به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «احمدرضا سعیدی» به سال 1341 در جنوب شهر تهران متولد شد. زمانی که هواپیمای حامل «حضرت روح الله» روی بندی از قلب های میلیون ها ایرانی، فرود آمد، او تنها 16 سال داشت. کم تر از یک سال بعد، «ارتش سرخ شوروی» خاک کشور همسایه، افغانستان را به خون رنگین کرد و مسلمانان افغان، به جهاد با کافرانِ متجاوز مشغول شدند. آن روزها، «احمدرضا» به این باور رسید که باید آموزه های رهبر خود را در افغانستان به آزمایش بگذارد. با مشقت تمام خود را به «مجاهدان افغان» رساند و دوشادوش آن ها به نبرد مشغول شد و در با همت بلندِ خود، در همین میدان، به آرزوی بزرگی رسید که در پایان وصیت نامه‌اش به آن اشاره کرده بود. آرزویی که «سید مرتضی آوینی» از آن چنین یاد می کند: بیرون آمدن از میان «قبرستان نشینان عادات سخیف انسانی».

«احمدرضا سعیدی» به تاریخ 11 مهر 1359 شمسی، در منطقه ی «بهسود» (واقع در «دره ی کجاب» در افغانستان) با آتش ارتش «شوروی»، در خون خویش غلطید و بال در بال ملائک گشود. جسم پاکش در همان مکان تا ظهور مولایش، در کنار هم رزمان افغانش به امانت گذاشته شد.
از «احمدرضا سعیدی» وصیت نامه‌ای به جا مانده است که تقدیم کاربران عزیز می شود. وصیت نامه ای که با مطالعه ی آن، روح پرخروش و متلاطم این جوان 17-18 ساله، خود را به رخ همه ی هم سن و سالانش در گذشته و حال می کشاند:


[متن وصیت نامه «احمدرضا سعیدی»]

