گروه بین‌الملل مشرق -  در آخرین روزهای سال 2015، یک نماینده پارلمان ترکیه از شهر استانبول، بعد از این که در یک مصاحبه اختصاصی با «راشا تودی» مدعی شد که داعش از طریق ترکیه گاز اعصاب «سارین» را به سوریه قاچاق می‌کند، با اتهام «خیانت» از جانب سردادستان آنکارا مواجه شد.

دفتر سردادستانی آنکارا کیفرخواستی علیه «اِرن اِردم»، عضو حزب جمهوری‌خواه خلق و نماینده پارلمان ترکیه به اتهام سنگین خیانت ارایه کرد. این مساله در زمان اوج‌گیری انتقادات داخلی و خارجی از اردوغان به دلیل حمایت همه‌جانبه از تروریست‌های تکفیری در سوریه اتفاق می‌افتد.

نکته قابل تامل این که، ماجرای به این مهمی توسط رسانه‌های جریان اصلی (عمدتا مدعی طرفداری از حقوق بشر) در آمریکا، بریتانیا و اروپا مغفول گذاشته شد. علت اصلی این چشم‌پوشی رسانه‌ای آن است که گاز مرگبار «سارین» همان گازی است که در حمله شیمیایی ماه آگوست 2013 به غوطه شرقی دمشق به کار گرفته شد و صدها کشته (تعدد زیادی کودک) به جا گذاشت. رویدادی که به بهانه‌ای بزرگ در دست غربی‌ها برای تحت فشار قرار دادن دولت سوریه به اتهام انجام این عملیات تبدیل شد و رسانه‌ها و دولتمردان غربی با اتهام‌زنی بی‌وقفه به بشار اسد، قصد داشتند زمینه دخالت نظامی خود را به سوریه فراهم کننند.




هنوز هم تقریبا همه نامزدهای ریاست جمهوری در آمریکا، برای زیرسوال‌بردن سیاست خارجی اوباما، دست کم یک‌بار به این مساله اشاره کرده‌اند که اوباما درباره «خط قرمزی» که در پی حمله شیمیایی آگوست 2013 در سوریه اتخاذ کرد، ثابت قدم نبود و ضعیف عمل کرد. اوباما در آن برهه این خط قرمز را ترسیم کرده بود که اگر برای آمریکا ثابت شود که دولت سوریه از سلاح شیمیایی علیه غیرنظامیان استفاده کرده، دخالت نظامی آمریکا در برنامه قرار خواهد گرفت.

تبلیغات و اتهامات بی‌پایه و اساس رسانه‌های غربی به دولت قانونی سوریه، داشت منجر به همان بلایی می‌شد که 2 سال قبل‌تر از آن، با ایجاد منطقه پرواز ممنوع، بر سر لیبی آمد، و آن کشور را عملا به یک کشور آشوب‌زده بدون دولت و جولانگاه تروریست‌ها تبدیل کرد. اگر ایستادگی محور مقاومت، و هشدار قاطع جمهوری اسلامی به غربی‌ها مبنی بر تبعات دخالت نظامی آن‌ها در سوریه و مخالفت جدی روسیه و چین در آن مقطع نبود، زمینه اجرایی‌شدن سناریوی قذافی برای بشار اسد هم فراهم بود.


علی‌رغم همه شواهدی که در رد ادعای حمله شیمیایی دولت سوریه به شهروندان خود، از طرف منابع مستقل در خود غرب ارایه شد، از جمله گزارش جامعی که دانشگاه MIT منتشر کرد که «عملیات آگوست 2013 را یک عملیات مخفیانه با پرچم دروغین برای متهم کردن دولت سوریه» معرفی می‌کند، و با وجود گزارش بازرس سلاح‌های شیمیایی سازمان ملل، «کارلا دل پونته» مبنی بر برائت دولت سوریه از این اتهام، رسانه‌های بزرگ و متنفذ آمریکایی مانند «واشینگتن تایمز» همان خط تبلیغی کهنه و شناخته شده سیا-پنتاگون را برای محکوم‌کردن دولت سوریه و زمینه‌سازی برای راه انداختن یک جنگ خانمان‌برانداز دیگر در منطقه ادامه می‌دهند. خط مسموم تبلیغی که از سال 2003 و ماه‌های منتهی به تجاوز نظامی به عراق کلید خورد و هدف کلان آن تغییر نقشه غرب آسیاست (لینک گزارش دل پونته و دانشگاه MIT‌)

بعد از شکست پروژه ناتو برای دخالت نظامی در سوریه و بعد از حرکت تحریک آمیز و خصمانه دولت ترکیه در سرنگونی جنگنده روسی در آسمان سوریه، اردوغان خط مشی سرکوب شدید روزنامه‌نگاران و نمایندگان و فعالان سیاسی منتقد دولت را در پیش گرفته است که جرات کرده‌اند و از نقش رژیم اردوغان در تسلیح، پولشویی، قاچاق نفت و قاچاق تروریست برای جنگیدن در سوریه سخن می‌گویند.



