گروه فرهنگی مشرق- فرزند نامشروع! آیا این واقعیتی است که کسی می تواند در جامعه امروز ایران آن را نفی کند؟ نیازی نیست تا دستی در جامعه شناسی داشته باشی که از این معضلات و نمونه های شبیه آن آگاه باشی؛ کافی است تا هر روز فرصتی داشته باشی و ورقی به صفحات حوادث بزنی در این باره و از این دست آنقدر هست که برای یک روز آه کشیدن و افسوس خوردن کافی است؛ اما طرح این مساله آن هم به عنوان موضوع یک برنامه تلویزیونی آن هم با رده بندی بالای شانزده سال، چیز دیگری است.
تلویزیون جمهوری اسلامی اخیرا برنامه ای را روی آنتن می فرستد که فضایی مستند گونه داشته و با حضور میهمانانی خاص که در مقابل آن هنرپیشه ای قرار می گیرد و به موضوعاتی می پردازد که آن سوی خطوط قرمز معمول سیما قرار می گیرد می پردازد.
داشتن فرزند نامشروع و سقط آن موضوع برنامه اخیر"چهل دقیقه بدون قضاوت" بود؛ برنامه ای که فردای پخشش مورد توجه رسانه ها قرار گرفت و در بیشتر موارد به عنوان نمونه ای از جسارت رسانه ملی از آن یاد شد و تقریبا در تمامی موارد از آن تقدیر کردند.
کارگردان برنامه "چهل دقیقه بدون قضاوت" با یکی از روزنامه های صبح نیز گفت و گویی انجام داده است که امروز در این روزنامه منتشر شد.

وحید جلیلوند می گوید:" محور ما [در این برنامه]این است که بگوییم تو رو خدا همدیگر را قضاوت نکنیم، ما این افراد را به برنامه دعوت کردیم که نگاهی اصولی به افراد داشته باشیم نه فقط از روی ظاهر و با یک نگاه سطحی او را قضاوت کنیم و به آنها انگ بزنیم."
ماجرا ساده است و مخاطب پسند، قرار است که تلخ ترین معضلات اجتماعی را ببینی و البته بدون قضاوت تا بفهمی که بالاخره آنهایی هم که به خیلی از راه ها رفته اند مانند تو بوده اند و این طور نیست. تابو ها می شکند برنامه ای جذاب تولید می شود که به قول سازنده اش باید در همان دو دقیقه طلایی مخاطب را جذب کند و باز هم به قول کارگردان از بین 5 شبکه و 400 کانال ماهواره ای پای این برنامه بنشاند و این طور، یک برنامه پر بیننده به کارنامه سیما اضافه می شود. اما یک سوال همچنان بی پاسخ باقی می ماند؛ چگونه چنین برنامه ای به راحتی از خطوط قرمز می گذرد؟ و در مقابل هیچ برنامه جدی که به دنبال ریشه یابی معضلات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی باشد با بن بست رو به رو می شود وبه محاق می رود.
جایگاه برنامه هایی مانند "چهل دقیقه بدون قضاوت" در سیما دقیقا همان جایگاهی است که صفحات حوادث در روزنامه ها ایفا می کنند. نقش اصلی به عهده جذابیت هنجارشکنی است؛ برنامه ای که نمونه های خارجی فراوان دارد. معضلات اجتماعی اگر بصورت ابتر مطرح شود و اگر ارتباطش با عوامل پیچیده ای که بسیاری از آن ها در ریشه در بی مسوولیتی برخی مسوولین امر دارد، مشخص نشود تنها سرگرم کننده خواهند بود و پس از چند در نهایت منجر به عادی سازی درد می شوند و این یعنی تخدیر اجتماعی آیا برای ساخت برنامه هایی مانند "چهل دقیقه بدون قضاوت" از رسانه ملی تقدیر کرد؟