خانواده‌ای پنج نفره در گوشه‌ای از حیاط بیمارستان روی زیرانداز اتراق کرده‌اند. می‌گوید اهل گناوه است و دو ماهی می‌شود که کنار بیمارستان زندگی می‌کند. پسر بزرگش نارسایی کبدی دارد و برای درمان به تهران آمده‌اند.

همراهان بیمار؛ قریب‌هایی که در غربت تهران ذره ذره آب می‌شوند/ 60 شبانه‎روز است که آتش می‌بارد و پشه +عکسسرویس جامعه مشرق - این صدای خس خس نفس‌های پر از رنج بیمارشان را برایتان بنویسیم یا توصیف قدم زدن مردی که از شدت آلام بیماری فرزندش و آوارگی خانواده اش، شب ها تا صبح در حوالی بیمارستان قدم می زند، بر چین و چروک‌های صورتش می افزاید و خفتن کودکانش در هُرم تیرماه تهران را نظاره‌گر است. اگر تابحال در گرمای خیابان‌های پایتخت، در چادر برزنتی یا روی پتوی مسافرتی نخوابیده‌اید، گفتن از دردهای بزرگتر همراهی بیماران، ناراحتی زایدالوصفی نخواهد داشت.

قصه پر دردی است قصه  آدم‌هایی که باید به غیر از رنج بیمارداری، خیابان خوابی و بی‌سرپناهی در شهری غریب  هم به دردهایشان اضافه شده است. خانواده‌هایی آبرودار که از سر ناچاری باید روز و شب را در حیاط بیمارستان یا چادرهای مسافرتی و خودروهایشان سپری کنند. چادر نشین‌هایی که بی‌خانمان نیستند اما مجبورند چند هفته و حتی چند ماهی را در چادرهای مسافرتی یا درون خودروهایشان بگذرانند و تنها به بهبودی بیمارشان فکر کنند.

دو سال قبل، وقتی وزیر بهداشت خبر از اجرای طرح تحول نظام سلامت داد، وعده کرد تا هزینه‌ها و آلام بیماران برای درمان به حداقل برسد، رسیدگی و ساماندهی به وضعیت همراهان بیماران هم در دستورکار مسئولان وزارت بهداشت قرار گرفت تا خانواده‌هایی که برای درمان عزیزانشان از شهرهای کوچک به تهران و دیگر کلانشهرهای کشور می‌آیند مجبور به اتراق در حیاط بیمارستان‌ها یا چادر زدن در پیاده راه‌ها و پارک‌های شهر نشوند.

گشت و گذاری کوتاه در خبرها برای مرور وعده های مسئولان وزارت بهداشت درباره اسکان دادن به همراهان بیماران شهرستانی کافی است تا مشخص شود با اینکه اسکان این خانواده‌ها بخشی از دغدغه های این مسئولان بوده اما تا به امروز به غیر از اقداماتی ناچیز، کاری برای خانواده‌های سرگردان در تهران و دیگر کلان‌شهرها صورت نگرفته است.

با وجود تاسیس چندین همراه سرا آنهم توسط شهرداری تهران، بازهم حیاط و خیابان‌های اطراف بیمارستان‌های مادر، پر است از خانواده‌هایی که مجبورند برای ماندن در کنار بیمارشان، روز و شب را در این حوالی یعنی پیاده روهای اطراف آن و یا خودروهای شخصی شان سپری کنند.

حیاط بیمارستان؛ خانه دوم خانواده‌های مستضعف

ابتدا به بیمارستان شریعتی تهران سر می‌زنیم. یکی از مهمترین مراکز درمانی کشور که بیماران بسیاری از سراسر کشور برای طی مراحل درمانی خود به آن مراجعه میکنند.

در این روزهای گرم و طاقت فرسای تابستان، حیاط بیمارستان به خانه دوم برخی خانواده ها تبدیل شده است؛ خانواده هایی که از بنیه مالی ضعیفی برخوردارند و امکان پرداخت کرایه هتل و یا مسافرخانه را ندارند؛ پدر و مادرهایی که می خواهند در کنار فرزندشان باشند و حتی برای ساعتی حاضر به ترک محیط بیمارستان نیستند.

به سراغ یکی از خانواده ها می روم، اهل سیرجانند و 45 روزی می شود که برای درمان پسر نوجوانشان به تهران آمده اند. در بساطشان خبری از چادر مسافرتی و وسایل زندگی نیست. به جز چند تخته پتو و بالش و یک گاز پیک نیکی کوچک که حکم آشپزخانه شان را دارد و با همین وسایل محدود 45 روز را میهمان حوالی بیمارستان بوده اند.

همراهان بیمار؛ قریب‌هایی که در غربت تهران ذره ذره آب می‌شوند/ 60 شبانه‎روز است که آتش می‌بارد و پشه +عکس

از حال و روزشان که می پرسم، مادر خانواده با بغضی فشرده در گلو و لهجه‌ای کرمانی می گوید حالمان خوب نیست، پسرم سرطان دارد و تمام فکر و ذکرم پسرم شده. می‌گوید دکترها فقط می‌گویند دعا کنید. از حال و روز خودشان که می‌پرسم میگوید: "اوایل بیماری علی من به تنهایی همراهش آمدم، اما وقتی حالش بد شد و چند باری به کما رفت همسرم هم مجبور شدبه تهران بیاید و بچه ها را هم همراه خودش آورد."

