به گزارش مشرق به نقل از عبرت، احمد ناطق نوری به عنوان رییس این فدراسیون برگزیده شد و تاکنون ۲۲ سال است که این مسئولیت را برعهده دارد.

او قدیمی ترین رییس فدراسیون در ورزش ایران است و طی این مدت، با حسن غفوری فرد، مصطفی هاشمی طبا، محسن مهرعلیزاده، محمد علی آبادی و علی سعیدلو به عنوان روسای سازمان تربیت بدنی از طیف های سیاسی مختلف همکاری کرده است.

محمد عباسی وزیر ورزش و امور جوانان، جدیدترین مقام مافوق اوست.

احمد ناطق نوری در دوره‌های اول، سوم، چهارم، پنجم، ششم، هفتم و هشتم، نماینده حوزه انتخابیه شهرستان های نور و محمودآباد در مجلس شورای اسلامی بوده است.

شاخص رشد رشته های مختلف ورزشی نشان می دهد که در دو دهه گذشته، تقرباً تمام رشته های ورزشی مانند کشتی فرنگی، تکواندو، وزنه برداری، والیبال، بسکتبال، دو و میدانی و کاراته در ایران نسبت به دهه اول انقلاب اسلامی، پیشرفت چشمگیری داشته اند.

اما بوکس ایران که پیش از تعطیلی در دهه ۶۰،  در جمع قدرت های برتر آسیا بود، از معدود رشته هایی است که پس از فعالیت مجدد و در دو دهه اخیر، سیر نزولی را طی کرده است.

بوکس ایران تا دهه ۶۰، پس از کشتی و وزنه برداری، ورزش سوم مدال آور ایران بود. امروز اما جایی در جمع ۲۰ ورزش مدال آور ایران هم ندارد.

حضور تقریبا ۳۰ ساله رییس فدراسیون بوکس در مجلس شورای اسلامی هم کمترین دستاورد را برای ورزش ایران در پی داشته است.

چرا که ناطق نوری به خاطر تداوم مدیریت خود در فدراسیون بوکس، هرگز به انتقاد از مدیران وقت ورزش ایران نپرداخت و به عنوان منتقد، پشت تریبون مجلس قرار نگرفت.

در ماجراهای اخیر انتخاب وزیر ورزش نیز او سکوت بر روی کرسی وکالت مجلس را به هرگونه اظهار نظر درباره گزینه اول و دوم دولت محمود احمدی نژاد ترجیح داد.

ناطق نوری ۱۳ اردیبهشت ۸۸ در پاسخ به انتقادات، به روزنامه جام جم گفته است: «این حرف ها صرفا بازی سیاسی است. من نوکر مردم هستم و در فدراسیون برای رضای خدا کار می ‌کنم. اگر بازی‌های سیاسی اجازه دهد دوست دارم باز هم به بوکس خدمت کنم.»

در فهرست زیر، فقط به تعدادی از اتفاقات، ناکامی ها و حاشیه ها در دوران مدیریت احمد ناطق نوری، رییس تغییر ناپذیر فدراسیون بوکس ایران اشاره شده است:

 

در المپیک ۱۹۹۲ بارسلون، علی اصغر بوکسور تیم ملی ایران بدون دستکش روی رینگ رفت. او در مقابل دیدگان متعجب داور، تماشاگران و مسئولین، رقص پا می کرد و با گرفتن گارد، حریف پاکستانی اش را به انجام مبارزه دعوت می کرد.

نماینده شایسته ایران در المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا که حتی بخت کسب مدال هم داشت، به دلیل بی توجهی این فدراسیون، در دام مواد مخدر گرفتار شد و تا آستانه مرگ پیش رفت.

در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی، تست دوپینگ دو بوکسور ایران مثبت اعلام شد. یکی از بوکسورها هم ترجیح داد در استرالیا بماند و از این کشور تقاضای پناهندگی کند.

در المپیک ۲۰۰۸ پکن، مرتضی سپه‌وند اولین بوکسور ایرانی بود که توانست از طریق موفقیت در مسابقات جهانی، جواز شرکت در المپیک را کسب کند. اما او نیز به دلیل بی توجهی های فدراسیون بوکس، درگیر معاش و زندگی روزمره شد و از رسیدن به جایگاهی که استحقاقش را داشت باز ماند.

تقلب و صغر سن در این رشته ورزشی بیداد می کند. در مسابقات اخیر نوجوانان کشور نیز چهار بوکسور به دلیل صغر سن از این رقابت‌ها محروم شدند. گرچه منتقدان می گویند، این ۴ نفر فقط نمونه ای از انبوه تقلب ها در این رشته ورزشی هستند.

ناکامی مطلق در کسب حتی یک مدال برنز جهانی در تمام این ۲۲ سال.
حضور در تورنمنت های تقلبی که بدون مبارزه، مدال می دهند! سایت تابناک در ۱۹ تیر ۱۳۸۹ نوشت: «بوکسورهای ایران در جام روسیه، بدون انجام مسابقه، مدال گرفتند!»

وقوع بی نظمی های مکرر در رقابت های داخلی که منجر به ایجاد درگیری در رقابت ها شده است. آخرین نمونه، بیستمین دوره رقابت های قهرمانی کشور در نوشهر بود که مختل شدن روند برگزاری رقابت ها را در پی داشت.

فردی که ۳۰ سال است نمایندگی مجلس را بر عهده دارد و ۲۲ سال است که پشت میز ریاست فدراسیون بوکس می نشیند، حتی از پیدا کردن یک شغل ساده و کم درآمد برای قهرمانان ملی این رشته ورزشی عاجز است.

هومن کرمی از بوکسورهای استان کرمانشاه که دارای سابقه ای طولانی در تیم ملی است در این باره می گوید: «بسیاری از قهرمانان بوکس بیکارند. آن ها فقط یک کار آبرومند می ‌خواهند تا سرخورده نشوند و احساس نکنند که زندگی خود را به تباهی گذرانده‌اند.»

شدت نتایج ضعیف و ناکامی های بوکس ایران به جایی رسیده که حتی همایون اردلان دبیر این فدراسیون به خبرگزاری ایسنا گفته است: «نتایج تیم ملی در و اندونزی باعث آبروریزی بوده است.»

برگزاری بدترین لیگ ورزشی در ایران! غیر از موضوع خودداری از استقبال باشگاه ها برای همکاری با این فدراسیون، جنجال و درگیری فیزیکی نیز جزیی از رقابت های لیگ شده است.

یک نمونه از آن، رقابت تیم های پیوند ساپکو و بنیاد بهادر بود که به دلیل ضرب و شتم و نزاع طرفین، نیمه کاره ماند.

اکبر هاشمی رفسنجانی در سال ۱۳۶۸ عده ای از پیشکسوتان و ورزشکاران بوکس را به حضور پذیرفت و در سخنرانی خود، درباره  ورزش های رزمی و اهمیت آن در جبهه جنگ مقابل عراق صحبت کرد.

رشته ای که بر خلاف سایر ورزش ها در ایران، ریاست آن غیر قابل تغییر، و موقعیتش نیز غیر قابل پیشرفت بوده است!