به گزارش مشرق، پیدا کردن این پانسیون‌ها البته تلاش زیادی نمی‌خواهد و می‌توان از طریق یک جست‌وجوی ساده در اینترنت و یا تهیه دفترچه نشانی‌های مورد نیاز، به فهرست بلندبالای آنها دسترسی پیدا کرد. معمولاً همه افرادی که برای کاری به‌جز تحصیل به تهران می‌آیند و مکانی برای ماندن ندارند یا به دلیل طولانی بودن مدت اقامتشان نمی‌خواهند در خانه اقوام بمانند، گزینه اولشان پانسیون‌های نسبتاً ارزانی است که در کوچه‌پس‌کوچه‌های تهران وجود دارد.
برای پرس‌وجو درباره شرایط زندگی در این پانسیون‌ها به منطقه هفت‌تیر و کریمخان رفتیم تا کمی بیشتر درباره وضعیت بهداشتی، رفاهی، اخلاقی و ... این اتاق‌های تنگ و تاریک بدانیم. ترکیب افرادی که از این پانسیون‌ها خارج می‌شوند، معمولاً قشر خاصی از افرادی را شامل می‌شوند که پوشش مناسبی ندارند با این حال درباره همه آنها نمی‌توان چنین نظری داد.
یکی از خانم‌ها پس از خروج حاضر می‌شود درباره این پانسیون که در خیابان میرزای شیرازی قرار دارد با ما صحبت کند. کمی که جلوتر می‌رویم متوجه می‌شویم که پیش از این پانسیون‌های فراوانی را به خاطر سکونت امتحان کرده یا به آنها سر زده و در بین همه آنها، این پانسیون شرایط نسبتاً بهتری داشته است.
او درباره شرایط پانسیون‌های پیشین می‌گوید:
«برایم فرقی نمی‌کرد که پانسیون در نقطه خاصی از تهران باشد ولی این محدوده را به این خاطر انتخاب کردم که نزدیک به مترو است و صبح‌ها مجبور نیستم برای رفتن به سر کار سوار ماشین‌های شخصی شوم.
بعد از اینکه به خاطر کار به تهران آمدم چند روز نخست در به در دنبال پیدا کردن خانه‌ای در نزدیکی محل کارم بودم اما به دلیل جو آن منطقه از زندگی مجردی در یک واحد 40-50 متری می‌ترسیدم. به همین خاطر با برادرم که به تهران آمده بود برای پیدا کردن پانسیون و خوابگاه به این منطقه آمدیم. واقعیتش شاید نزدیک به 10 پانسیون را دیدم اما همه‌شان یک مشکل بزرگ داشتند.
به نظر می‌رسد مکان‌یابی مناسب برای خوابگاه‌های خودگردان از مهم‌ترین شروط اعطای مجوز به پانسیون‌های مخصوص خانم‌هاست. دوری از وسایل حمل‌ونقل عمومی و یا قرار گرفتن در خیابان‌ها و کوچه‌های دورافتاده خود منشأ بسیاری از خطرات برای افرادی است که در این پانسیون‌ها زندگی می‌کنند.»
خانم مهدوی یکی از بزرگ‌ترین مشکلات برخی از پانسیون‌ها را مکان نامناسب آنها می‌داند و می‌گوید: «برخی از پانسیون‌ها که شرایط رفاهی بهتری داشتند، در کوچه‌پس‌کوچه بودند و یا از ایستگاه وسایل حمل‌ونقل عمومی فاصله زیادی داشتند. برای من که می‌خواستم صبح‌ها از پانسیون خارج شوم این نوع پانسیون اصلاً مناسب نبود چون در آن وقت صبح اصلاً احساس امنیت نمی‌کردم، اما برخی از پانسیون‌ها موقعیت مکانی‌شان خوب بود و به وسایل حمل‌ونقل عمومی هم دسترسی داشتند. با این وجود خیلی از مشکلاتی که در موارد قبلی نمی‌دیدم در اینجا مشاهده کردم.»
از صف طولانی حمام تا نظارت صفر!
از زهرا که مدتی اینجا زندگی می‌کند می‌خواهم وضعیت فرهنگی و رفاهی پانسیون‌هایی را که دیده است برایم شرح دهد. اینکه نظارت خاصی بر ساعات ورود و خروج وجود دارد یا امکانات حداقلی رفاهی برای ساکنان پانسیون فراهم می‌شود یا خیر.
او می‌گوید: «در چند مورد از پانسیون‌هایی که به آنها مراجعه کردم انواع و اقسام ناهنجاری را می‌توانستم در همان نگاه نخست ببینم. از وجود سگ در راهروها تا رفت‌وآمد آزادنه! گربه‌ها در راهرو و حیاط. در یکی از پانسیون‌ها درباره رفت‌وآمد سگ‌ها از مسوول پانسیون سؤال کردم اما تقریباً هیچ پاسخی نشنیدم. بالاخره بعد از مدت‌ها جست‌وجو این پانسیون را انتخاب کردم و در یکی از اتاق‌ها مستقر شدم.
اینجا یک اتاق مهمان دارد که وضعیت رفاهی بهتری دارد اما اتاق‌های مشترک اصلاً وضعیت خوبی ندارند. نبود نظارت به نوع افرادی که اینجا رفت‌وآمد می‌کنند باعث شده که هر نوع آدمی را در این پانسیون‌های ببینید. مثلاً یکی از شرایط سکونت در این پانسیون تحویل مدرکی دال بر تحصیل یا اشتغال است اما از خود من که شاغل هستم هیچ مدرکی درخواست نشد و خیلی عادی با دادن پول و مدرک شناسایی توانستم وارد شوم.
از طرفی اگرچه ساعت ورود و خروج خاصی برای پانسیون مقرر شده ولی بارها اتفاق افتاده که یکی از ساکنان پانسیون بسیار دیرتر برمی‌گردد و خیلی از سرپرست‌های مجموعه هم هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند.
همین مسأله علاوه بر مشکلات شخصی و فرهنگی، نظم خوابگاه را هم به هم می‌ریزد و شما هرلحظه از شب ممکن است با سروصدای ورود و خروج یک نفر از خواب بیدار شوید. وضعیت بهداشت پانسیون هم اصلاً مناسب نیست، علاوه بر کثیفی و نبود نظافت، شما برای یک حمام رفتن باید کلی از وقتتان بزنید و صفی مانند آنچه درباره پادگان‌های سربازی می‌گویند تجربه کنید!»
کریمی یکی دیگر از دختران حاضر در این پانسیون‌ها درباره وضعیت فرهنگی پانسیون‌ها نیز می‌گوید: «در همین پانسیونی که می‌بینید، هرچند شب یک بار ممکن است بدون توجه به آزار و اذیت برای دیگر ساکنان، مجلس رقص و آواز راه بیفتد و هیچ کس از مسوولان خوابگاه نیز تذکری برای جلوگیری از این مسأله نمی‌دهند.»
منبع: روزنامه صبح نو