زندگی کردن در حیاط بیمارستان آنهم همراه دو تا بچه کار سختی است. می‌پرسم مسئولان بیمارستان می‌دانند که شما سرپناهی ندارید و در کوچه و خیابان می‌خوابید؟ می‌گوید مگر می‌شود ندانند، بارها این موضوع را به پرستارها و دکترها گفته‌ام. آنها هم می‌گویند کاری از دست ما برنمی‌آید.

غرورش اجازه نمی‌دهد گریه کند اما بغض هم امانش نمی‌دهد. با همان حال می‌گوید درست است که پول نداریم یک ماه برویم مسافرخانه یا هتل، اما در شهر خودمان آبرو داریم. حالا ببین چه بر سرمان آمده که  اینجا حتی اجازه چادر زدن در حیاط بیمارستان را هم به ما نمی دهند.
 
چند قدم آنطرف تر زن و مردی میانسال روی زیر اندازی محقر اتراق کرده‌اند. اهل دزفولند و بیست روزی می شود که برای درمان تنها پسرشان به تهران آمده اند. پدر می‌گوید یک ماه قبل دکترهای دزفول گفتند دیگر کاری از دست ما برنمی آید و باید به این بیمارستان بیایید. از بیماری اش که می‌پرسم می‌گوید سرطان دارد و توضیح بیشتری نمی دهد.

حالا 20 روزی می شود که اینجا هستند و شب و روزشان را در حیاط بیمارستان می گذرانند. مرد با ناراحتی می گوید شرمنده ام که پولی برای فرستادن همسرم به هتل یا مسافرخانه ندارم. همین ناراحتی اش را هم با حالتی سر در گریبان می گوید و بعد کمی راه می رود تا مانند آن شعر معروف مشخص شود که "مرد برای هضم دلتنگی هاش، گریه نمی کنه، قدم می زنه"

ادامه می دهد: شب ها خودم به عنوان همراه در کنار پسرم می خوابم اما همسرم مجبور است همینجا بخوابد. وقتی می گویم برای اقامت در همراه سرا درخواست داده اید یا نه؟ با تعجب می گوید همراه سرا دیگر کجاست؟! من هر بار به مسئولان بیمارستان گفتم همسرم جایی ندارد و شب ها در حیاط می خوابد گفتند کاری از دست ما بر نمی آید. این اولین بار است و از شما می شنوم که جایی برای اسکان همراه بیماران هست.

بیمارستان قلب؛ جایی برای اتراق قلب ها و جیب های ضعیف
 
مرکز قلب تهران درهمسایگی بیمارستان شریعتی است و حیاط و محوطه بیمارستان به شکلی طراحی شده است که امکان اتراق و اسکان موقت همراهان بیماران در آن وجود ندارد. پیدا کردن بیماران شهرستانی دراین فضا کمی سخت است و باید با دقت بیشتری آدم ها را رصد کرد تا همراه بیماران شهرستانی را پیدا کرد.

نیم ساعتی می گذرد تا سرانجام خانواده ای با لباس محلی توجه ام را جلب می کنند. پدر و مادری حدودا 40ساله که برای درمان نارسایی قلبی فرزندشان به تهران آمده اند. وقتی از قومیتشان می پرسم و اینکه از کجا به تهران آمده اند، مرد با لهجه محلی می گوید لرستان.

چند دقیقه ای بیشتر طول نمی کشد که سر صحبت را باز می کند و می گوید: در لرستان دامدار است و از وضع مالی خوبی هم برخوردار نیست.از بین حرف هایش همین را متوجه می شوم که دختر 17ساله اش نارسایی قلبی دارد و باید اینجا جراحی شود. تا الان 600هزار تومان بیشتر نداده ولی اگر قرار باشد پول بیشتری پرداخت کند آه در بساط ندارد. چون هرچه پس انداز داشته داده و الان حتی برای خورد و خوراک خودش و همسرش با مشکل روبرو است.

همراهان بیمار؛ قریب‌هایی که در غربت تهران ذره ذره آب می‌شوند/ 60 شبانه‎روز است که آتش می‌بارد و پشه +عکس

می‌پرسم راستی شب ها کجا می خوابید؟

با ناراحتی می گوید همسرم شب‌ها می رود بالا پیش دخترمان می خوابد و من هم همینجا روی یکی از این سکوها می خوابم. خدا را شکر می کند و می گوید بعضی وقت ها هم می روم نمازخانه بیمارستان چرتی می زنم. خدا را شکر دعا کن دخترم خوب شود که زودتر برویم شهرمان...
 
ترافیک چادرهای مسافرتی در حوالی بیمارستان امام (ره)

بیمارستان امام خمینی (ره) مانند همیشه شلوغ و پر ازدحام است. به جرات می توان گفت بیش از نیمی از بیماران و همراهانشان از دیگر شهرها به این بیمارستان آمده اند. خانواده هایی که اگر در پایتخت قوم و خویش و آشنایی نداشته باشند باید روز و شب هایشان را یا در حیاط بیمارستان بگذرانند یا در چادرهای مسافرتی آنهم در پیاده روهای حوالی بیمارستان.

