به گزارش مشرق به نقل از بولتن نیوز، دولت جمهوری آذربایجان از یک طرف شعار دموکراسی سر می دهد و از سوی دیگر حاضر به دادن کوچکترین امتیاز به منتقدین و مخالفین خود نیست. برخوردهای شدید دولت باکو با حزب اسلام این کشور نمونه بارز این ادعاست.

 اولین رهبر حزب اسلام چندی پیش در اثر ضایعات جسمی و روحی ناشی از سالها زندان و شکنجه در گذشت و رهبر کنونی این حزب نیز در زندان به سر می برد.

گرچه هراس اصلی دولت باکو از اسلام گرایان و شخصیت های اسلامی جمهوری آذربایجان است اما حتی در مقابل احزاب و شخصیت های غیر دینی نیز حاضر به رعایت ادعاهای خود در خصوص دموکراسی و حقوق بشر نیست.

سرنوشت مخالفین سیاسی جمهوری آذربایجان درنقاط مختلف دنیا نشان می دهد که تحت عنوان پناهنده، تبعیدی و... با مشکلاتی مواجه هستند

سرگذشت دو تن از فعالان گروه آمون - روشن جواداف و ماهر جواداف - را که نه در ادعا بلکه در عمل به آزادی مناطق اشغالی کشورشان فکر می کردند و در این مسیر به نقش نیروهای مردمی اعتقاد خاصی داشتند نشان می دهد که چه فشارهایی ازسوی دولت آاذربایجان تحمل کرده اند.

 روشن جواد اف در اکتبر 1951 در رایون گوچای جمهوری آذربایجان متولد شد.در سال 1973 از دانشگاه علوم پزشکی این کشور فارغ التحصیل شد.از سال 1973 الی 1976 در بیمارستان وزارت کشور آذربایجان به عنوان یک پزشک کار می کرد.وی در سال 1976 وارد آکادمی نظامی "روستوف" و در سال 1980 فارغ التحصیل شد.

«روشن جواداف» در زمان جنگ قره باغ، فرماندهی رزمندگان داوطلب قره‏باغ (آمونلار) را بر عهده گرفت و اعتقاد داشت که در صورت همراهی حاکمیت کشورش با گروه تحت فرماندهی خود قادر به باز پس گیری قره باغ می باشد، لیکن حاکمیت جمهوری آذربایجان بنا به دلایلی از جمله ارتباط این گروه با ایران حاضر به تداوم فعالیت آنها نبود.

روشن جواداف که فرماندهی صدها رزمنده داوطلب برای آزادی قره‏باغ را برعهده داشت، معتقد بود که در صورت آتش‏بس، قره‏باغ برای همیشه از کشور جدا خواهد شد.

اما حیدر‏علی‏اف برای تثبیت حاکمیت خود، به آتش‏بس نیاز مبرم داشت. این موضوع سبب اختلاف شدید بین حاکمیت و گروه آمون به رهبری جواد اف شد. لذا رئیس جمهور ی آذربایجان در سال 1995 دستور داد ارتش  این کشور به جای حمله به دشمنان ارمنی  به مقر رزمندگان داوطلب در باکو حمله کند. روشن‏جواداف در این درگیری زخمی شد، اما از انتقال وی به بیمارستان خودداری بعمل آمد تا در نهایت فردی که دوست داشت در جبهه جنگ به شهادت برسد و یا سرزمین اشغالی کشورش را آزاد نماید در باکو کشته شد.

روشن جواداف می گفت:بعد از ادای سوگند توسط رئیس جمهور جدید (حیدر علی اف)، ایشان خواستار اولین دیدار رسمی با بنده شد . من می دانستم که از من در مورد طرحی برای آزادی قره باغ سئوال خواهد کرد به همین دلیل طرح جنگ و عملیات را در پوشه ای گذاشته و به دیدار با رئیس جمهور رفتم .

اما رئیس جمهور به پوشه ای که روی میزش قرار داشت اشاره کرده و گفت :« از همکاری شما با ایران مطلع هستم .- این پوشه از اسرائیل به ترکیه و از آنجا به جمهوری آذربایجان انتقال داده شده بود- از این به بعد تمامی روابط خود با ایران را باید متوقف کنید .ما به کمک ایران نیازی نداریم .من اگر بدانم که قره باغ را می توان با کمک ایران پس بگیرم، آن را به ارمنستان تقدیم می کنم . قره باغ یک مشکل اساسی نیست و در مدت زمان کوتاهی خود به خود حل خواهد شد. جنگ ما با ایران است، ما باید خود را آماده ی جنگ با ایران بکنیم. دشمن اصلی ما ارمنستان نیست بلکه فارس ها می باشند


«ماهرجواداف» برادر روشن جواداف، در آن زمان دادستان بخش «خطایی » باکو بود و همزمان در گروه آمون نیز عضویت داشت. او پس از کشته شدن برادرش به غرب گریخت و پرده از اسرار پشت پرده دولت باکو برداشت. ماهر جواداف هم اکنون در اتریش زندگی می‏کند.

ماهر جواداف، اخیرا پس از انتشار پیام  آیت الله عاملی امام جمعه اردبیل در مراسم نکوداشت مرحوم حاج علی اکرام علی اف که در بردارنده ناگفته هایی از جنگ قره باغ بود.  ضمن تائید اظهارات امام جمعه اردبیل پیرامون کمک های نظامی ایران به آذربایجان در جنگ قره باغ، اظهار داشته بود: « به نظر من دولتمردان سابق جمهوری آذربایجان، برای تقدیم قره باغ به ارمنستان تلاش می کردند

اکنون علیرغم گذشت بیش از 15 سال از انحلال گروه آمون، هنوز از سرنوشت صدها رزمنده داوطلب (آمونلار) که پس از کشته شدن روشن‏ جواداف، دستگیر و زندانی شدند، اخباری دردست نیست، دستیاران «روشن‏ جواداف» ناپدید شده ‏اند و گویی هرگز وجود نداشته‏ اند.کارشناسان معتقدند دولت جمهوری آذربایجان در صورت استفاده از پتانسیل گروه آمون و نیز سایر گروه های مردمی می توانست از اشغال بیست درصد خاک خود خودداری نماید.

حال با اين تهديد عملي كشورمان بايد ديد در حالي كه خطر در بيخ گوش كشورمان قرار دارد برخي مسئولين كي مي خواهند دست از دعواهاي سياسي بردارند و به فكر حل موضوعات جدي تر باشند؟