به گزارش مشرق، در بازی برگشت ایران و مالدیو آنچه بیشتر از بازی کسل کننده تیم ملی روی اعصاب ایرانی ها راه می رفت گزارش جواد خیابانی بود.

خیابانی در تمام بازی بیشتر از آن که به گزارش دیدار دو تیم بپردازد مثل همیشه داستان های اعصاب خرد کن و بی ربطی را بیان می کرد که فقط از عهده جواد برمی آمد. خیابانی آنقدر از جزایر مالدیو خوشش آمده بود که گزارش بازی را رها کرده و طوری از زیبایی های این کشور تعریف می کرد که هر بیننده ای برای یک سفر تفریحی به این جزایر مشتاق می شد. جریان 17 گل تیم ملی به مالدیو و گلزنان آن بازی هم که چند ده بار از زبان خیابانی تکرار شد و البته این همه ماجرا نبود.   

حرف های خیابانی در این گزارش درباره دفاع چپ های اسطوره ای فوتبال ایران، نام بردن از حاجیلو و میناوند و از قلم انداختن مجتبی محرمی و البته رضا شاهرودی سبب شد تا این دو به شدت شاکی باشند.

مجتبی محرمی که بی شک همه ایرانیان او را برترین دفاع چپ ادوار فوتبال ملی ایران می دانند و برای درخشش در این پست با پای غیر تخصصی ، سالها ستاره بی چون و چرای فوتبال ایران بوده است، حرف های خیابانی سبب شده تا محرمی حسابی از دست خیابانی شاکی باشد:« او از قدیم هم با من مشکل شخصی داشت و هر بار در گزارش هایش به من تکه می اندازد. از همان زمان تیم ملی مایلی کهن تا الان. مگر می شود درباره سمت چپ فوتبال ایران حرف بزنند و اسم من را نگویند؟ این بی معرفتی است. این قدر از دستش ناراحتم که اگر ببینمش با او برخورد فیزیکی پیدا می کنم. اگر تو خیابان هم ببینمش ، کتکش می زنم.»

و شاهرودی هم که اقلا خود را در تیم ملی صاحب جایگاهی بالاتر از میناوند می داند ، می گوید:« من سال ها چپ تیم ملی را بیمه کرده بودم. مگر می شود او مرا نگوید. اصلا ولش کن. خیابانی در حدی نیست که جوابش را بدهم.»

 

البته خیابانی در گفت و گویی با خبرآنلاین از دلایلش برای این اشتباه می گوید:

 

چی شده ؟ دیگر فوتبال ایران مالدیو هم مگر چیزی هست که حاشیه ساز بشود؟

 

بابا مجتبی که حیف است آدم به دفاع چپ محدودش کند او یکی از کامل ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ماست. او ، پرویز قلیچ خانی و کریم باقری ، بازیکنانی هستند که همه جای زمین بازی می کردند. برای همین بود که اسمش را در دفاع چپ نگفتم.

 

می بینی ، فقط مانده بود که بعد از گزارش بازی ایران و مالدیو برایم حاشیه درست شود. باز هم می گویم که مجتبی بازیکن مورد علاقه ام است. او را واقعا به همراه پرویز قلیچ خانی و کریم از بهترین های تاریخ فوتبال ایران می دانم. این هم چیزی نیست که فکر کنی چون تهدیدم کرده ، ترسیدم و می گویم. نه ، من واقعا می گویم. فکر می کنم علی پروین از مجتبی فقط در پست دروازه استفاده نکرد. مجتبی را هر جا که می گذاشتند ، بهترین بود. مثل او در فوتبال مان خیلی کم داشتیم.

 

بابا پروین اسطوره بود. او و حجازی اسطوره های فوتبال مان بودند. این که دیگر قابل کتمان نیست. اما پروین فقط در یک پست بازی می کرد. همایون بهزادی ، حسین کلانی ، جعفر کاشانی و... این طوری بودند. بهترین هایی که فقط در یک پست بازی می کردند ولی این سه نفری که اسم بردم هم تعداد بازی های ملی شان زیاد بوده و هم بهترین های پست هایی بودند که بازی کردند.

 

وای ، راست می گویی . این یکی را خداییش یادم رفت. ببخشید دیگر کمبود وقت باعث شد که ذهنم یاری نکند. فکر کنم آلزایمر گرفتم. راستش این را یادم رفت. البته من داشتم از دفاع چپ هایی اسم می بردم که جام جهانی بازی کردند. اسکندریان را گفتم و میناوند. بعد هم یک گریزی زدم درباره اصغر حاجیلو و بقیه را یادم رفت. راستش برای همین از این دوستان عذرخواهی می کنم. چون شاهرودی هم خیلی خوب بود اما جام جهانی بازی نکرد. مثلا بعدش یادم افتاد که کاش دینورزاده را هم می گفتم. به هر حال در یک لحظه باید اسم ها را ردیف کنی که آن لحظه یادم رفت. نمی توانستم مثلا حسن اشجاری را هم اسم ببرم که چند تا بازی در تیم ملی داشته و تداوم پیدا نکرده اما انصافا بعد از میناوند دیگر ما بازیکن چپ کلاسیک نداشتیم. حتی در جام جهانی 2006 مجبور شدند از محمد نصرتی آنجا استفاده کنند.

 

توضیح که دادم و عذرخواهی هم کردم. اما واقعا این درد فوتبال ماست که حاشیه هایش این قدر زیاد شده که بازیکنان در زمین برابر مالدیو نمی توانند تمرکز داشته باشند. همین الان منتخب من و تو و علی جوادی با بچه های خبرورزشی ، 4 گل به مالدیو می زنیم. اقلا 50 تا تیم در ایران هستند که می توانند این مالدیو را رفت و برگشت ببرند. حالا من تو گزارش گفتم که مالدیو پیشرفت کرده اما واقعا خیلی هم فوتبال شان فرقی نداشته. مگر آلمان یا اسپانیا ، در اروپا بردهای پر گل برابر لیختن اشتاین یا مالت بدست نمی آورند؟ آنجا هم آن تیم ها ضعیف هستند دیگر. چرا باید در دو بازی رفت و برگشت دو بازیکن ما مثل انصاری فرد و عقیلی دو اخطاره بشوند؟ بابا تیم های ملی ما در دهه 70 ، جور دیگری بازی می کردن. آنها ستاره بودند چون مراحل ترقی را پله به پله بالا می آمدند. الان در فوتبال مان از این ها کم داریم. بابا همین مالدیو را روزی که با 17 گل بردیم ، بچه ها با پاسکاری به گل می رسیدند. تق ، تق ، تق و گل. به همین راحتی. الان هم باید همین طوری بازی می کردیم.