همراهان بیمار؛ قریب‌هایی که در غربت تهران ذره ذره آب می‌شوند/ 60 شبانه‎روز است که آتش می‌بارد و پشه +عکس

خانواده ای 5نفره در گوشه ای از حیاط بیمارستان روی زیر انداز اتراق کرده اند. پدر به فکری عمیق فرو رفته و بچه ها هم باهم بازی می کنند. جلو که می روم، مردبا مهربانی سر بر می گرداند و تعارفم می کند که بنشینم. وقتی می پرسم اهل کجایید و چند وقت است اینجا هستید، می گوید اهل گناوه ام و دو ماهی می شود که اینجا هستیم.

نامش محمد است و 4 فرزند دارد. پسر بزرگش نارسایی کبدی دارد و برای درمان به اینجا آمده اند. می گوید: دو ماهی می شود که اینجا هستیم و بارها به مددکاری بیمارستان رفتم و گفتم که بچه کوچک دارم و نمی توانیم در کوچه و خیابان بخوابیم تا اینکه امروز یکی از پرستارها از دکتر برایم نامه گرفت تا بتوانم از همراه سرای شهرداری که همین خیابان بغلی است اتاق بگیرم.

برای پیدا کردن خانواده هایی که برای پرستاری از بیمارشان مجبور به اتراق در حیاط بیمارستان و چادر خوابی در گوشه خیابان شده اند نیازی به گشت و گذارهای طولانی نیست. چون تعدادشان آنقدر زیاد است که بی هیچ زحمتی می توان تعداد زیادی از آنها را در کنار هم پیدا کرد و ساعت ها در میانشان وقت گذراند و گپ زد.

بخشی از حیاط بیمارستان که با میله های سبز رنگ از خیابان باقر خان جدا شده، جایگاه اصلی اسکان این دسته از افراد است؛ خانواده هایی که صبح ها را روی زیراندازی داخل حیاط بیمارستان می گذرانند و شب ها یا در پیاده رو چادر می زنند یا در ماشین هایشان می خوابند.
 
حاج احمد تقریبا 60ساله است و از یکی از شهرهای مازندران همراه با همسر و سه پسرش به تهران آمده. آنهم برای درمان تنها دخترش که بیمارستان های مازندران از درمانش ناامید شده اند و برای درمان او را به تهران فرستاده اند. از شغل و پیشه اش که می پرسم می گوید کشاورز است و شالیکاری دارد.

چند لحظه ای بیشتر از هم صحبتی ام با احمد اقا نمی گذرد که پسر بزرگش خودش را می رساند. وقتی می فهمد خبرنگارم و آمده ام تا وضعیت و حال و روزشان را به گوش مسئولان برسانم می گوید: خواهرم مریض است و قرار است پیوند بگیرد.

"خدا را شکر اکثر هزینه های درمانش را بیمارستان و بیمه می دهد ولی بازهم نمی توانیم از پس بخشی از هزینه ها مثل دارو و ....بر بیاییم. ما خانوادگی کشاورزیم و بنیه مالی قوی نداریم. "

از وضعیت اسکانشان که می پرسم، با لحنی ناراحت می گوید: آواره ایم! پولی هم در بساط نداریم که اتاقی کرایه کنیم.

شاید تصور می کند که همه اقشار جامعه، این گزارش را می خوانند، چون در ادامه می گوید: شما بنویس که ما را اذیت نکنند جا و مکان پیشکششان. باورتان نمی‌شود روزی دوبار برای آب دادن باغچه‌ها می آیند و مجبور می‌شویم زیر انداز و وسایلمان را جمع کنیم.

برای رسیدن به در خروجی از کنار تعداد زیادی خانواده که هریک روی زیر اندازی محقر به امید بهبودی عزیزشان نشسته اند می گذرم. آدم هایی که هریک در شهر و دیارشان برای خود صاحب زندگی و آبرو هستند و برو بیایی دارند. مردمانی که اگر ما روزی میهمان شهرشان شویم به بهترین شکل پذیرای مان خواهند بود، اما حالا که از بد روزگار خود گرفتار بیماری عزیزشان شده اند باید در گوشه ای از خیابان و حیاط بیمارستان روزگار بگذرانند.
 
با اینکه وزارت بهداشت به عنوان متولی امر درمان در کشور فکری اساسی به حال اسکان همراهان بیماران نکرده است و با بی‌تفاوتی از کنار مشکلات خانواده‌های بیماران بستری در بیمارستان‌ها می‌گذرد، اما در برخی مناطق، شهرداری تهران به جای نهادهای حمایتی دولتی دست به کار شده است.

کافی است پس از خروج از بیمارستان امام خمینی چند قدمی را درخیابان قریب به سمت خیابان باقر خان حرکت کنی تا به همراه سرای بیماران جواد الائمه برسی؛ همراه سرایی که با 32 اتاق که امکان پذیرایی از 120 همراه بیمار را دارد و در هر شبانه روز 120نفر از همراهان بیماران می توانند به جای خوابیدن در حیاط بیمارستان و اتراق کردن در کنار خیابان در اتاق های آن استراحت کنند.

