چرا درباره مقایسه با کشورهایی که خیلی از ما بهتر هستند (شاید) تا این حد حساسیت وجود دارد و مدام از این موضوع حرف می‌زنیم که مع الفارق است و منطقی نیست؟ چرا مقایسه نشود این اتفاقات، وقتی یک فیفا داریم و 180 سفارتخانه که قرار است هیچ فرقی با هم نداشته باشند؟

از آخرین انتخابات فدراسیون فوتبال در کشورهایی چون اسپانیا و ایتالیا زمان زیادی نمی گذرد. البته که فرایند انتخابات در فوتبال اسپانیا چهره‌ای کاملا مردمی به خود گرفته و همین امر بدون تردید یکی از چند دلیل اصلی پیشرفت و عظمت فوتبال اسپانیا است.

هر استان یا ایالتی در کشور اسپانیا، هیات فوتبال خودش را دارد، چیزی شبیه به فوتبال ایران اما اعضای این هیات فوتبال که البته باید ویژگی‌هایی مشخص داشته باشند در نهایت توسط هواداران رسمی تیم‌های رسمی لالیگایی، دسته دوم و سومی و آکادمی‌های مورد تایید فدراسیون فوتبال اسپانیا، بعلاوه خبرنگاران فوتبال رسمی آن ایالت که عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران همان ایالت هم هستند بعلاوه مدیران باشگاه‌های همان ایالت انتخاب می‌شوند.

سال ۲۰۰۶ میلادی بود و یکی از اعضای هیات فوتبال مالاگا در جنوب اسپانیا به دلایل شخصی (بیماری همسر) از سمت خود استفعا داد، فقط یک جانشین برای او وجود داشت، آن هم رقیب شکست خورده وی، کلارو خاماس نام داشت. فدراسیون فوتبال اسپانیا بر این باور بود که اگر مردم او را می‌خواستند به او رای می دادند نه به رقیبش، پس بار دیگر باید نظر سنجی بگذاریم و فرصت دهیم تا مشخص شود که آیا نامزد دیگری هم وارد میدان می‌شود یا خیر. دوباره انتخابات برگذار شد و این فرد بدون هیچ رقیبی در نظرسنجی بله و خیر مردم مالاگا حضور یافت و رای مردم را کسب کرد. در چنین فوتبالی مردم مالیات بلیت استادیوم را با آرامش و لذت پرداخت می کنند چون می دانند که فوتبال یک مالک دارد و آن هم خود مردم هستند.

از همین نقطه به جایگاه رسانه در فوتبال اسپانیا توجه داشته باشید چرا که همین هیات فوتبالهای مردمی (مردم علاقه مند به فوتبال که کارت رسمی هواداری دارند و برای آن حق عضویت سالیانه پرداخت می‌کنند) نامزدهای انتخابات فدراسیون فوتبال اسپانیا را مشخص کرده و به در مجمع عمومی و عادی فدراسیون فوتبال اسپانیا درباره انتخاب آنها، عملکرد آنها و سیاست‌گذاری آنها تصمیم گیری کرده و حق رای دارند.

انتخابات فیفا و یوفا نیز از مثالهای دیگری است که نشان از اهمیت حضور رسانه دارد. بیش از 450 خبرنگار و عکاس و فیلمبردار در مافیایی ترین، عجیب ترین و پیچیده ترین انتخابات فیفا حضور داشتند، انتخاباتی که اگر هیچ خبرنگاری را به آن راه نمی دادند، منطقی به نظر می‌رسید اما آیا انتخابات فدراسیون فوتبال ایران با حضور سه نامزد شناخته شده که از قبل جزوه و برنامه خود را منتشر کرده و چند بار در رادیو و تلویزیون مناظره مستقیم و غیر مستقیم داشته‌اند، باید بدون حضور اصحاب رسانه برگزار شود؟

انتخاباتی که پشت درهای بسته برگزار می‌شود، درون بستر خود چند مهره اهل و چه افراد نااهلی را جا داده که نمی‌خواهد به صورت زنده و شفاف در معرض تماشای مردم (بخوانید مالکان واقعی فوتبال) قرار بگیرد؟ مگر می شود فوتبال مردمی از مردم فرار کند؟