به گزارش مشرق، دکتر رضا سراج کارشناس مسائل راهبردی طی یادداشتی در کانال شخصی اش در خصوص جریان نفوذ نوشت:
دولت یازدهم تحت عنوان دولت تدبیر و امید فعالیت خود را آغاز کرد· اما تدابیر مورد نظر این دولت نه تنها بومی نیست، بلکه به نظر می رسد ساخته و پرداخته جریان نفوذ باشد·
تدابیر دولت یازدهم شامل سه راهبرد کلی زیر است.
1- تعامل گرایی
2- توسعه گرایی
3- وابستگی متقابل
دولت تدبیر به عنوان یک دولت توسعه گرا، تعامل گرایی با کانون های ثروت و قدرت جهانی را شرط لازم برای توسعه گرایی می داند. این تدبیر سازی تحت عنوان تعامل با جهان، پذیرش هنجارها و اراده سلطه گران را امکان پذیر می سازد. برای حساسیت زدایی و مقاومت زدایی در برابر فرآیند مذکور، از مفهوم اعتمادسازی و ضرورت آن استفاده می شود.
تدبیرسازی دیگری که انجام شده، توسعه گرایی است. این تدبیر غلط و غیر بومی تنها مسیر پیشرفت کشور را حرکت در پیرامون یک مرکز ثروت و فناوری تجویز می کند.این تدبیر در نهایت منجر به توسعه وابسته و تک بعدی می گردد که آثار و تبعات زیانبار فرهنگی، هویتی و اجتماعی آن غیر قابل جبران است. در مدل توسعه وابسته، کشور پیرامون (درحال توسعه ) همواره تابعی از اراده کشور و یا کشورهای مرکز خواهد بود.
وابستگی متقابل تدبیر سازی دیگری است که جریان نفوذ توانسته آن را نیز به تدابیر دولت یازدهم اضافه کند. این تدبیر طی این روزها در توجیهات کدخداپذیران پیرامون انعقاد قرارددادهای بلند مدت و یک سویه با کشورهای غربی بیان می شود. تدبیر وابستگی متقابل برای بازگشت ناپذیر ساختن تحریم ها به اصطلاح منطق سازی می شود و طی آن قراردادهای بلند مدت یکطرفه با کشورهای غربی منعقد می گردد.
در هر سه تدبیر دولت به اصطلاح تدبیر و امید، علاوه بر رد پای جریان نفوذ، نوعی " سهل اندیشی" و " اشتباه در محاسبات" را هم می توان مشاهده کرد. این تدابیر غلط، منجر به پدیده بسیار خطرناک و غیرقابل جبران " کشور فروشی " و ایجاد بدهکاری های کلان برای کشور می شود که علاوه بر آثار زیانبار ذکر شده، تبعات سنگینی برای استقلال و امنیت ملی خواهد داشت.
اخیرا هفته نامه نیویوروپ اعلام داشته: باید با نفوذ اقتصادی موازنه را به نفع میانه روها در ایران تغییر داد.
دولت یازدهم تحت عنوان دولت تدبیر و امید فعالیت خود را آغاز کرد· اما تدابیر مورد نظر این دولت نه تنها بومی نیست، بلکه به نظر می رسد ساخته و پرداخته جریان نفوذ باشد·
تدابیر دولت یازدهم شامل سه راهبرد کلی زیر است.
1- تعامل گرایی
2- توسعه گرایی
3- وابستگی متقابل
دولت تدبیر به عنوان یک دولت توسعه گرا، تعامل گرایی با کانون های ثروت و قدرت جهانی را شرط لازم برای توسعه گرایی می داند. این تدبیر سازی تحت عنوان تعامل با جهان، پذیرش هنجارها و اراده سلطه گران را امکان پذیر می سازد. برای حساسیت زدایی و مقاومت زدایی در برابر فرآیند مذکور، از مفهوم اعتمادسازی و ضرورت آن استفاده می شود.
تدبیرسازی دیگری که انجام شده، توسعه گرایی است. این تدبیر غلط و غیر بومی تنها مسیر پیشرفت کشور را حرکت در پیرامون یک مرکز ثروت و فناوری تجویز می کند.این تدبیر در نهایت منجر به توسعه وابسته و تک بعدی می گردد که آثار و تبعات زیانبار فرهنگی، هویتی و اجتماعی آن غیر قابل جبران است. در مدل توسعه وابسته، کشور پیرامون (درحال توسعه ) همواره تابعی از اراده کشور و یا کشورهای مرکز خواهد بود.
وابستگی متقابل تدبیر سازی دیگری است که جریان نفوذ توانسته آن را نیز به تدابیر دولت یازدهم اضافه کند. این تدبیر طی این روزها در توجیهات کدخداپذیران پیرامون انعقاد قرارددادهای بلند مدت و یک سویه با کشورهای غربی بیان می شود. تدبیر وابستگی متقابل برای بازگشت ناپذیر ساختن تحریم ها به اصطلاح منطق سازی می شود و طی آن قراردادهای بلند مدت یکطرفه با کشورهای غربی منعقد می گردد.
در هر سه تدبیر دولت به اصطلاح تدبیر و امید، علاوه بر رد پای جریان نفوذ، نوعی " سهل اندیشی" و " اشتباه در محاسبات" را هم می توان مشاهده کرد. این تدابیر غلط، منجر به پدیده بسیار خطرناک و غیرقابل جبران " کشور فروشی " و ایجاد بدهکاری های کلان برای کشور می شود که علاوه بر آثار زیانبار ذکر شده، تبعات سنگینی برای استقلال و امنیت ملی خواهد داشت.
اخیرا هفته نامه نیویوروپ اعلام داشته: باید با نفوذ اقتصادی موازنه را به نفع میانه روها در ایران تغییر داد.