همراهان بیمار؛ قریب‌هایی که در غربت تهران ذره ذره آب می‌شوند/ 60 شبانه‎روز است که آتش می‌بارد و پشه +عکس

اما هنوز چادرهای رنگارنگ در حوالی این همراه سرا و بیمارستان، نشان می دهند جای کار زیادی مانده تا تاکید مهم رهبر انقلاب مبنی بر اینکه "کاری کنیم که بیمار جز دغذغه بیماری، رنج دیگری نداشته باشد" محقق شود.

استفاده از همراه سرا تنها با تایید مددکاری بیمارستان

چند دقیقه ای منتظر ماندن در کنار در ورودی همراه سرا کافی است تا بتوانیم با تعدادی از ساکنانش گفتگو کنیم. خانم جوانی که دو هفته ای می شود دراین همراه سرا اقامت دارد می گوید: سه ماهی می شود که مادرم در بیمارستان امام خمینی بستری است و تا همین دو هفته قبل مجبور بودم در حیاط بیمارستان یا داخل ماشین بخوابم اما بالاخره نوبت به من هم رسید و توانستم با نامه مددکاری در این ساختمان اتاق بگیرم.

وقتی از وضعیت درمانی مادرش می پرسم میگوید: خدا را شکر وضعیت مادرم بهتر است و دراین مدت با داشتن بیمه تنها یک میلیون تومان پرداخت کرده ایم اما در طول این سه ماه خیلی اذیت شدیم. شما خودت را جای من بگذار، اوایل که مادرم بستری شده بود خواهرم به تنهایی برای مراقبت از او از زنجان به تهران آمده بود ولی بعد از مدتی مجبور شدم برای کمک به او من هم به تهران بیایم. از آن به بعد یک نفرمان مجبور بود در حیاط بیمارستان بخواهد و همین موضوع برایمان مشکل ساز شد.

کمی آنطرف تر از این همراه سرا، خانواده ای مشغول پیدا کردن محلی برای چادر زدن هستند. هنوز سوال تکراری ام تمام نشده، مرد خانواده با عصبانیت می گوید: یک ماه ماندن زیر آسمان خدا، بدون امکانات و وسیله، درد آدم را دوچندان می کند. از چه می خواهی بدانی؟ روزها آتش می بارد و شب ها زیر درخت ها دم دارد و پشه و حشره های دیگر از جانمان بالا می روند. برای دستشویی باید کلی راه برویم و برای پیدا کردن یک لقمه غذا هم همینطور ...

هنوز صدای بلندش در گوشم سوت می‌کشد که ولوله ای در یکی از چادرها بر پا می شود، خانواده ای هنوز تلفن همراه یکی از اعضایش قطع نشده، سراسیمه به بیرون می دوند و بدون آنکه حواسشان به وسایل بیرون افتاده باشد و کسی را مراقب بگذارند، به سمت بیمارستان می دوند. به قول مشهور رسوایی 2، زلزله‌ای در راه است.