حالا دنیا منتظر است که ببیند ناتو در برابر این نقش مخرب و ویرانگر یک عضو خود، در دامن زدن به آتش جنگ در سوریه چه عکس‌العملی نشان می‌دهد، آن هم در زمانی که آمریکا، انگلیس و ناتو با ادعای مبارزه با تروریزم، به دنبال بهانه برای لشکرکشی جدید به منطقه هستند.

«اِرن اِردِم» در مصاحبه خود با راشا تودی، به این نکته مهم هم اشاره کرد که مواد شیمیایی برای تولید سلاح در خود ترکیه تهیه نمی‌شود، بلکه از اروپا خریداری، از طریق ترکیه منتقل، و در پایگاه‌های داعش در خاک سوریه تبدیل به سلاح می‌شوند. به گزارش رسانه‌های ترکیه، دفتر سردادستان آنکارا قصد دارد ابتدا موارد اتهامی اردم را به پارلمان ترکیه بفرستد تا از او سلب مصونیت نمایندگی شود و زمینه برای برخورد شدید با او فراهم آید.

اردم مدعی است که بعد از پخش مصاحبه‌اش با راشا تودی، از طریق شبکه‌های اجتماعی پیام‌های متعدد تهدید به مرگ دریافت کرده است. به گفته او، گروهی شبه نظامی موسوم به «قلب‌های عثمانی»، آدرس دقیق محل سکونت او را در توئیتر قرار داده است تا حمله به او تسهیل شود. خود او در این مورد معتقد است: «من مورد تهدید مرگ قرار گرفته‌ام چون از روی میهن‌پرستی با چیزی مخالفت کرده‌ام که وجهه کشورم را لگدمال می‌کند.»



اردم شماری از بازرگانان ترک را به مشارکت در انتقال گاز سارین به تروریست‌ها در سوریه متهم کرده است. مبنای این اتهام او، نتایج تحقیق قضایی یک دادگاه ترکیه در همان سال 2013 است. او فاش کرد که 5 شهروند ترکیه با حکم دفتر دادستانی منطقه آدنا در ارتباط با مساله قاچاق مواد شیمیایی به سوریه، در نتیجه تحقیق قضایی با کد 2013/319 دستگیر شدند و یک تبعه سوری هم در همین جریان مورد محاکمه قرار گرفت. جالب این جاست که همه اتباع ترکیه‌ای دستگیرشده، در کم‌تر از یک هفته با فشار دولت ترکیه آزاد شدند.

اما رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران طرفدار اردوغان هم که این روزها نقش جوخه‌های ترور شخصیت منتقدان دولت را برای رییس‌جمهور بازی می‌کنند، بیکار ننشستند و زمینه‌های خبری برخورد با اردم را فراهم می‌کنند. مثلا، «جم کوچوک»، مقاله‌نویس روزنامه طرفدار دولت «دیلی استار» در مصاحبه‌ای با کانال 24 ترکیه، گفت که ادعای اردم درباره قاچاق گاز سارین از ترکیه، باید یک «خیانت بزرگ» در نظر گرفته شود. به گفته او، اردم باید سلب مصونیت شود تا «تاوان اعمالش را بپردازد.»

از سوی دیگر، «هیسیار اوزسوی»، نماینده پارلمان از حزب چپ گرای HDP، به راشا تودی گفت که جامعه ترکیه «به شدت دوقطبی» شده  و طرفداران اردوغان که تقریبا نیمی از کشور را تشکیل می‌دهند، این دوقطبی را تشدید می‌کنند:

«آن‌ها اصلا به این که چه بلایی بر سر آزادی بیان می‌آید، اعتنایی ندارند. هر کسی که به دولت انتقاد کند با فشار، اتهام، تعقیب قضایی و حتی زندان مواجه می‌شود.»

 حکومت ترکیه، به ویژه شخص رییس جمهور، از تشدید این دوقطبی مورد اشاره برای حفظ و تحکیم سلطه خود، و محدودکردن هر چه بیشتر عرصه بر مخالفان با روش انگ‌زنی و هیولاسازی استفاده می‌کند.

