به گزارش مشرق، خداوند متعال نعمت های بی شماری را در اختیار بندگان خویش قرار داده و در خیلی از موارد این نعم بیش از نیاز اوست. پس انسان ها نیز می توانند هم نوعان و حتی سایر مخلوقات الهی را در آنها سهیم نمایند بی آنکه زیانی به زندگی خودشان بخورد. اما دریغ و صد دریغ که انسان در بسیاری از موارد بازیچه دست امیال نفسانی و شیطان می شود. اگر فرد در صدد اصلاح خود برنیاید صفت حرص او را به تدریج بخیل می کند. حال آنکه خدا خود سخاوتمند است و تمام جهان آفرینش نیز در حال انفاق و بخشش اند لذا پروردگار متعال سخاوتمندان را دوست و بخیلان را دشمن می دارد. بدتر از بخل هم این است که انسان به مرتبه ای برسد که نه تنها کمکی به دیگران نمی کند بلکه با نمایش ثروت و دارایی اش در کوی و خیابان و جلوی چشم محرومان، نمک بر زخم آنها می پاشد و به جایی می رسد که از این کارش لذت می برد! جاهلیت مدرنی که امروز نیز بعضا شاهدش هستیم تا جایی که رهبر معظم انقلاب نسبت به مقابله با آن هشدار دادند.

در آیه ۳۷ سوره نساء می خوانیم:
«الَّذِينَ يَبْخَلُونَ وَ يَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَ يَكْتُمُونَ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ أَعْتَدْنا لِلْكافِرِينَ عَذاباً مُهِيناً.»
«(متكبّران خود برتربين) كسانى هستند كه (هم خود) بخل مى ورزند و (هم) مردم را به بخل فرمان مى دهند و آنچه را كه خداوند از فضل خود به آنان بخشيده پنهان مى دارند. و ما براى كفران كنندگان نعمت‏ ها عذابى خواركننده آماده كرده ايم.»
                                                                                                                      
سه نکته:
* بخل در علم و دانش
بخل منحصر به امور مالى نيست، بلكه نبخشیدن و گرفتگى در هر نوع موهبت الهى را شامل مى شود. بسيارند كسانى كه در امور مالى بخيل نيستند ولى در علم و دانش و امکانات و مسائل ديگرى از اين قبيل بخل مى ورزند! مثلا مدیر یک مجموعه ای است و نسبت به زیردستان بخل می ورزد حال آنکه اصلا اموال برای او نیست و باید حق و حقوق کارمندانش را بدهد ولی گویا حتی دل کندن از اموال اداره نیز برایش سخت است!

**این آدم از مردم دور و به جهنم نزدیک است!
در میان روایات اسلامی تعابیر شدید و تکان دهنده ای در خصوص مذمت این صفت ناپسند بیان شده تا جایی که رسول خدا صلی الله علیه و اله در حدیثی می فرمایند:
بخیل از خدا دور است، از مردم نیز دور است و به آتش دوزخ نزدیک است» (بحار الانوار، ج ۷۳، ص ۳۰۸)

*** به دیناری چو خر در گل بمانند!
در کتاب ارزشمند گلستان سعدی آمده است:
توانگری بخیل را پسری رنجور (بیمار) بود، نیک خواهان گفتندش مصلحت آنست که ختم قرآنی کنی از بهر وی یا بذل قربانی. لختی به اندیشه فرو رفت و گفت مصحف مهجور اولیتر است (قرآنی که بین مردم مهجور است سزاوارتر است به خواندن) که گله دور.
صاحب دلی بشنید و گفت ختمش به علت آن اختیار آمد که قرآن بر سر زبانست و زر در میان جان!