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرات

  • انتشار یافته: 40
  • در انتظار بررسی: 0
  • غیر قابل انتشار: 30
  • آروشا خانم ۰۲:۰۴ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    لعنت خدا بر کسانی که سوار ماشین های چندمیلیاردی میشوند لعنت خدا بر کسانی که حقوق های چندصدملیونی به ناحق میگیرند لعنت خدا بر کسانی که زیرمیزی میگیرند
  • ۰۲:۱۵ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    باید کارانه ناحقی که جدا از حقوق به پزشکان میدهید را حذف کنید که باعث میشه ویزیت بیمار به رکوردهای زیر یک دقیقه و سی ثانیه برسه تازه جناب معاون وزیر می فرمایند از شیر مادر حلالتر است بله ایشان پول مردم را می دهند و حلالش هم می کنند اگر کارانه حق هست به همه بدهید من هم در شغل خودم اگر در کارم کوچکترین اشتباه کنم صد ها میلیون به کشور ضرر میرسانم و با تصمیم درست صدها میلیون به خزانه کشور اضافه می کنم پس به من هم سهمی غیر از حقوقم بدهید تا عدالت رعایت شود صد البته تا زمانی که وزیر بهداشت یک پزشک باشد هیچ اصلاحی صورت نمی گیرد به اصطلاخ چاقو دسته خودش را نمی برد
  • ۰۲:۱۹ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    ان شاء الله غریب و بی کس از دنیا بروید حتی اگر در دیار خود باشید و اطرافتان هم پر از جمعیت باشد. خدا لحظه مرگ را بر شما بسیار سخت کند بدون آنکه از عذاب دوزختان کم نماید
  • ۰۲:۲۲ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    خدا مصائبتان را زیاد کند. خدا خنده را از لبانتان بگیرد
  • ۰۲:۳۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    یکی از بستگان مرحوم ما که ساکن تفرش بود به دلیل سکته خفیف مغزی از طریق اورژانس به یکی از افتضاح ترین بیمارستان کشور منتقل شد. علت انتقال به آن بیمارستان صرفاً قرارداد نانوشته ای بود که اورژانس با ... داشت. پس از عزیمت از تهران به ...، به دلیل وخامت اوضاع بیمار، انتقال به بیمارستان دیگر میسر نشد. درد این عزیزان را چشیده ام. در سرما و غربت ... چند روز پوست انداختم... - سرویس بهداشتی اورژانس لامپ نداشت و بسیار کثیف بود. - پتوی اضافه برای بیماری که کنترل خود را از دست داده بود نداشتند و ... - بازدیدهای سر زده و چند باره دانشجویان و کاراموزان پزشکی که از حوصله بیمار و همراهان خارج بود نقل و نبات انجا بود. - بیمارعفونی و غیرعفونی هپاتیت دار در یک اتاق! آنجا بود که فهمیدم بیمار در بیمارستان دولتی در حکم ارتقای مهارت کادر پزشکی و امادگی خدمت به اغنیاء در بیمارستان های خصوصی را در بردارد.
  • سبحان شاهمرادی اصولگرا ۰۲:۴۰ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    یک دعا می کنم همه با من آمین بگویید: خدایا تو را قسم می دهم به فضل بی کرانت هیچ موجودی را محتاج غیر خودت نکن
  • ۰۴:۴۵ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    چرا به مامی گی ؟!!!!!!!!!!! ما که هممون خوب می دونیم خیلی ها هم پول درمان ندارندکه بروند بیمارستان جرات داری تیتر کن و پیگیری کن و مردم دارند تلف میشوند و بعد هم این عکسها و این پستها را پست کنید دفتر گنده ها حقوق بالاها
  • ۰۷:۴۱ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    توسعه متوازن کشور را تبدیل به وضعیت نا متوازن فعلی کرده اند - بیشتر وزارتخانه ها شهرداری تهران را می کنند تا کشور داری - بودجه درمانی کشور شده حقوق نجومی پزشکانی که مردم جرئت مراجعه و درمان با آنهارا ندارند ای کاش از مرگ و میرهایی که در بیمارستانهای همین تهران در شبانه روز اتفاق می افتد گزارشی تهیه می کردید - در یکی از بیمارستانها چند وقت پیش جوانی از یکی از شهرستانها به علت تعلل پزشکی و پرستاری فوت شده بود جالب به همراهان بیمار پزشک استاد ریزیدنت مقصر معرفی می نمود و...
  • حسين ۰۷:۴۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    تو رو خدا يه فكري كنيد به نظر من فضيلت كمك به اين خانواده هاي شهرستاني كم تر از شب زنده داري شب هاي قدر نيست به خدا ما خونه هامون كوچك و آپارتماني هست و سختمان هست كه اينها را مهمان كنيم براي چندين شب خواهش مي كنيم از مسئولين شهرداري يا وزارت بهداشت يه كاري كنن يا علي مدد
  • ۰۷:۵۳ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    مدیرانی که از پول بیت المال دزدی می کنن باید روزی جواب این مردم مظلوم را بدن ان شالله خدا کاری بکنه که تمام این پول های بیت المال برای اینان خرج دوا و بیمارستان بشه
  • سعیدی ۰۸:۰۳ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    برادر عزیزم بلا خره یک روزی همه از هین جهان خاهیم رفت ثروتمند و فقیر رییس و کارگر ولی تنها چیزی که باید بدانیم که حساب و کتاب داریم بسیار سخت ای کسانی که میلیاردی حقوق میگیری تا حال فکر اخرت هستی که جواب باید بدهی که پول بیت المال را از بین بردی
