به گزارش مشرق، حسن روحانی نیز در کتاب " امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای" به بیان مفصلی از روند مذاکرات هسته ای ایران با سه کشور اروپایی در سال های 82 تا 84 پرداخته است. دورانی که به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی مسئولیت مذاکرات را به عهده داشت.

مطالعه این کتاب کمک بسیار زیادی برای شناخت روش و نگاه ایشان در مذاکرات هسته ای و سالهای تصدی بر پست های کلیدی نظام است.

• حسن روحانی در صفحه ی  178 این کتاب به دیدار با مقام معظم رهبری قبل از مذاکرات سعدآباد اشاره می کند:

 "در ملاقات حضوری با مقام معظم رهبری جزئیات را مطرح کردم، معظم له در این ملاقات با تعلیق در حد گازدهی نطنز موافقت کردند."

با نگاهی به نتیجه ی مذاکرات آن دوران و اسنادی که همان زمان منتشر گردید قضیه جنبه ی جالبی به خود می گیرد که عبارتست از آنچه  در سعدآباد حاصل شده ، نتیجه ای بسیار متفاوت با این گزاره است. در سعد آباد دولت ایران داوطلبانه تصمیم می گیرد همه ی فعالیت های غنی سازی اورانیوم و بازفرآوری را به صورتی که آژانس تعریف نموده است، تعلیق نماید.

در این رابطه آقای روحانی می نویسد:

"به وزرای خارجه اروپایی در سعدآباد تأکید کردم که در مقام عمل تنها گازدهی، تعلیق خواهد شد و نه بیشتر، هرچند بیانیه کمی متفاوت بود."

•  صفحه 294 کتاب نیز حاوی نکات جالبی است. در این صفحه مصوبات کمیته عالی هسته ای در آبان ماه سال 83 ذکر شده و 10 خط قرمزی که این کمیته برای نتایج توافق پاریس مد نظر دارد بیان می شود. که از جمله آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. تعلیق بلندمدت به هیچ عنوان امکان پذیر نیست.
2. در استفاده از حقوق کشورها در چارچوب ان پی تی نباید هیچ گونه تبعیضی وجود داشته باشد.
3. به واژه اعمال حق غنی سازی در توافق تصریح شود.
4. مذاکرات با اروپا بیش از 6 ماه طول نکشد و در پایان 6 ماه به توافق نهایی برسیم.

طبق متن کتاب، تیم مذاکره کننده هسته ای پیشنهادی برای مذاکرات ارائه می کند که در این پیشنهاد و نه نتیجه مذاکرات، 7 مورد از این 10 مورد زیر پا گذاشته شده است.

• یا در صفحه 308 کتاب، 7 شرط حاصل از جلسه مسئولان نظام برای پذیرش توافق پاریس، مطرح می شود. می توان در بین آن ها به شرط خروج پرونده ایران از دستورکار اضطراری شورای حکام آژانس در اجلاس نوامبر، اشاره کرد. ولی متاسفانه مطابق صفحات 417 تا 419 کتاب، آن چه حاصل می شود، تنها تحقق 2 شرط از این 7 شرط است.

البته آقای روحانی در اظهار نظری بیان می کنند که در توافق پاریس طبق مصوبه رسمی جلسه سران نظام عمل شد!

همچنین با وجود تعهد رسمی ایران مبنی بر تعلیق کلیه ی فعالیت های هسته ای تا رسیدن به یک توافق بلند مدت ایشان در کتاب خود می نویسند:

"پس از سفر پاریس و توافق با شیراک، امید جدیدی ایجاد شده بود و نظر عده ای که می گفتند اروپا به هیچ شکل زیر بار غنی سازی نمی رود به شدت تضعیف شده بود!"

مذاکرات دوران ریاست جمهوری

آقای روحانی در این سالها نه تنها از این شیوه پاسخگویی دست برنداشت بلکه به طور کامل از آن در دوره ی ریاست جمهوری اش رونمایی کرد.

جداول زیر میزان پایبندی دولت به خطوط قرمز ترسیم شده توسط رهبری در مذاکرات و شروط نه گانه ی اجرای برجام را نشان می دهد.

با گذشت 3 سال وعده دادن و مدیریت افکار عمومی رییس جمهور در 16 آذر امسال دوباره به همان روش قدیمی اش متوسل شد و اعلام کرد:

"ما هیچ قدمی در مساله ی برجام برنداشتیم مگر آنکه با مقام معظم رهبری مشورت کردیم و جلسه گذاشتیم. نامه های مکتوب آن هست و دستورهایی که من روی نامه های ایشان برای اجرا دادم.... روزی همه اینها منتشر خواهد شد در زمان خودش."

روشی که بر پایه ی مدیریت افکار عمومی استوار است و به جای دلیل آوردن مستند در زمان فشار به انحراف افکار عمومی می پردازد و تا زمانی که موضوع از توجه رسانه ها خارج نشود اقدام به انتشار ادله خود نمی کند. در تاریخ 14 مهر 94 نیز با حواله دادن به آینده موضوع مدیریت شد و تا به امروز خبری از پاسخ منطقی روحانی نشده است.

با توجه به تجربه ی مذاکرات سالهای اصلاحات و فرار ظریفانه از موضوع، رفتار آینده ی تیم فعلی نیز قابل تخمین است.

هرچند برای افکار عمومی وضعیت معیشت و باقی ماندن تحریم ها گواه خوبی برای سنجش اقدامات دولت آقای روحانیست اما این روند مدیریت ایشان زیبنده ی جایگاه ریاست جمهوری در نظام فعلی نیست.