ابداعی خود به نام "پاک دینی" پرداخت. آن گونه که از سخنان کسروی بر می آید او پاک دینی را جانشین اسلام می دانست و می گفت: "پاک دینی جانشین اسلام و دنباله آن است." 

او در رساله «من چه می گویم؟» خود را طبیبی می داند که بر سر بیمار سخت رنجور حاضر شده است. بسیاری از دعاوی کسروی در رسالات «مهنامه پیمان» بازگویی آرای خود در خصوص پلورالیسم دینی می باشد. او به لحاظ سیاسی طرفدار «لیبرالیسم مبتنی بر مشروطه» بوده و در رساله «مشروطه بهترین شکل حکومت» به تبیین آرای خود در این خصوص می پردازد. کسروی معتقد به پیش گیری رویکرد مبتنی بر تجدد گرایی و ناسیونالیسم بود و آن گونه که از نوشته های او بر می آید در فکر نوعی معاد جسمانی بوده و نحوی تلقی خاص از وحی داشت.

کسروی با این که پس از فرار رضا شاه همراه با موج انتقاداتی که علیه او به راه افتاد بود به سرزنش رضا شاه می پردازد اما در سال های بعد به ستایش او پرداخت.  

احمد کسروی در رساله های خود منکر مهدویت شد. در آرای اقتصادی او نیز پیروی از آرای سیموند دوسیموندی اقتصاد دان سوئیسی دیده می شود. کسروی به دلیل ادامه اهانت و تحریف گرایی حقایق دینی سرانجام در 1324 شمسی توسط فداییان اسلام اعدام شد.