به گزارش مشرق، وقتی مقام معظم رهبری از مقابله با نفوذ آمریکا خبر می‏دهند و آمریکا را متهم به نفوذ در ایران می‏کنند، چه حجتی دارند؟ برای پاسخ به این سؤال لازم است به خود غربی‏ها و آمریکایی‏ها مراجعه کنیم.

مایک مولن، رئیس سابق ستاد مشترک ارتش آمریکا در فروردین امسال به نشریه پولیتیکو می‏گوید: «توافق هسته‏ای تنها راه تغییر رژیم ایران است.» ما سؤال می‏کنیم چگونه ممکن است؟ ما صرفاً یک توافق در حیطه‏ای مشخص کرده‏ایم چگونه آنان به تغییر فکر می‏کنند؟ از سوی دیگر باید به این سؤال پاسخ دهیم که بین برجام و زنده‏شدن اپوزیسیون خاک‏ گرفته در غرب چه رابطه‏ای وجود دارد؟ چند روز پیش همایشی با عنوان «ایران دوران‏ گذار» در لندن برگزار شد که جمعی از مدعیان حقوق بشر و کارکنان بی‏.بی.سی فارسی و... در آن حضور داشتند. فردی به نام ریچارد آدامز که احتمالاً از کارشناسان دستگاه جاسوسی انگلیس است، در آنجا می‏گوید: «ما در 18 ماه آینده فرمول‏های دوقطبی‏سازی در ایران را اجرا می‏کنیم؛ هم در حوزه فردی و اجتماعی و هم در حوزه کلان و از هیچ فرصتی برای قرار دادن مردم در مقابل حاکمیت ایران فروگذار نمی‏کنیم.» و یکی از کارشناسان آمریکایی به نام کالین کال می‏گوید: «آمریکا سند راهبردی برای پساتوافق آماده کرده است.» که حکایت از آن دارد که آمریکا به‏دنبال ایجاد «بی‏حسی» در ملت ما و شل‏کردن عضلات مقاومتی ماست.

وقتی اختلاف دو کشور در سطح ماهیتی است و منافع منطقه‏ای نیز به تعبیر مقام معظم رهبری 180 درجه با هم اختلاف دارد، آمریکا از این‏ رابطه به ‏دنبال چیست؟  وزیر خارجه آمریکا در شورای روابط خارجی آمریکا بخشی از این پرده را بالا می‏زند و فلسفه محدودیت‏های 15 ساله در برجام را توضیح می‏دهد: «گذشت 15 سال می‏تواند تغییرات زیادی در ایران ایجاد کند... باور من این است که در 15 سال در یک کشور اتفاقاتی می‏افتد. اگر به ایران امروز نگاه کنید می‏بینید که کشوری دارای مردمی با تحصیلات است که قبل از این با همه کشورهای منطقه از جمله اسرائیل رابطه دوستانه‏ای داشت. می‏دانید که سرزمین پارس، تاریخی طولانی دارد و واقعیت این است که جوانان آن‏ها 25درصدشان بیکارند، آینده می‏خواهند، اگر به تهران بروید، من نبوده‏ام ولی دوستان من که رفته‏اند به من گفته‏اند که جوانان به‏دنبال گوشی هوشمند هستند و می‏خواهند بخشی از دنیا باشند. من نمی‏دانم تا 15 سال دیگر چه اتفاقی می‏افتد جز این‏که می‏دانم اتفاقات زیادی روی می‏دهد. مسأله اینجاست که شما نمی‏توانید تغییر را خلق کنید بلکه باید احتمالات را بیازمایید... کسی هم نمی‏توانست تصور کند که وقتی نیکسون به چین رفت، در این کشور چه روی می‏دهد... آنان (مسؤولان دولتی ایران) به‏دنبال مذاکره برای مناسباتی متفاوت هستند.»‏

آمریکایی‏ها پس از ناکامی در راهبردهایی همچون «براندازی سخت» از طریق نظامی به راهبرد «تغییر رفتار» درباره ایران رسیدند. پس از خرداد 1376 «استحاله از درون» را دنبال کردند و «براندازی نرم» را جایگزین دو راهبرد پیشین نمودند و با صراحت اعلام کردند: «ما برای براندازی انقلاب اسلامی از درون، دنبال انقلابیونی می‏گردیم که در عین ستودن امام خمینی، بشود آنان را به خدمت گرفت.» به نظر می‏رسد آمریکا به‏دلیل تحلیل توان نظامی و افت ابرقدرتی در خاورمیانه از یک‏سو و ناامیدی از جریانات برانداز داخلی از سوی دیگر، راهبرد خود را پلکانی نموده است. قبلاً به‏دنبال براندازی و براندازان بود اکنون به‏دنبال جریانی است که اهداف انقلاب اسلامی را در حد شکم تقلیل داده باشد و ملت انقلابی و مقاوم ایران را به‏سان ملتی گرسنه که دهانش را به‏سوی غرب باز کرده، معرفی کند. بنابراین آمریکایی‏ها این‏بار به‏دنبال براندازی سریع نیستند بلکه به‏دنبال جریان کردن «رابطه‏ خواهی» هستند و در این‏راه برای گرفتن قدرت دفاع از نیروهای انقلاب، ناکامی‏های احتمالی را از زبان کسانی‏که «در عین ستودن خمینی می‏شود به خدمت گرفت» به داخل نظام ارجاع می‏دهند تا تنها گزینه حل مسائل کشور ورود آمریکا باشد. اولویت امروز آمریکا انتخاب بین بد و بدتر در داخل کشور است و بر این باور است که در قطب‏بندی‏های موجود (که در بالا بدان اشاره شد) می‏توان بازی نمود و یک قطب را در قدرت استمرار داد تا 10 یا 15 سال فرا رسد و میعادشان برای برگرداندن خواب راحت به صهیونیست‏ها مهیا گردد. بنابراین آمریکا در گام اول به‏دنبال «ترک ‏برداشتن مبارزه با آمریکا» در داخل کشور و ایجاد تردید نسبت به دشمنی دشمنان است. راه چاره در حال حاضر این است که مراقب باشیم تا در قبال باز کردن یک دروازه، دروازه‏های دیگر محکم کنترل شود و پیوست اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی برجام در مواجهه با برنامه‏ریزی‏های چند لایه آمریکا مهیا شود. تا ما صهیونیست‏ها را به رسمیت نشناسیم و بر گسترش اسلام تأکید کنیم، از انگیزه دشمنی آنان چیزی کم نخواهد شد.