این در حالی است که، در 26 ژانویه، دو تن از روزنامه‌نگاران برجسته ترکیه با احتمال «حبس ابد» به اتهام توطئه برای سرنگونی رجب طیب اردوغان و افشای اسرار دولتی در انتقال سلاح از ترکیه به سوریه مواجه شدند. دادستان‌های استانبول در کیفرخواست خود خواهان آن شدند که سردبیر روزنامه منتقد دولت «جمهوریت»، جان دوندار، و مسوول دفتر این روزنامه در آنکارا، اردم گول، به حبس ابد مجموع (حبس ابد به علاوه 30 سال حبس برای هر کدام) محکوم شوند.


به گزارش خبرگزاری «دوغان» ترکیه، شخص اردوغان، به همراه متحد بسیار قدرتمند ولی در سایه‌اش، هاکان فیدان، رییس «سازمان ملی امنیت»(میت)، شاکیان اصلی این دو روزنامه‌نگار هستند.


دوندار و گول در اواخر نوامبر سال گذشته، به جرم انتشار گزارشی در ابتدای سال 2014 درباره کشف و توقیف یک محموله اسلحه متعلق به «میت» در مرز ترکیه و سوریه توسط ژاندارمری آدنا، و اثبات دست داشتن دولت ترکیه در تسلیح گروه‌های توریستی در سوریه، دستگیر شدند. از آن زمان، آن دو در زندان «سیلیوری» در حومه استانبول نگهداری می‌شوند و منتظر اعلام تاریخ دادگاه خود هستند.


در کیفرخواست دادستان ها، آن دو به جمع آوری و افشای اسرار دولتی با هدف جاسوسی، تلاش برای سرنگونی خشونت بار دولت ترکیه و همچنین کمک به گروه های مسلح تروریستی، متهم شده اند.  چنین اتهامات سنگینی در کنار مجازات درخواستی دادستان ها برای دو روزنامه نگار، یعنی حبس ابد، در تاریخ این کشور بی سابقه است. اخباری از این دست، نشان از آن دارد که اردوغان به هیچ عنوان قصد کوتاه آمدن از موضع اقتدارگرایی و انعطاف در برابر مخالفان و حتی منتقدان خود را ندارد.

بی صبری اردوغان برای قبضه قدرت

حقیقت این است که اردوغان با 52 درصد آراء مردم ترکیه، بعد از یک دهه نخست وزیری، رییس جمهور این کشور شد. پروژه اصلی او تبدیل منصب تشریفاتی رییس جمهور به رییس جمهور اجرایی، با اختیارات فوق العاده است.

ده ماه بعد از انتخاب او به ریاست جمهوری، حزب عدالت و توسعه (آک پارتی) نتوانست به آن میزان رای در پارلمان دست یابد که به تنهایی حکومت تشکیل دهد. بسیاری از صاحبنظران، عدم توفیق آک پارتی را به جاه‌طلبی صریح و آشکار اردوغان برای قدرت نسبت می‌دهند. عجله اردوغان برای تبدیل‌شدن به یک رییس جمهور قدرتمند، حتی قدرتمندتر از رؤسای جمهور آمریکا و روسیه (به لحاظ اختیارات)، بیش از هر چیز مبتنی بر نظر حلقه‌ی بسیار کوچکی از مشاوران امین و پرنفوذ اوست. ظاهرا، توصیه‌های این حلقه موجب یک اشتباه محاسبه بزرگ از سوی اردوغان درباره زمان آغاز پروژه قبضه قدرت توسط او بود.

منتقدان می‌گویند که او تعهد نظام ریاست جمهوری را برای فراحزبی بودن زیر پا گذاشت تا به طور تمام قد از آک پارتی در انتخابات حمایت کند. او مرد اول تبلیغاتی کمپین آک پارتی در انتخابات بود که با 44 ساعت حضور تلویزیونی در یک هفته رکورددار شد، چرا که او به انتخابات پارلمانی به عنوان یک همه‌پرسی برای طرح خود برای ریاست جمهوری قدرتمند نگاه می‌کرد. بی‌صبری و ناشکیبایی او برای تغییر هرچه سریع‌تر قانون اساسی در همان دوران تبلیغات برای حزب هم آشکار بود.


با تمام این تلاش‌ها، آک پارتی تنها حدود 42 درصد آراء را به دست آورد. یکی از مقامات ارشد حزب که حدود ده سال همکاری نزدیک با اردوغان داشت، با حفظ ناشناس ماندن هویت به خبرگزاری رویترز گفت:

«اردوغان خیلی زود وارد عمل شد... بله او با 50 درصد آراء رییس جمهور شد، لیکن واضح است که این تصمیم خیلی زودهنگام گرفته شد... او خیلی زود دفتر نخست وزیری را ترک کرد.»

اردوغان خود را معمار ترکیه نوین می‌داند که از جمهوری ترکیه در برابر نظامیان کمالیست سکولار حفاظت می‌کند. گویی الگوی سیاسی او نخست‌وزیر اسبق ترکیه، «عدنان مِندِرس» بود که اصلاح‌طلبی ناشکیبا در برابر منتقدان بود و می‌خواست یک تنه ترکیه را متحول کند. مندرس را در کودتایی در 1960 برکنار و اعدام کردند.


