تصمیم گیران و تصمیم سازان همچنان خیال می کردند که با مجوز دادن و ندادن می توانند موسیقی را تصفیه کنند. خیال می کردند که تقسیم بندی حاکمیتی درباره موسیقی در میان مردم هم طرفدار خواهد داشت و موسیقی بدون مجوز را کسی گوش نخواهد کرد! و اگر در رسانه ها از اخ بودن ترانه های سخیف بگویند، لابد مردم هم دیگر سمت آنها نمی روند. اما حقیقت آن بود که همین رویکردهای سردرگم و باری بهر جهت بود که باعث رسوخ مفاهیم سخیف و نا متناسب با فرهنگ ایرانی در متن ترانه ها شد و موسیقی را به اسب افسار گسیخته ای بدل کرد که لجام کردنش از توان ارگانهای دولتی در آمده بود. و جای تاسف است که این رویکرد هم چنان ادامه داشته و گویی هم چنان کسی ازمسئولین موسیقی کشور نمی داند باید چه کند که موسیقی در کشورمان اهلی شود.

منحصر ساختن و محدود کردن دایره خوانندگان مجاز و تلویزیونی که اجازه پخش مستمر از رسانه ملی را دارند و امتیاز بزرگی به نام تیتراژهای سریال های شبانه را دارند نیز همواره محل بحث بوده و یکی از موارد اشکال مدیریتی موسیقی به حساب می آید. دایره محدودی که قریب به اتفاق سریال های پرطرفدار شبانه را می خوانند و روز به روز بر محبوبیت شان افزوده می شود و قیمت بلیط کنسرت هایشان نیز! اما هیچکس نمی داند چرا این دایره اینقدر محدود است و طبق معمول هیچکس پاسخگو نیست.