به گزارش مشرق، شهر شام که مرکز حکومت معاویه و کانون سم پاشی و تبلیغات بر ضد اهل بیت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بشمار می رفت. روزی پیرمردی جاهل، از اهالی شام در حالی که سوار بر شترش بود به مدینه آمد. در مسیر راه امام حسن (علیه السلام) را که سوار بر مرکب بود شناخت و تا توانست از آن حضرت و پدر بزرگوارش امیر مؤمنان (علیه السلام) بدگویی کرده و نسبت‌های ناروا داد.

اصحاب خواستند متعرض او شوند ولی امام مانع شدند و در حالی که لبخندی بر لب داشتند به کنار پیرمرد شامی آمده و سلام کرده و فرمودند: ای پیرمرد! گویا غریب می باشی و در مدینه آشنایی نداری و اموری در مورد ما بر تو اشتباه شده است. اگر میل داشته باشید در منزل ما وارد شوید زیرا که ما منزل وسیع و ثروتی بسیار داریم و محلی را نیز برای مرکب شما در نظر می گیریم و تا هر وقت که مهمان ما باشید به شما بد نخواهد گذشت. اگر نیازمند باشی تو را بی ‌نیاز می کنیم و اگر مدیون باشی آن را ادا می نماییم و اگر نیاز به راهنمایی داشته باشی تو را راهنمایی می‌کنیم.

هنگامی که آن پیرمرد ناآگاه این کلمات پرمهر را از امام حسن (علیه السلام) شنید، منقلب شده و به گریه افتاد. پس از شترش پیاده شد و بوسه بر دست آن حضرت زد و گفت: الله اَعلم حیث یَجعل رسالته؛ خدا بهتر می داند که مقام رسالت خود را در وجود چه کسی قرار دهد.

در ادامه گفت: آن قدر در شام از بدی های شما و پدر بزرگوارتان شنیده بودم که دلم مملو از بغض و عداوت شما شده بود ولکن اکنون دانستم که سخن شامیان برخلاف حقیقت بود و خدا شاهد است که تا چند لحظه‌ قبل مبغوض‌ترین افراد در نزد من شما و پدرتان بودید ولکن اکنون محبوبترین انسانها در نزد من می باشید.

سپس او تا مدتی مهمان خانه‌ امام مجتبی (علیه السلام) بود و چون خواست به طرف شام بازگردد گفت: بهترین سوغاتی که در این سفر نصیب من شد آن بود که دلم از محبت امام خویش سرشار و از بغض و عداوت دشمن او معاویه مالامال گشت.

پی نوشت ها:
۱-علی بن عیسی، کشف الغمة، ج ۲: ۱۳۵.
۲-حسینی قمی، کرامات و مقامات عرفانی امام حسن مجتبی(ع): ۳۲.

منبع: قدس