همزمان با آنکه نیروهای موافق و مخالف برنامه جامع اقدام مشترک در حال لابی گری در کنگره آمریکا هستند، نظرسنجی ها نیز مایه امید و یا دلسردی و یا حتی سردرگمی کسانی می شود که این موضوع را دنبال می کنند.

برای مثال، هفته گذشته  نظرسنجی اکونومیست نشان داد که 51 درصد از مردم آمریکا موافق توافق هستند، با این حال نظرسنجی روز دوشنبه دانشگاه کویینی پیاک حاکی است که بیش از 57 درصد مردم آمریکا مخالفت خود را با توافق هسته‌ای ایران اعلام کرده‌اند.

سپس ساعاتی بعد نظرسنجی وال استریت ژورنال و ان بی سی نشان داد که مردم آمریکا به صورت متوازنی تقسیم شده‌اند: یک سوم مردم موافق، یک سوم مخالف هستند و یک سوم به حد کافی برای اظهار نظر اطلاعات ندارند.

اختلاف نتایج نظرسنجی‌ها آنقدر زیاد است که نمی‌توان به حاشیه خطا یا جامعه آماری نسبت داد، بلکه نتایج آن به صورت انتخابی توسط هر دو طرف به صورتی که با هدف آنها سازگار باشد برجسته شده است.

جیم گرشتاین، یک آمارگیر دموکرات می گوید اختلافات نتایج اغلب به این موضوع بستگی دارد که سوال چگونه عنوان شود. "زمانی که مردم یک توصیف منصفانه از توافق می شنوند از آن حمایت می کنند.بدون این توصیف، آنها تنها " توافق هسته ای ایران" را می شنوند که به تصویر ذهنی مثبتی منتهی نمی شود. "

یک مقام ارشد دولت آمریکا نیز می گوید: کاخ سفید با دقت نظرسنجی ها را دنبال می کند، اما بسیاری از این نظرسنجی ها از سوی گروه های منتفع انجام می شود که از آن برای متاثر کردن افکار عمومی استفاده می شود.

به گفته وی برداشت ما این است که زمانی که مردم آمریکا با جزئیات توافق آشنا هستند و بر اساس آگاهی قضاوت می کنند موافق آن هستند.