  • ۰۸:۰۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    به هراه اختلاس کنندگان چند هزار ملیاردی
  • ۰۸:۰۷ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    بیشمار لعنت بر اینها باد
  • ۰۸:۳۴ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    لعنت خدا به آنهایی که به جای رسیدگی به وضع مردم پولهای این مردم رو صرف کارهای بیهوده و بی ارزشی مثل فوتبال کردند. لعنت خدا بر مدیرانی که جز به راحتی خود و خانواده شان فکر نکردند. لعنت خدا بهشون
  • ۰۸:۳۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    این نتیجه خصوصی سای درمان مردم است. خدا لعنت کند باعث و بانیش رو هر کسی که هست
  • ۰۹:۱۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    فیش های حقوقی میلیونی وزارت بهداشت را پیگیری کنید
  • عبدالله ۰۹:۴۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    مشرق زدی تو هدف! واقعا مظلومتر از بیماران همراه های آنها هستند که هم اکثرا کار های پرستار بعهده آن گذاشته می شود و هم از کوچکترین توجهی به آنها نمی شود!
  • محمودی از خرمشهر ۱۰:۳۰ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    1 0
    سلام من خودم چند سال پیش در جاده خرم آباد به بروجرد تصادق شدیدی کردم و نزدیک به ده روز در بیمارستان عشایر خرم آباد دخترم را بستری کرده تا به لطف خدا و کمک مردم غیور لرستانی از مرگ نجات پیدا کرد.شهرستانی ها بسیار بسیار مهمان نواز هستند آنها در مدت ده روزکلید خانه خودشان را دادن و من در این مدت مهمان آنها بودم باورتان نمیشود حتی برای ما پخت و پز میکردند و مرتب به عیادت دخترم به بیمارستان می آمدند من در این ده روز با انسانهایی از جنس بلور آشنا شدم و همین عامل بر روی من و نگرشم نسبت به همنوعانم بسار تاثیر پذیر شد.بله اخلاق و انسانیت و یک رنگی را در شهرستانها بهتر میتوان دید.و از جهت دوم مقصر اصلی این داستانها در بیمارستانها و مراکز درمانی را در کم لطفی دولت و مسئولین دانست که اشتهای آنها نسبت به اعداد میلیاردی و آنهم از نوع تومان اشباع شدنی نیست
  • ۱۰:۳۵ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    سلام . این ربطی به موضوع نداره ولی میشه درباره پارک جلوی درب پارکینگ دیگران در تهران خبر کار کنید . واقعا برای ما معضل شده . برای مردم تهران معضل شده . هیچ قانون درستی در این باره نداریم و باعث درگیری میشود . پلیس اصلا اهمیتی نمیدهد . چندین بار پیش آمده که 10 ، 11 بار در طی 24 ساعت تماس گرفتیم و اعلام کردیم که ماشین جلوی درب پارکینگ ما پارک کرده اند و راهمان را بسته اند ولی پلیس اصلا اهمیتی نداد و هیچ کاری نکردند . گفتند به راهور اعلام میکنیم ولی هیچ اقدامی انجام نشد . انگار مردم خودشان باید با هم درگیر شوند و مشکل را حل کنند .
  • سید علی ۱۰:۴۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    کجایتد اون اقایونی که دم از تقوا میزندد البته با حقوقهای میلیونی الان تقوا کجای حال این درماندگان رو میده وای به حال ..... وای وای تو مملکت اسلامی که همایشهای میلیاردی و بی خودی برگزار میشه ایا جای خرج کنار بیمارستان و روی تخت اون واجب تر نیست
  • ۱۱:۱۲ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    حتی برای کسب مهارت و آمادگی دریافت دارمد های نجومی از تن خسته و جان بی رمق مستضفان استفاده می شود.
  • ۱۱:۲۲ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    خب حتما برای سرو سامان دادن به همراهان بیمار بودجه ندارن چون بودجه ها به صورته حلالتر از شیر مادر و در اندازه ی چندین ده میلیونی به جیب مدیران و پزشکان میرود اصولا بودجه چیز عجیبی است وقتی نوبت حقوق مدیران میشود زیادش هم کمشان است اما برای رسیدگی به حال و روز این بیچارگان کمش هم زیادشان به نظر میرسد خداییش با حقوق چند تا از این مدیران دزد و بی خاصیت مشکل این عزیزان به راحتی قابل حل است؟؟؟
  • ۱۱:۲۳ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    يه بار من پام شكسته بود رفتم بيمارستان دكتر ارتوپد داشت مطبش رو قفل ميكرد بره هرچى بهش التماس كردم پاى من رو ببينه نگاه نكرد و رفت با همون درد شديدمجبور شدم برم جاى ديگه اميدوارم اون دكتر كه درد من براش مهم نبود در آرامش باشه
  • میثاق ۱۱:۲۸ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    آمین
  • ۱۲:۰۱ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    مشرق غريب درست است اصلاح كن
  • ۱۲:۱۸ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    همتون...
