به گزارش مشرق، در حالی در آستانه سی و هفتمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی قرار دادیم که اکنون پیام انقلاب خمینی کبیر در جای جای این کره خاکی منتشر شده است.

صدور انقلاب از موضوعات مهم و قابل توجه امام خمینی(ره) بود که از ابتدای پیروزی انقلاب به آن پرداخته شد. امام (ره) در این باره اعتقاد داشتند که: «ما با صدور انقلابمان که در حقیقت صدور اسلام راستین و بیان احکام محمدی (ص) است، به سیطره و سلطه و ظلم جهان خواران خاتمه می‌دهیم.» از نگاه ایشان برای پیروزی بر مشکلات، باید در مقابل همه قدرت‌ها ایستاد و ارزش‌های انسانی را از اینجا به سایر نقاط جهان صادر کرد. در واقع صدور انقلاب در نگاه ایشان، صبغه فرهنگی دارد.

در این میان چهره های فرهنگی انقلابی، نقشی بی بدیل در انتقال پیام انقلاب اسلامی بر عهده دارند و با توجه به محتوای اسلامی و شیعی انقلاب ایران، مبلغان مذهبی و مادحین اهل بیت(ع) بطور ویژه ای از این ظرفیت برخوردارند که تسهیل کننده صدور تفکر انقلابی و پیام رسان آرمان های آن باشند، توانایی بالقوه ای که تاکنون در حد و اندازه مطلوب از آن بهره گرفته نشده است.

حاج میثم مطیعی مداح جوان و توانمندی است که تاکنون توانسته است با تکیه بر توانایی علمی بالا در حوزه علوم قران و حدیث، تسلط بر زبان عربی و نیز اعتقاد به ضرورت پیوند بین شرایط روز و حوادث تاریخی صدر اسلام، علاوه بر شکل دادن به مدل جدید و پرطرفداری از مرثیه سرایی در کشور، پایگاه و مخاطبان قابل توجهی در آن سوی مرزهای ایران اسلامی پیدا کند.

دکتر مطیعی دو هفته پیش در سفری به لبنان، برنامه های متنوع و متعددی را در پایتخت و جنوب این کشور اجرا کرد، که با استقبال بی سابقه و پرشور آحاد شیعیان لبنانی به ویژه جوانان مواجه شد.

در یکی از این مراسم ها که در مجمع امام مجتبی (علیه السلام) در ضاحیه بیروت برگزار شد، مطیعی اثری را در تجلیل از «حزب الله مقاوم لبنان» برای اولین بار خواند که کاملا به زبان عربی بوده و شعر آن را احمد الحجیری، شاعر جوان بحرینی سروده است.

در این مداحی که بار دیگر پنجشنبه گذشته در هیئت شهدای گمنام تهران خوانده شد، با اشاره به اینکه «کربلا» همه زندگی ماست تاکید می کند شوکت و شرافت ما از کربلا نشأت می گیرد (كُلُّ حياتِنا كربلاءُ/ مِنها بِنا يَجري الكبرياءُ) و ادامه می دهد که مشت های ما مانند مشت های حضرت ابوالفضل است. (مِثلَ أبي الفضلِ قَبْضَاتُنا/ على الكُفرِ نحنُ أشدّاءُ)

در ادامه شاعر به ویژگی بارز شیعیان لبنان و سابقه روشن و موفق آنها در عرصه جهاد این گونه اشاره می کند؛ ما صدای منادی را شنیدیم که می گفت: به میدان های جهاد بشتابید (إنَّا سمعنا صوتَ المُناِد/ حَيَّ على ساحاتِ الجهادِ)

این روزها جای جای ضاحیه بیروت و جنوب لبنان تصویر شهدای دفاع مقدس در سوریه برافراشته شده و همه جای سخن از مبارزه و شهادت طلبی است. موضوعی که حجیری این گونه به آن می پردازد: این سرزمین، سرزمین شهادت است (هذي الأرضُ أرضُ الشَّهادة) و می افزاید: لبنان قصه مردمی را روایت می کند که هوشیار، نیرومند و در جنگها استوار هستند. (لبنانُ يَحكي قِصةَ شَعبٍ /واعٍ قويٍّ في الحَربِ صَلْبٍ)

اوج این اثر آن جاست که حاج میثم مطیعی به دو واژه محبوب لبنانی ها اشاره می کند؛ حزب الله و نصرالله و می خواند: این شعار من است که لبیک حزب الله لبیک (هذا شِعاريْ بين يديكاْ / لبيك حزبَ الله لبيكاْ)
این ندای درون من است لبیک یا نصرالله لبیک (هذا نداءُ أعماقِ قلبي/ لبيك نصرَ اللهِ لبيكاْ).

