به گزارش مشرق، حجت الاسلام علی حسنلو، عضوگروه تاریخ مرکز مطالعات حوزه گفت: حضرت مجتبی علیه السلام به کریم اهل بیت معروف هستند اما شاید کمتر به این نکته توجه شده است که تفاوت میان «کریم» ، «جواد» و «سخی» (فرد با سخاوت) چیست؟ کریم یعنی بخشنده ای که بخشش کامل دارد و بخشش او عاری از هر نفص و کاستی باشد.
«سخاوتمند» و «سخی» یعنی بخشنده ای که مقداری از مال خود را نگه می دارد و مابقی را می بخشد و «جواد» یعنی فردی که بیشتر مال را می بخشد و مقدار کمی از آن را برای خویش می گذارد. اما «کریم» کسی است که با وجود نیاز خود، همه مال را می بخشد و بخشش او، بخشش هدایتگر و با قطع هر نوع چشم داشت صورت می گیرد.
وی تصریح کرد: هر نوع بخششی، بخشش کریمانه نیست. «کریم» بخشنده ای است که بدون سوال و درخواست می بخشد. اما «جواد» و «سخاوتمند» پس از درخواست می بخشند و تفاوت دیگر این که «کریم» کسی است که دیگران را در خیر بر خود مقدم بدارد و درباره امام مجتبی علیه السلام همه این فضایل و کمالات تبلور داشت. حضرت نسبت به فرو دستان جامعه دارای قلبی رئوف بود، با بی پناهان و مستضعفان همدردی و حاجات و نیازهای آنها را برطرف می کرد.
عضو گروه تاریخ مرکز مطالعات حوزه افزود: امام حسن علیه السلام اغلب خود به سراغ فقرا می رفتند چرا که «کریم» همواره بدون سوال می بخشد. گاه نیز آنها را به منزل دعوت کرده و نیازهای آنان را برطرف می کرد. در روزگار و فضای زندگی حضرت نیز در کوفه فقر فراوان بود و ایتام و فقرای بسیاری برای رفع نیاز به حضرت مراجعه می کردند و کریم اهل بیت تمام توان خویش را در راه کمک به آنها به کار می بست.
وی با اشاره به مستندات تاریخی در این زمینه گفت: مورخان نوشته اند که حضرت، اموال فراوانی را در راه خدا می بخشید. آنگونه که در طول عمر شریفش 2 بار تمام اموال و دارایی خود را در میان نیازمندان تقسیم کرد و 3 بار نیز اموالش را نصف کرد و نیمی از آن را بخشید.
ابن شهرآشوب نقل می کند که روزی حضرت از مسیری در حال عبور بودند که جمعی از فقرا حضرت را شناخته و از ایشان دعوت کردند که با آنها هم غذا شود. امام درخواست آنها را پذیرفت و از مرکب پایین آمده و با آنها همسفره شد و در چند روز آینده آنها را برای پذیرایی به منزل خود دعوت کردند.
همچنین نقل است روزی عربی نزد حضرت آمده و درخواست کمک کرد. امام دستور دادند هر آنچه موجودی در منزل داشتند به وی عطا کنند و قریب به 10 هزار درهم به او بخشیدند یا برخورد امام با مردی شامی که ایشان را دشنام و ناسزا می گقت، معروف و مشهور است. باید دانست که این گونه رفتارها در حضرت مجتبی علیه السلام بی نظیر است.
حجت السلام حسنلو خاطرنشان کرد: در یکی از مستندات و شواهد تاریخی نقل شده است که روزی حضرت در مسجد حضور داشت و شنید که کسی از خدا 10 هزار درهم طلب می کند. حضرت به منزل بازگشت و آن مبلغ را برای او فرستاد بدون این که آن مرد بداند که نیاز او را چه کسی برآورده است.
کریم اهل بیت علیه السلام از هرکس باغ یا ملکی می خرید اگر حتی پس از سالها متوجه می شد که وی نیازمند گشته، ملک خریداری شده را بی هیچ بها و هزینه ای به او باز می گرداند. روزی از حضرت سوال کردند که چرا هرگز سائلی را ناامید نمی کنید؟ در پاسخ فرمودند : من نیز به درگاه خدا سائلی هستم و امید دارم که خداوند مرا ناامید نکند.
