این صراحت از جایی به بعد از محدوده سینما به زمینه‌های دیگری هم کشیده شد و طبق معمول چند حاشیه جناحی، محفلی و بعضاً گوشه و کنایه‌ها و نگاه‌های تکراری علاقمند به دسته بندی کردن، باعث شد که حواشی برای «هفت» بالا بگیرد. این ماجرا تا به آنجا ادامه پیدا کرد که طبق معمول رنگ سیاست در این دسته بندی‌ها پررنگ شد و از دامنه هفت بیرون زد و تصمیم‌ساز سرنوشت هفت شد.

هفت که به عنوان برنامه یک عده خاص قلمداد شده بود، حالا دیگر «هفت»ی جناح‌بندی شده بود که هدایت‌اش به محمود گبرلو سپرده شد. گبرلو وارد یک بازی خطرناک شده بود و از همان ابتدا به جناحی دیگر منتسب شده  بود. گبرلو برای جذب مخاطب برای برنامه تلاش‌های زیادی کرد اما قضاوت‌ها پیش از هر گونه تلاشی، درباره او و دوره جدید اجرای برنامه هفت شکل گرفته بود. گبرلو بارها بر این مسأله تأکید کرده بود که تمایل به طرح مسائل در قالب گفتگوهای جدی دارد و خود را این گونه معرفی می‌کرد که معتقد است در قابل گفتگوهای رودررو بسیاری از نگاه های متعصبانه و پیش‌داوری‌های طرفین امکان تقلیل یافتن دارد و عقل‌گرایی جای روابط احساسی را می‌تواند بگیرد. اما این ایده جز در چند مورد در مابقی موارد، قابلیت اجرا پیدا نکرد.

در دوران گبرلو هم فضای سیاسیِ همیشه خوابیده در حاشیه سینما، بارها به کف استودیوی هفت کشیده شد. بخش زیادی از تنازعات دولت، مجلس و هنرمندان عموماً بر اساس قضاوت‌هایی که دسته دسته رسانه برای هر کدام از آن‌ها ساخته بودند، پیش می‌رفت. نگاه‌ها به هم بر اساس خودِ واقعی و ارتباط از نزدیک نبود و همگی در فضای پر از سوء تفاهم ساخته شده در عالم مجاز نمود می‌یافت. روابطی که عموماً به برخورد کشیده می‌شد، برخوردهایی که برای عموم مردم عجیب بود هر چند که عده ای در این رسانه یا آن رسانه برایشان کف و سوت می‌زدند و یا علیه هم بیانیه‌ اعلام مواضع منتشر می‌کردند. «هفت» باز هم به نام سینما بود اما به طور کامل برای سینما نبود. به هر حال پس از پشت سر گذاشتن حاشیه‌هایی از جنسی دیگر و در رسانه‌هایی دیگر، دوران مدیریت گبرلو بر این برنامه هم پایان یافت.

بهانه‌گیری‌ها درباره هفت که معمولاً با پرداخت به فراستی، نگاه تخصصی، سواد سینمایی و مقایسه جیرانی-گبرلو و ... آغاز می‌شد همیشه در رسانه‌های طرفین ماجرا به یک نتیجه می‌رسید: «من خوبم؛ تو بدی». در دوران پایین کشیده شدن هفت از آنتن رسانه ملی این برنامه کمتر سوژه مطلوبی بود تا اینکه حالا با همه کش و قوس‌های فراوان، گفته شده که سری جدید برنامه سینمایی «هفت» قرار است از جمعه این هفته 10 مهر ماه با اجرای بهروز افخمی روی آنتن شبکه سه سیما رود. سیدمحمدحسین رضوی تهیه‌کننده جوان دوره جدید این برنامه است.

درباره افخمی همواره یک سؤال تکراری مطرح می‌شد: «تو بالأخره با کدام طرف هستی؟» او همیشه می‌خندید و می‌گفت جهت من مشخص است اما هیچ گاه پاسخ صریحی به این ماجرا نداد. جز اینکه یک بار گفته بود، «آخر کار با روشنفکران تیر به تیر می‌شود» یا اینکه «آن‌ها بالأخره یک روز از زیر پتو به او شلیک می‌کنند»، حرف صریح دیگری از او شنیده نشد. افخمی به دلیل آثارش مورد پذیرش یک جریان و به دلیل انتقاداتش مورد قبول جریانی دیگر است. او توانسته برخلاف صراحت مواضع‌اش تا حد زیادی شخصیتی مورد وثوق طرفین ماجرا از خود ارائه دهد. شاید او بتواند برگ برنده دوره جدید برنامه هفت باشد. اما یک نگرانی درباره حضور او وجود دارد؟

افخمی‌ همان‌قدر که در سخنوری و ژورنالیسم و قلم‌فرسایی خود را توانمند معرفی کرده است، راه گفت‏ وگو و ارتباط با مخاطب را هم می‌داند. اما او به هر حال یک کارگردان سینما است و کارگردان قبل از همه این‌ها دغدغه فیلم‌سازی دارد. به همین دلیل، گویا قرار است که در چند قسمت ابتدایی برنامه، خود سکاندار اصلی «هفت»باشد و پس از چند هفته اجرا و در جریان افتادن برنامه، به دلیل ساخت فیلم سینمایی «خمسه خمسه» مسیر فیلمسازی خود را دنبال کند. باید دید تصمیم نهایی او چه می‌شود؟ شیوه حضور و ادامه او با هفت چگونه خواهد بود؟ آیا «هفت» به استاندارهای ژورنالیسم تلویزیونی باز می‌گردد؟ و از همه مهم‌تر آیا «هفت افخمی» بعد از «هفت جیرانی» و «هفت گبرلو» موفق خواهد بود؟