سرویس ورزش مشرق - اهل حلب است، روزگاری شهرش را محور تاریخ جهان می‌دانست و پرچم کشورش را با افتخار در رقابت‌های جهانی و آسیایی تکان می‌داد، یک روز در صفحه اینستاگرامش نوشت: حلب همه زندگی من است.
او اما امروز همه زندگی‌اش یک اتاق 30 متر مربعی است در قلب بلژیک و شاید با نگاهی دیگر همه زندگی‌اش برگه مجوزی باشد که ثابت می‌کند او به صورت رسمی و از راه پناهندگی یک تبعه درجه دوم بلژیک محسوب می‌شود و به شرط حضور رسمی و بدون ارتکاب به جرم تا 6 سال آینده به یک شهروند رسمی بلژیک تبدیل خواهد شد.
رامی انیس، شناگر سوریه و امروز شناگر تیم موسوم به پناهندگان المپیک ریو 2016، در 100 متر پروانه البته نفر ششم شد اما رسالتش این بود که کار را تمام کند و به خط پایان برسد. او اما کار اصلی را تمام نکرد و اسلحه همسایه را در دومین روز حمله اشرار و تروریست‌ها روی زمین انداخت و دل به دریا زد.
تیم پناهندگان المپیک در رقابت‌های المپیک تابستان ۲۰۱۶ در ریو دو ژانیرو در برزیل از ۵ تا ۲۱ اوت ۲۰۱۶ به عنوان شرکت کنندگان مستقل المپیک حضور دارند. در ماه مارس، ریاست کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) توماس باخ اعلام کرد با توجه به بحران جهانی پناهندگان و بحران مهاجرتی اروپا، کمیته بین‌المللی المپیک پنج تا ده پناهنده را انتخاب خواهد کرد تا به رقابت در بازی‌های المپیک ریو بپردازند.
در ابتدا سه ورزشکار شناسایی شدند: یسرا مردینی شناگر اهل سوریه که با قایق بادی از ترکیه خود را به یونان رسانده بود و با عبور از یونان، منطقهٔ بالکان، مجارستان و اتریش در نهایت خود را به آلمان رسانده و در حال حاضر در آن جا زندگی می‌کند.
جودوکار پیپل مسینگا ورزشکاری از جمهوری دموکراتیک کنگو که در حال حاضر در برزیل زندگی می‌کند و آسمانی، تکواندوکار ایرانی که البته بلافاصله تبعه بلژیک شد و از تیم پناهندگان به تیم اصلی این کشور نقل مکان کرد.
از میان پناهندگان جنگ سوریه، احمد بدر واعد و نظیر یاسر دوچرخه سوار و محمد ماسو
در رشته ورزش سه‌گانه انتخاب شدند و از اردوگاه پناهندگان کاکوما در کنیا، ۲۳ ورزشکار
نامزد شدند. و در نهایت نیز در ۳ ژوئن کمیته بین‌المللی المپیک اعلام کرد یک تیم ده
نفره از ورزشکاران به عنوان بخشی از تیم پناهندگان در این رقابت‌ها شرکت خواهد کرد.
سودان جنوبی، با پنج ورزشکار، سوریه با دو ورزشکار، جمهوری دموکراتیک کنگو با دو ورزشکار و اتیوپی با یک ورزشکار، ترکیب تیم پناهنده‌ها را تشکیل می‌دهند. در این تیم شش نفر دونده، دو نفر شناگر، و دو نفر جودو کار، چهار زن و شش مرد هستند که هر کدامشان داستانی منحصر به فرد دارند. هر کدام از آنها تلاش غیرقابل تصوری کرده‌اند تا خودشان را به سرزمینی برسانند که در آن جنگ نباشد و در وضعیتی باقی بمانند که بتوانند به المپیک امسال برسند.
اما در این میان، رفتار کمیته بین المللی المپیک نشان از سوء استفاده ای تاریخی دارد، گویا میدان را باز گذاشته تا رسانه‌ها هر طوری که دلشان می خواهد از آنها بنویسند و مصاحبه بگیرند و بهره برداری کنند.
سی.ان.ان در اولین گزارش خود به تاریخ 10 ژوئن 2016 نوشت: این جوانان از جنگ و خون و غارت فرار کرده و به دامن آرامش پناهنده شده‌اند!
اکنون سوال این است که دامن آرامش کجاست؟ خیابان‌های بلژیک یا خیابان‌های پاریس؟ منشاء این آرامش کجاست؟ فرانسه به مثابه فروشنده سلاح‌های کشتار جمعی به داعش و تروریسم بین الملل یا آمریکا به مثابه حامی اول تروریسم در خاور میانه زخمی؟
سازمان عفو بین الملل نیز در بیانیه‌ای سراسر ابهام و پر از جانبداری نوشت: تیم پناهندگان برای نخستین بار در تاریخ وارد بازی های المپیک شده است و باید از تیم پناهندگان حمایت و از حقوق پناهجویان دفاع کرد. کسی که امنیت را جست و جو می کند، نباید برای گذر از مرز، جانش به خطر افتد. اکنون بسیاری از کشورهای اروپای شرقی، مرزهایشان را به روی پناهجویان بسته اند و سیاستهای سخت گیرانه تری را در قبال آوارگان اجرا می کنند. نباید این وضعیت ادامه داشته باشد.
توماس باخ نیز در بخشی از سخنان خود ضمن انتقاد از کشورهایی که باعث ویرانی مردم می‌شوند گفت: این پناهندگان هیچ خانه‌ای ندارند، تیم ندارند، پرچم ندارند، سرود ملی ندارند. ما از آنها در دهکده‌ی المپیک در کنار ورزشکاران سایر دنیا میزبانی می‌کنیم. سرود المپیک به افتخار آنها نواخته می‌شود و با پرچم المپیک در ورزشگاه حاضر می‌شوند. این نشانه‌ای از امید برای پناهندگان سراسر دنیا است و دنیا را از بزرگی این بحران بیشتر آگاه خواهد کرد.
او البته در پاسخ به سوال خبرنگار NHK ژاپن که نام این کشورها را طلب می‌کرد، سکوت کرد و چیزی نگفت، گویا خوب نیست نام کشورهایی به عنوان عاملان ایجاد بحران در منطقه آورده شود در حالی که همان کشورها همزمان ادعای پذیرایی از این پناهندگان را دارند.
صفحه های توئیتر و فیس بوک اغلب این پناهندگان به دستور مقامات سازمان ملل متحد کاملا پاک و بعضا غیر فعال شده است تا کسی متوجه سابقه فکری و اعتقادی آنها نشود.