رییس جمهور کنونی ترکیه (که روی کاغذ تنها یک مقام تشریفاتی است) طی یک رفتار پارانویایی همه رویدادهای دو سه سال اخیر را، اعتراضات پارک گزی استانبول، رسوایی فساد دولتی، کاهش ارزش لیر، از دست دادن میزبانی المپیک 2020، به نتیجه نرسیدن الحاق ترکیه به اتحادیه اروپا، لو رفتن نقش دولت او در حمایت و پشتیبانی از تروریست‌ها در سوریه و... به توطئه های داخلی و خارجی برای براندازی خود نسبت می‌دهد و از همین رو بیش از پیش بر حلقه افراد مورد اعتماد سیاسی-امنیتی دور خود متکی می‌شود. همان همکار حزبی اردوغان در مصاحبه با رویترز متذکر می‌شود:



«اردوغان بسیار تنها شده است، اما باید گفت که او خود این تنهایی را انتخاب کرده است.»

همین حلقه فوق‌الذکر باعث شده است که متحدان سابق او همچون «عبدالله گول» (رییس جمهور قبلی) و «بولنت آرینک»(معاون نخست وزیر فعلی) که هر دو جزء موسسان حزب عدالت و توسعه بودند، از اردوغان فاصله بگیرند.
 

در عوض اطراف رییس جمهور پر شده است از عناصر چاپلوس و متملق. نمونه آن «یگیت بولوت»، مفسر تلویزیونی سابق است که یک‌بار مخالفان اردوغان را به تلاش برای کشتن رییس جمهور از راه «انرژی‌های ذهنی» (تله کینتیک) متهم کرده بود. او اکنون مشاور اقتصادی ارشد اردوغان است.


بولنت آرینک، متحد سابق اردوغان، در انتقادی صریح به او به شبکه «ترکیش تی وی» گفت که دوقطبی شدن جامعه، به معنای گسترش «گفتمان نفرت» در میان 50 درصد طرفدار اردوغان می‌شود و اینگونه مملکت غیرقابل اداره می‌شود:

«در گذشته وقتی به خیابان‌ها می‌رفتیم، هواداران ما را بسیار دوست داشتند. مخالفان هم احساس احترام می‌کردند.»

احمد سیور، همکار نزدیک عبدالله گول، در کتاب جدید خود نوشت که گول، رییس جمهور سابق، در یک نبرد قدرت خاموش با نخست وزیر خود بر سر مسایلی چون اعتراضات 2013، محدودیت اینترنت و سیاست خارجی درگیر شده بود.



عبدالله گول، تنها کسی که می‌توانست در درون حزب برای اردوغان چالش ایجاد کند، وقتی بعد از اتمام دوره ریاست جمهوری خود قصد داشت دوباره به قدرت برگردد، با ممانعت اردوغان مواجه شد.

در هر حال، اگر آک پارتی موفق به یافتن یک حزب برای ائتلاف جهت تشکیل دولت نشود، قطعا این دوران یکه‌تازی برای اردوغان تمام می‌شود، چرا که هیچ حزب دیگری دخالت آشکار رییس جمهور (که طبق قانون فعلی تشریفاتی است) در امور دولتی را بر نمی‌تابد.

سمیع ایدیز، مقاله‌نویس روزنامه حرّیت نوشت:

«این خود اردوغان است که پیوندها را خراب کرد و اپوزیسیون را با تبلیغات بی‌وقفه برای آک پارتی از خود راند... هیچ کس جز او مقصر این نیست که احزاب مخالف به شدت به دنبال محدودکردن او در مرزهای قانون ریاست جمهوری هستند و هرگونه نقش آفرینی او را فراتر از مرزهای قانون فعلی رد می‌کنند.»

http://21stcenturywire.com/2014/01/20/mit-study-further-destroys-washingtons-syria-chemical-weapons-claim/

http://www.globalresearch.ca/life-sentence-for-truth-in-media-turkish-journalists-face-life-sentences-after-uncovering-arms-supply-to-syria-terrorists/5504493?ut

https://www.rt.com/news/325825-sarin-gas-syria-turkey/

http://www.todayszaman.com/national_prosecutor-demands-immunity-of-chps-erdem-to-be-lifted_410381.html

http://www.todayszaman.com/national_latest-way-to-discredit-critical-voices-is-by-accusing-them-of-treason_408576.html

http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/uns-carla-del-ponte-says-there-is-evidence-rebels-may-have-used-sarin-in-syria-8604920.html