  • ۱۲:۵۱ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    به نظرمن نبايد منتظر مسئولين ماند افراد خير كمك كنند كه مكانهايي ساخته بشه براي همراهان بيماران
  • ۱۳:۰۱ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    اگه احمد متوسلیان رو اسیر نگرفته بودن و این روزا رو میدید معلوم نبود چه حسی بهش دست میداد
  • سید جواد ۱۵:۱۸ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    چند مدیر رو برکنار کردند و اعلام کردند که به موضوع حقوق های نجومی رسیدگی کردیم. اما هزاران مورد حقوق نجومی که بعضی از پزشکان دریافت می کنند و همین چند هفته پیش 10 درصد به اون اضافه کردن ظاهرا دارد لاپوشانی می شود. مشرق جان از پیگیری هات ممنون.
  • ۱۵:۲۹ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    دارو های شیمیایی به درد نمیخوره فقط طب اسلامی آیت اله تبریزیان تو قم با یه نسخه خوبش میکه ان شا اله
  • ۱۵:۳۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    چرا نظر منو تایید نکردی؟ مشرق ترسو محافظه کار غیر حرفه ای کم خاصیت و با ارفاق کم تاثیر..!
  • مادر ۱۵:۴۸ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    خدایا دلم شکست پروردگارا به حق خانم حضرت زهرا همه مریضارو شفا بده مریضی فرزند خیلی سخته.خدایا پسر منم شفا بده
  • ۱۵:۵۰ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    داستان تعدیل درآمدهای جامعه پزشکی، و سپس باز کردن گره از اینکه جوونهای بیشتری بتونن به دانشگاههای پزشکی برند و کمبود کشور جبران بشه ور نمیداریم و این تابو و این رانت خواری برنامه ریزی شده باید شکسته بشه. یه بنده خدایی میگفت پزشکها خیلی درس میخونن و زحمت میکشند پس باید حقوق بیشتری بگیرند، در همین راستا چند مثال میخاستم بزنم که نه تنها زحمت بیشتری نمیکشند بلکه در بین شغلها، یکی از شغلهای کم خطر و راحت هستش و سنواتی هم که درس میخونی الزاما از بقیه رشته ها خیلی بیشتر نیست که این تفاوت فاحش را ایجاد کنه. مثلا در رشته پزشکی نسبت به مهندسی و یا محققین شیمی و فیزیک و ... کمتر شنیدیم در خبرها که در حین کار و یا تحقیق و مطالعه، عده ای از پزشکها کشته بشند!! ولی تا دلت بخاد مهندس و تکنسین و ... در حین کار جونشون را از دست میدن و یا نقص عصو میشند. محیطهای کاری مهندس ها و بقیه رشته ها اصولا محیطهای کاری سخت، پر سر و صدا، آلوده به مواد آلاینده، دمای زیاد و .... هستش و اکثر عمرشون کمه و یا زندگی را با معلولیت و سختی ناشی از کار به پایان میرسونند مدت زمان تحصیل یک دکترای مهندسی( 12+4+2+5=23 سال اگر فوق دکترا هم بهش اضافه بشه 2 سال میشه 25 سال) یک پزشک متخصص(12+7+3=22 سال) اگر فلوشیپی و اینها هم هی برند که هی جا داره ولی درآمد یک متخصص پزشکی که فقط درس حفظ کرده و اصولا هم قاطی میکنند و درصد خطاهاشون بالاست. چون همه ما تجربه کردیم که باید چندین دکتر بریم(تازه از بین خوباشون) تا بتونیم به حرفسون اعتماد کنیم. ولی یک ربات پزشک بزارند(که تا چندین سال آینده حتما به بازار خواهد آمد) با خطای بسیار هم نتیجه ای بهتر از یک دکتر داره. البته الان بیشتر کارهای پزشکها را مهندسان دارند انجام میدن فقط پولش را پزشکا میگرند. مثلا مهندس دستگاه ام آر ای میسازه، آقای دکتر یکیش را پول بیمه یا مردم بدبخت میخره میزاره اونجا، ماهانه میلیارد تومن در میاره!!! یا دستگاهها و تجیهزات آزمایش خون و اندازه گیری و یا حتی پروتزهایی که استفاده میشه. در پزشکی امروز که خیلی از بیماریها داره درمان میشه. هیچ ربطی به پزشکا نداره!! فقط وسایل پزشکی پیشرفت کرده بوسیله مهندسان زحمت کش و همچنین داروهای بهتری به بازار آومده بازه بدست شیمی دانها و دارو سازان محترم و کارخانه های مهندسی بهتر. خلاصه دکترهای امروز اگر وسایل مهندسی و .... را ازشون بگیرم در حد همون ابوعلی سینا دوهزار سال پیش هم نیستند. ولی اکثر رشته های مهندسی(برق و الکترونیک، مکانیک، مخابرات و ...)رشته های واقعا سخت و پر زحمت و ... هستند. تنها یک دلیل وجود داره که دکترها الان وضعشون اینجوری هستش و در جامعه کمبود داریم وفقط و فقط این بوده که در سی سال گذشته، با ایجاد موانع دست و پا گیر اجازه ندادند در کشور جوانهای با استعداد وارد دانشگاهها بشند و دکتر بشند که همیشه تعداد بیمارها به مراتب بیشتر از دکترها باشه. ولی خب جامعه مهندسین این روش خائنانه را استفاده نکردند. همین روش را کانون وکلا و ... و صنوف دیگه از دکترها یاد گرفتند و داشتند عملی میکرند، که اخیرا صداهایی بلند شده که اجازه ندند یه عده ای یک صنف را برای خودشون انحضاری کنند: نامه زیر نامه دانشجویان حقوق هست علیه بالادستیها که گلوگاه درست کرده بودند. ولی پزشکها از این هم بدجنس تر هستند. گلوگاه را اومدن از دیپلم بستند. از طرف دیگه اجازه به رشد تعداد بیمارستانها هم ندادند و خلاصه زنجیره را