به گزارش مشرق، «قهر هواداران»، «استقبال اندک هواداران»، «حضور کم‌تعداد تماشاگران» و کنایه‌هایی که این روزها نسبت به هواداران و تماشاگران در محافلی ورزشی مخصوصا فوتبالی‌ها گفته می‌شود. هر جایی هم به اصلاح آسیب‌شناسی می‌کنند که چرا کسی به ورزشگاه نمی‌رود. یکی می‌گوید به علت گرانی بلیت است، یکی می‌گوید به علت کیفیت پایین بازی‌هاست، یکی سرمای هوا را علت این موضوع می‌داند و یکی دیگر هم مسافت راه را ذکر می‌کند، اما واقعا علت این قهرها چیست؟!
بیایید سری به ورزشگاه آزادی و بازی پرسپولیس و استقلال خوزستان بزنیم؛ دیداری که طبقه دوم ورزشگاه را رایگان اعلام کردند تا شاید هوادار به ورزشگاه برود. البته برای این بازی هم هوادار زیادی به ورزشگاه نرفت و شاید در بهترین حالت بتوان حدود 40 هزار هوادار را در ورزشگاه اعلام کرد.
شاید حضور این تعداد هوادار در هفته‌هایی که کمتر شاهد تماشاگران در ورزشگاه بودیم نقطه مثبتی به حساب بیاید هر چند که هنوز هم با آنچه که در گذشته رخ می‌داد و جمیعتی که در بازی‌های استقلال و پرسپولیس حاضر می‌شدند فاصله داریم اما می‌توان همین تعداد را هم به فال نیک گرفت.
اما بیایید به داخل ورزشگاه برویم؛ کاری نداریم هواداران چگونه و با چه مشقتی خود را به ورزشگاه می‌رسانند؛ کاری نداریم که چگونه وارد ورزشگاه می‌شوند؛ کاری نداریم هواداران در حالت گرسنگی باید به سمت چه ساندویچ‌ها و چه غذاهایی بروند؛ تمام این سختی‌ها و مشقت‌ها به کنار، بیایید به سکوها برویم. جایی که هوادار باید خیلی راحت و آرام برای تماشای بازی بنشیند و بدون دغدغه تیم محبوبش را تشویق کند، اما گویا برای مسئولین ورزشگاه این مسئله چندان اهمیت ندارد و بیشتر استراتژی و نشستن هوادار روی سکوها برایشان مهم است چرا که در همین بازی هوادارانی که روی سکوهای طبقه دوم نشسته بودند بارها به این طرف و آن طرف برده شدند تا شاید استراتژی مسئولان ورزشگاه درست شود!
آقایان مسئول! هوادار چه گناهی کرده که باید بازیچه دست شما شود و دائم از این طرف به آن طرف برده شود؟! کمی بیایید به برخوردها و نحوه رفتارها بیشتر توجه کنیم. شاید همین موارد است که باعث می‌شود هواداران قهر کنند و به ورزشگاه نیایند.
بیایید سری به ورزشگاه آزادی و بازی پرسپولیس و استقلال خوزستان بزنیم؛ دیداری که طبقه دوم ورزشگاه را رایگان اعلام کردند تا شاید هوادار به ورزشگاه برود. البته برای این بازی هم هوادار زیادی به ورزشگاه نرفت و شاید در بهترین حالت بتوان حدود 40 هزار هوادار را در ورزشگاه اعلام کرد.
شاید حضور این تعداد هوادار در هفته‌هایی که کمتر شاهد تماشاگران در ورزشگاه بودیم نقطه مثبتی به حساب بیاید هر چند که هنوز هم با آنچه که در گذشته رخ می‌داد و جمیعتی که در بازی‌های استقلال و پرسپولیس حاضر می‌شدند فاصله داریم اما می‌توان همین تعداد را هم به فال نیک گرفت.
اما بیایید به داخل ورزشگاه برویم؛ کاری نداریم هواداران چگونه و با چه مشقتی خود را به ورزشگاه می‌رسانند؛ کاری نداریم که چگونه وارد ورزشگاه می‌شوند؛ کاری نداریم هواداران در حالت گرسنگی باید به سمت چه ساندویچ‌ها و چه غذاهایی بروند؛ تمام این سختی‌ها و مشقت‌ها به کنار، بیایید به سکوها برویم. جایی که هوادار باید خیلی راحت و آرام برای تماشای بازی بنشیند و بدون دغدغه تیم محبوبش را تشویق کند، اما گویا برای مسئولین ورزشگاه این مسئله چندان اهمیت ندارد و بیشتر استراتژی و نشستن هوادار روی سکوها برایشان مهم است چرا که در همین بازی هوادارانی که روی سکوهای طبقه دوم نشسته بودند بارها به این طرف و آن طرف برده شدند تا شاید استراتژی مسئولان ورزشگاه درست شود!
آقایان مسئول! هوادار چه گناهی کرده که باید بازیچه دست شما شود و دائم از این طرف به آن طرف برده شود؟! کمی بیایید به برخوردها و نحوه رفتارها بیشتر توجه کنیم. شاید همین موارد است که باعث می‌شود هواداران قهر کنند و به ورزشگاه نیایند.
