سرویس سیاست مشرق - این روزها که بازار انتخاباتی آمریکا بسیار داغ است، بسیاری این سئوال برای‌شان مطرح است که از میان نامزد جمهوریخواهان و دموکرات‌ها کدام یک گزینه بهتری برای کشورمان است. البته کارشناسان، جمهوریخواهان و دموکرات‌ها در نظام سیاسی امریکا را دو روی یک سکه می‌دانند، اما برخی از جریان‌های سیاسی در این رابطه به منافعی که برای خود ترسیم می‌کنند نیز تمایلات خود را در این عرصه پنهان نمی‌دارند. در این باب اگر سری به رسانه‌های زنجیره‌ای اصلاحات بیندازیم متوجه می‌شویم که تمایلات این جریان بیشتر به سمت دموکرات‌ها و نامزد این جریان است تا جمهوریخواهان.
سیاستمداران شاخص نیز در این عرصه اظهار نظر کرده‌اند از بین این شخصیت‌ها می‌توان به سخنان حسن روحانی، رئیس‌جمهور کشورمان در مورد دموکرات‌ها اشاره کرد.
روحانی پس از روی کار‌آمدن بیل کلینتون، نخستین رئیس‌جمهور دموکرات آمریکا پس از کارتر، در سخنرانی‌های متعدد بر «خطر دموکرات‌ها» برای منافع ملی ایران تاکید و تصریح می‌کرد، چون معتقد بود حزب دموکرات آمریکا به خاطر آنچه دولت ایران بر سر کارتر و این حزب آورد، دل‌چرکین است و مترصد فرصتی است تا زهر خود را بریزد.
روحانی 19 اردیبهشت‌ماه 1374 در جریان تجمع ضد آمریکایی دانشجویان بسیجی که در اعتراض به وضع تحریم‌های ضد ایرانی از سوی بیل کلینتون برگزار شده بود، گفت: «اعلام تحریم ایران توسط کلینتون در کنگره یهودیان، برای همه جهانیان روشن کرد که حکومتی که ادعای ابرقدرتی دارد، امروز تا چه حد به ذلت افتاده که برای پیروزی انتخاباتی ناچار شده به صهیونیست‌ها به صورت آشکار باج دهد... از روزی که دموکرات‌ها در آمریکا بعد از 12 سال غیبت و شکست توانستند به کمک پول و ابزار تبلیغاتی صهیونیست‌ها به صحنه برگردند، علیه جمهوری اسلامی ایران شمشیر از رو بستند و سیاست مهار ایران را در پیش گرفتند... برای ما کاملا روشن است که چرا دموکرات‌ها نسبت به ملت ایران عصبانی هستند، چون حزب دموکرات حزبی است که از مردم و انقلاب اسلامی ایران سیلی خورده است.»[1]
از این رو روحانی دموکرات‌ها را تندروتر و خبیث‌تر از جمهوریخواهان می‌داند و مواضع صریحی در گذشته نسبت به آنها داشته است.
سایت ضدانقلاب گویانیوز نیز در تحلیلی با تایید این مسئله و تاکید بر اینکه دموکرات‌ها با پنبه سر می‌برند می‌نویسد: «حق با روحانی بود؛ دولت دموکرات‌ها به رهبری بیل کلینتون پرچمدار اجماع جهانی علیه ایران شد. تحریم‌های گسترده علیه ایران از جمله قانون داماتو نخستین‌بار توسط دولت دموکرات‌ها وضع شد و فشار بر ایران تا آنجا ادامه یافت که سفرای کشورهای اروپایی به صورت دسته‌جمعی تهران را ترک کردند.»[2]