زا همه طرف غقل کردند. مثل چرا در کشوری که اینقدر درامد پزشکها بالاست نباید در هر شهری چندین بیمارستان مجهز باشه؟!! زمینش که به اندازه یک مدرسه است!! تجیهزات توش هم همچین اعداد و ارقام عجیبی نسبت به درامد پزشکها نیست!!! ولی خب میدونید چرا!! چون اگر بیمارستان زیاد بشه، بعد دانشگاهها هم میتونن و باید دانشجوی پزشکی بیشتری بگیرند، چون مدیریت بیمارستانها و دانشگاهها یکی هستش زیر مجموعه وزارت بهداشت و بعد در هر شهری کوچک و متوسط میشه دانشگاههای علوم پزشکی با جذب دانشجوی پزشکی بیشتری زد و خلاصه دیگه انحصار طلبی حضرات دکتر بالادستی بعد از یک دهه تموم میشه بعد انوقت پزشک مسافر کش هم خواهیم داشت!!! ولی به مدیریت شدید و برنامه ریزی شده، همیشه تعداد پزشکان در کشور را کمتر از نیاز واقعی نگه داشتند. مهم هم نیست که فالانی در فلان روستا و شهر کوچیک بمیره یا نقص عضو بشه چون تو شهر نزدیکشوون یک بیمارستان نیست!!! بعد ناراحت هم میشند که چرا بهشون میگند خائن!! رگ گردنشون میزنه بیروون. این جماعت اینقدر منفعت طلب و حریص هستند که شما دیدی فلان مهندس کارخانه دار و فلان حاجی بازاری میاید یک بیمارستان میسازه بصورت خیریه، ولی تا حالا شنیدید جامعه پزشکان مقداری از این درآمد کثیفشون را بزارند روی هم و متعهد بشند سالی چندتا بیمارستان بصورت خیریه در کشور بسازند!!! ولی شنیدید که فلان بیمارستان خصوصی و یا کلینیک را میرند با زمین چندین میلیاردی فلان نقطه بالا شهر تهران میسازند گه مردم را بیشتر تیغ بزنند. یعنی افراد باهوشی که از تمام هوششان فقط برای سر کیسه کردن مردم بیسوای که بهشون اعتماد کردند استفاده میکنند.
  • محمد ۱۶:۰۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    با سپاس که به این موضوع پرداختید. این وضعیت رو بخاطر برادرم در گذشته تجربه کردیم. ممنون که یکی از معدود گزارشها در این باره را منتشر کردید. این مسائل باید از چارچوب بحثهای جناحی خارج بشه و یک سازوکار مدونی طراحی بشه که در همه دولتها اجرا بشه و این گرفتاریها پیش نیاد.واقعیت اینه که مشکلات حوزه بهداشت و درمان با حذف کارانه پزشکان زحمتکش حل نمیشه بلکه وضعیت بدتر میکنه و باعث میشه پزشکان رغبتی به کار در عرصه های دولتی نداشته باشن. ممنون مشرق
  • ۲۱:۳۶ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 1
    برای سلامتی رهبر معظم انقلاب صلوات
  • پری مجرد38ساله ۲۲:۱۵ - ۱۳۹۵/۰۴/۱۹
    0 0
    آمین
  • لطفا منتشر کن ۰۰:۰۸ - ۱۳۹۵/۰۴/۲۰
    0 0
    چند سال پیش به بیمارستان ... رفتیم چنان به ما شد که هیچگاه در تمام مدت خدمتم در ارتش هیچ مقام مافوقی با من این برخوردها رو که نگهبان ها و پرسنل اونجا کردند رو نکرد و هیچ جای خوابی به جزء یک دخمه که خارج بیمارستان بود و عمومی هم بود پیدا نمیشد یک چادر نظامی تو ماشین داشتم اما جایی برای برپاییش نبود بالاخره بیرون بیمارستان کنار یک صخره ی ریزشی چادر رو با دادن زیر سبیلی 1000 تومانی شبانه به نگهبان ها پیدا کردم و صبحها ساعت شیشم بیدار باش بود و در ضمن شبهای خیلی سردی هم داشت که من با کیسه خواب هم حسش میکردم خدا هیچ بیمار شهرستانی رو گرفتار تهران نکنه خدا وکیلی تا قبل از اون ماجرا برای پایتخت کشورم سینه چاک میکردم اما این مرکز کاری به ما کرد که تهران از جلوی چشمم افتاد
  • نظافتچی ۰۰:۱۸ - ۱۳۹۵/۰۴/۲۰
    0 0
    یک مرد کردی رو تو یکی از بیمارستان ها دیدم که تو سوز سرما یک زمزه ی سوزناکی رو روی صندلی بیمارستان میکرد که واقعا جگر سوز بود ندونستم سرما اینطورش کرده بود یا بیماری بچه ش موقع اذان نگاش کردم نمازی میخوند که تا حالا ندیده بودم وقتی هم پیکر بچه ش رو میبرد چشماش کاسه خون بود یکی از همکارهای کرد ما میگفت گفته خدایا شکرت دادیش حالا هم میگیریش اما جواب خواهر هاش رو چی بدم کاش اون موقع سخت شب وداع با بچه ش یک نفر کنارش میبود یا لااقل یک جای گرمی میبود که شاید خوابش میبرد
  • غبار ۰۲:۴۸ - ۱۳۹۵/۰۴/۲۰
    0 0
    من برای بیماری یکی از نزدیکانم به یکی از قدیمی ترین بیمارستانهای تهران امدم به شرفم قسم از دست شویی اورژانس ما رو منع کردند و یک توالتی که یک سگ توش می خوابید رو نشونمون دادند و گفتند اینجا مال همراه بیماره یک چیز رو اما خوب یاد گرفتم فقط دیر اون هم این بود اکثر کارکنان اون بیمارستان پولی بودند یعنی اگه پول میدادم می تونستم برم دست شویی اورژانس دو هفته اونجا بودم وقتی به شهر خودمون برگشتم دختر کوچکم هاج و واج نگام میکرد انگار رابینسون کروزوه رو دیده بود
  • یک شهروند ۱۳:۴۷ - ۱۳۹۵/۰۴/۲۱
    0 0
    بهتر بود با یک مسول مرتبط هم مصاحبه گرفته می شد و قول پیگیری گرفته میشد صرف گزارش خالی دردی را دوا نمیکنمد

این مطالب را از دست ندهید....

فیلم برگزیده

برگزیده ورزشی

برگزیده عکس