وی افزود: درب منزل امام مجتبی علیه السلام درب امید و رفع نیازمندی های مردم بود آنچنان که هر کس از غریب و آشنا در مدینه به دنبال کمک و دستگیری بود، منزل امام مجتبی علیه السلام را به وی نشان می دادند.
«سخاوتمند» و «سخی» یعنی بخشنده ای که مقداری از مال خود را نگه می دارد و مابقی را می بخشد و «جواد» یعنی فردی که بیشتر مال را می بخشد و مقدار کمی از آن را برای خویش می گذارد. اما «کریم» کسی است که با وجود نیاز خود، همه مال را می بخشد و بخشش او، بخشش هدایتگر و با قطع هر نوع چشم داشت صورت می گیرد.
وی تصریح کرد: هر نوع بخششی، بخشش کریمانه نیست. «کریم» بخشنده ای است که بدون سوال و درخواست می بخشد. اما «جواد» و «سخاوتمند» پس از درخواست می بخشند و تفاوت دیگر این که «کریم» کسی است که دیگران را در خیر بر خود مقدم بدارد و درباره امام مجتبی علیه السلام همه این فضایل و کمالات تبلور داشت. حضرت نسبت به فرو دستان جامعه دارای قلبی رئوف بود، با بی پناهان و مستضعفان همدردی و حاجات و نیازهای آنها را برطرف می کرد.
عضو گروه تاریخ مرکز مطالعات حوزه افزود: امام حسن علیه السلام اغلب خود به سراغ فقرا می رفتند چرا که «کریم» همواره بدون سوال می بخشد. گاه نیز آنها را به منزل دعوت کرده و نیازهای آنان را برطرف می کرد. در روزگار و فضای زندگی حضرت نیز در کوفه فقر فراوان بود و ایتام و فقرای بسیاری برای رفع نیاز به حضرت مراجعه می کردند و کریم اهل بیت تمام توان خویش را در راه کمک به آنها به کار می بست.
وی با اشاره به مستندات تاریخی در این زمینه گفت: مورخان نوشته اند که حضرت، اموال فراوانی را در راه خدا می بخشید. آنگونه که در طول عمر شریفش 2 بار تمام اموال و دارایی خود را در میان نیازمندان تقسیم کرد و 3 بار نیز اموالش را نصف کرد و نیمی از آن را بخشید.
ابن شهرآشوب نقل می کند که روزی حضرت از مسیری در حال عبور بودند که جمعی از فقرا حضرت را شناخته و از ایشان دعوت کردند که با آنها هم غذا شود. امام درخواست آنها را پذیرفت و از مرکب پایین آمده و با آنها همسفره شد و در چند روز آینده آنها را برای پذیرایی به منزل خود دعوت کردند.
همچنین نقل است روزی عربی نزد حضرت آمده و درخواست کمک کرد. امام دستور دادند هر آنچه موجودی در منزل داشتند به وی عطا کنند و قریب به 10 هزار درهم به او بخشیدند یا برخورد امام با مردی شامی که ایشان را دشنام و ناسزا می گقت، معروف و مشهور است. باید دانست که این گونه رفتارها در حضرت مجتبی علیه السلام بی نظیر است.
حجت السلام حسنلو خاطرنشان کرد: در یکی از مستندات و شواهد تاریخی نقل شده است که روزی حضرت در مسجد حضور داشت و شنید که کسی از خدا 10 هزار درهم طلب می کند. حضرت به منزل بازگشت و آن مبلغ را برای او فرستاد بدون این که آن مرد بداند که نیاز او را چه کسی برآورده است.
کریم اهل بیت علیه السلام از هرکس باغ یا ملکی می خرید اگر حتی پس از سالها متوجه می شد که وی نیازمند گشته، ملک خریداری شده را بی هیچ بها و هزینه ای به او باز می گرداند. روزی از حضرت سوال کردند که چرا هرگز سائلی را ناامید نمی کنید؟ در پاسخ فرمودند : من نیز به درگاه خدا سائلی هستم و امید دارم که خداوند مرا ناامید نکند.
وی افزود: درب منزل امام مجتبی علیه السلام درب امید و رفع نیازمندی های مردم بود آنچنان که هر کس از غریب و آشنا در مدینه به دنبال کمک و دستگیری بود، منزل امام مجتبی علیه السلام را به وی نشان می دادند.
