گروه فرهنگی مشرق- زمان دهه شصت و در میانه آتش جنگ تحمیلی است. جوانی که به هر دری، حتی خلاف های کوچک می زند تا کمک خرجی برای خانواده اش باشد و هر بار به در بسته می خورد. بد شانسی می آورد، دستگیر می شود، زندان می رود و در نهایت وصیت پدر که او را از یک گنج، یا بهتر بگوییم میراث اجدادی که متعلق به صدها سال پیش است و حالا نسل به نسل، سینه به سینه داستانش به او رسیده مطلع می کند؛ میراثی که چشم های طمع کار زیادی به دنبال آن هستند. از زندان فرار می کند و در نهایت با جبهه و جنگ گره می خورد؛ این کل داستان سریال " نابرده رنج.." است که مدتی است از شبکه سوم سیما پخش می شود.

نابرده رنج سریال متوسطی است. هم داستان، هم بازی ها و هم حجم تولیدش، اما آیا متوسط بودن با ضعیف بودن هم معناست؟ نابرده رنج سریال خوبی است، سریالی با شخصیت پردازی های باور پذریر، فضا سازی ساده و بی آلایش، قصه ای سر راست. قصه ای که نه شعار می دهد و نه دنبال پیچیده گویی های زاید است. اسد- با بازی کامبیز دیرباز- شخصیت اصلی فیلم،یا بهتر است بگوییم قهرمان فیلم، آدمی است معمولی، گاه این معمولی بودن و حتی بی عرضه بودن از حد می گذرد و همین ته مایه های طنز را به کار اضافه می کند.

ریا کاری، جذابیت های پنهان جنسی و داستان های به غایت تلخ از مواردی است که به وفور در سریال های شبانه پیدا می شد، از مواردی است که در "نابرده رنج.." یا دیده نمی شود یا میزانش بسیار کم است.در مقابل داستانی سرگرم کننده با حرفهای ساده اخلاقی و زندگی.. و البته زندگی؛ زندگی آن چیزی است که در این سریال در جریان است و همین باعث جذابیت می شود.