آن گاه که این بخش از اشعار در میان جمعیت چند هزار نفره جوانان مقاومت اسلامی لبنان در مجمع امام مجتبی (علیه السلام) خوانده می شد، شور و شعفی گسترده در میان آن ها موج می زد که حس و حال خاصی به مراسم داده بود.
حسن ختام این اثر به یاد ماندنی توجه به مسئله اول جهان اسلام "فلسطین" است، شاعر ضمن تاکید بر این نکته که مقاومت اسلامی است که صهیونیست ها را از هستی ساقط می کند، ادامه می دهد: ای قدس ما حتما [به سوی تو] می آییم [زیرا] این تویی که عروس جهان هستی (يا قدسُ إنَّا حتما سَنأتي/ أنتِ عروسُ العَالمِ أنتِ).

كُلُّ حياتِنا كربلاءُ

«کربلا» همه زندگی ماست

 

مِنها بِنا يَجري الكبرياءُ

و شوکت و شرافت ما از کربلا نشأت می گیرد

 

مِثلَ أبي الفضلِ قَبْضَاتُنا

مشت های ما مانند مشت های حضرت ابوالفضل است

 

على الكُفرِ نحنُ أشدّاءُ

[طوری که] ما علیه کفر بی رحم و سرسخت هستیم

 

لبيكَ يا حسينُ لبيكْ

لبیک یا حسین، لبیک

 

كلُّ الوجودِ رَهنُ عينيكْ

تمام وجود ما در گرو چشمان توست

 

إنَّا سمعنا صوتَ المُناِد :

ما صدای منادی را شنیدیم که می گفت:

 

حَيَّ على ساحاتِ الجهادِ

«به میدان های جهاد بشتابید»

 

***

 

قد أذبلَ الليلُ وَردَ الصُّبحِ

چرا که [ظلمتِ] شب، شکوفه ی صبح را پژمرده ساخته است

 

و ضاعَفَ الشَّوكُ جَرْحَ الجُرْحِ

و خار [های آن]، جراحت زخم را افزایش داده

 

مِن عِطره الدَّامي تَعلُو أَرْجاً

ظُلامَةُ الزَّيتونِ و القَمحِ

عطر خون آلود آن زخم رایحه مظلومیت زیتون و گندم را می پراکند

 

هذي الأرضُ أرضُ الشَّهادة

این سرزمین، سرزمین شهادت است

 

فيها يَسمُو مَعنى الإرادة

و معنای اراده از اینجا [به آسمانها] بر میخیزد

 

لبنانُ يَحكي قِصةَ شَعبٍ

لبنان قصه مردمی را روایت می کند

 

واعٍ قويٍّ في الحَربِ صَلْبٍ

که هوشیار، نیرومند و در جنگــها استوار هستند.

 

***

 

هذا شِعاريْ بين يديكاْ

این شعار من است که

 

لبيك حزبَ الله لبيكاْ

«لبیک حزب الله لبیک»

 

هذا نداءُ أعماقِ قلبي

این ندای درون من است

 

لبيك نصرَ اللهِ لبيكاْ

«لبیک یا نصرالله لبیک»

 

مُقاومةٌ اْسلاميَّة

تُفني وجودَ الصَّهيونيّة

همین، مقاومت اسلامی است که صهیونیست ها را از هستی ساقط میکند

 

يا قدسُ إنَّا حتما سَنأتي

ای قدس ما حتما [به سوی تو] می آییم

 

أنتِ عروسُ العَالمِ  أنتِ

[زیرا] این تویی که عروس جهان هستی

شاعر: احمد حسن الحجیری