به گزارش وبلاگستان مشرق، علیرضا بازارگان که خاطرات زیادی از حضور خود در یک اردوی جهادی را منتشر کرده، در وبلاگ "وَوَاعَدْنَا مُوسَى ثَلاَثِینَ لَیْلَةً" نوشت: در روستای «دمبیلدان» جلسه ی قرآن با بچه ها برگزار کردیم و قرار شد بچه ها سوره هایی رو که دوست دارن برامون بخونن. سوره ی عصر و ناس رو خوندن. سوال کردم بود: "خوب، آفرین. حالا معنیش رو بگین برام" دیدم همه دارن به همدیگه نگاه می کنن. حتی یک کدوم از بچه ها، معنی یک آیه رو هم بلد نبود. بچه ها عموما دبستانی بودن، چند تا راهنمایی هم بودن.
این پدیده به نظر شما یعنی چی؟ به نظرم این یعنی آموزش اشتباه. آموزش اشتباه چیزی نیست که فقط سیستم مدرسه ها به سر این مردم آورده باشه. بلکه اگر بعضی از دوستان خودمون رو هم مسئول آموزش کنن، به نظرم ایرادهای جدی در سیستمی که طراحی خواهند کرد وجود خواهد داشت. توی خود اردو دیدم که در بین خود نیروهای اردوی ما هم، کسایی هستن که به نظر من اولویت های آموزشیشون به بچه ها کاملا غلطه. یک ساعت راجع به امام زمان صحبت می کنن، ولی معنی حتی یک سوره از قرآن رو به بچه ها یاد نمی دن! یک ساعت داستان های چپندرقیچی با منابع ضعیف در مورد ائمه تعریف می کنن، ولی یک بار از بذل و بخشش حضرت خدیجه در راه اسلام نمی گن. ایراد ها زیاده. ولی چیزی که از همه بیشتر به چشمم می اومد این بود که در زمینه ی امام زمان افراط های بیجایی می شه. این بازی هایی که توی سرتاسر مملکت راه افتاده من رو ناراحت می کنه. هزارتا چیز اصلی و پایه های دین رو رها کردن، چسبیدن به مسائل دست چندمی. به نظر من اولویت بندی اهمیت مسائل توی کشورمون (و در مقیاس کوچکتر در فضای آموزشی) اسلامی نیست. شاید بیشتر قشری باشه تا اسلامی.
یکی از نیروهای اردو تعریف می کرد که از بچه های روستا درخواست کردن که به خدا نامه بنویسن. نتیجه این بوده که اکثر نامه ها مربوط به امام زمان می شده. چرا بیشتر از این که نامه ها مملو باشه از حمد و ثنای خدای بزرگ، اکثر نامه های بچه ها در مورد امام زمانه؟ این پدیده به نظرم ناشی از آموزش غلطه. اولویت ها بالا و پایین شده. به قول دوستم «یاسر» اگر نصف این حرفهایی که امروز بعضی ها در مورد امام زمان میزنن رو سیصد سال پیش توی حوزه علمیه می زدی، اگر شانس می آوردی به عنوان "غالی" پرتت می کردن بیرون، اگر هم نه، به مجازات جدی محکوم می شدی