بنام خدا و با ياد خدا و براى خدا و در راه خدا و با امت رسول اكرم ( ص ) و براى امت رسول اكرم (ص ) سخن را آغاز مى كنم .
در اين مرحله حساس انقلاب اسلامى كه خطر حملات متفاوت از جانب كشورهاى بزرگ و خطر قدرت هاى داخلى براى از بين بردن اتحاد مردم كماكان ادامه دارد و اتخاذ اين دو نيرو براى رو به زوال كشيدن انقلاب اسلامى مردم ايران، غافل از آن كه با اراده خلق در افتاده‌اند و هركس كه با اراده خداوند در افتد از ريشه و بن سركوب خواهد شد.
هر آن مقابل چشم ما صداى پتك در تهران و درهمه جا بگوش مي رسد، البته پتكى كه هدفش كوفتن بر سر اين نهال نوپا كه هنوز ريشه هايش مستحكم نگشته است و نه پتك براى كار و سازندگى براى رسيدن به زمانى كه ديگر اقتصاد و ساير اركان اجتماعى و فرهنگى ما از شر وابستگى به قدرت هاى شيطانى شرق و غرب.
شرقى كه با خفقان و تحت لواى ديكتاتورى موقت پرولتاريا به جهان گشايى و كشورها را به زير سلطه در آوردن مشغول كار است و غربى كه با دادن آزادى هاى جنسى و ساير شئوناتى كه ذات و فطرت پاك انسانى را رو به زوال كشيده و با غرق نمودن آنان در مسائل زندگانى، تا به حد افراط، باز آنان را استثمار كرده و به جهان گشايى و كشورها را به زير سلطه در آوردن و خون آنان كه همان معادن و اموال عمومى آنان اعم از منابع آب و نفت و جنگل و ساير معادن آنان است مى مكند و حكام كشورها فقط به پاس خوش خدمتى در راس امور مملكت قرار دارند.
در دورانى كه كشورهاى بلوك غرب ما را تحريم اقتصادى كرده اند و احتياجات ضرورى ما را فقط تامين مى كنند البته مواد غذايى و دارويى و هنگامى كه صنعت صد در صد وابسته ما ديگر مواد خام و صنعتى اوليه را از كشورهاى غربى نمى تواند تهيه كند و كارخانجات فوج فوج از زانو در آمده و بر شمار بي كاران افزوده مى‌گردد و بر اثر كمبود مواد ضرورى، سيل نارضايتى ها بالا گرفته، و دسته دسته جوانان ما به كام گروه هاى به ظاهر مترقى و انقلابى ولى در باطن مارِ دو سر و روباه مكار فرو رفته و در چهارچوب تعصبات گروهى دست به كارهايى مى زنند كه غير مستقيم در جهت تضعيف انقلاب مي باشد.
 در دورانى كه در چهارچوب تعصبات مذهبى و انحرافات مشاهده شده در «سازمان منافقين خلق» يك نوع دو دستگى در جامعه مشاهده مى شود كه اين دو دستگى فقط و فقط به نفع منافع آمريكاست و اين كه هر دو جبهه تظاهر به اين مى كنند كه مى خواهند اين اختلاف را حل كنند ولى غافل از آن كه در درونشان گروه هاى افراطى رشد كرده و نمى توانند دست از تعصباتى كه تحت لواى مذهب قرار گرفته بردارند،
 در دورانى كه ضد انقلابيون در دستگاه هاى دولتى هنوز همان پست ها و مقام هايى را كه در دوران پيش از انقلاب دارايند و از درون تيشه به ريشه انقلاب مي‌زنند،
 در دورانى كه سيستم هاى حاكم ادارى و آموزشى ما در جهت بعد مادى دادن به زندگى هستند و هيچ تغيير و تحولى در آن نداده‌اند و استعداد‌هاى بسيار قبل از شكوفائى همچون غنچه‌اى تازه رسيده پرپر مي شوند و در خودى و بى سامانى پژمرده مى‌گردند و
در دورانى كه قشر جوان ما فوج فوج با علاقه زيادى روى به ارگان هاى اسلامى مى‌آورند و فقط نهادهاى انقلابى آنان را جذب مى كنند و ديگر ارگانهاى مملكتى با بى توجهى اين فوج عظيم را راكد مى كنند، غافل از آن كه : ما زنده به آنيم كه آرام نگيريم/ موجيم كه آسودگى ما عدم ماست
در دورانى كه سيل خروشان مردم ايران همانند موجهاى عظيم صخره هاى طاغوتى مى شكنند و نابود مى كنند، اين موج ها دچار جزر شده و ديگر موج خروشان قبل از پيروزى انقلاب نيستند كه اين به نفع دشمن است
و در كنار اين مشكلات عظيم شخص امام در كمال خلوص نيت به رهبرى مشغول است و فكرى جز مصالح عموم مردم ندارد و لكن افرادى در اركان بالاى شئونات مملكتى جاى پيدا كرده و جاى پاى خود را محكم نموده اند و ضربه به انقلاب مى زنند،
 در دورانى كه موج نارضايتى، خشم ، تعصبات خشك مذهبى ، گروه هاى افراطى كه علنا بر عليه مذهب و خدا عمل مى كنند، موج بي‌كارى، اقتصادِ در حال ويرانى يا پاگرفتن كه در لبه پرتگاه ترقى يا تنزل است، جوانانى كه سرگردانند و بهقول حضرت على (ع) «همج الرعاع ، اتباع ناعق ، يميلون مع كل رثق» (مگسان كوچك كه از هر ندايى پيروى مى كنند و با هر بادى به هر سوئى ميل مى كنند.) وظيفه خطيرى بر عهده ماست و اين وظيفه تكليفى شرعى و واجب بر همه مسلمانان على الخصوص قشر جوان است.
نگهدارى انقلاب بزرگترين وظيفه و سخت ترين مسئوليت هاست. انقلابى كه هم اكنون چشم اميدِ مستضعفان و گرسنگان و پا‌برهنگان است كه چه در مملكت خودمان و چه در هندوستان و چه در اروپا و چه در افريقا و چه در آسياى شرقى ، فليپين و اندونزى كه همه تحت سلطه‌اند سرگردانند.
اين انقلاب سمبل پيروزى حق بر باطل، ستم بر باطل، مظلوم بر ظالم، تحت ستم بر ستمگر و . . . و تمامى اقشارى كه به نحوى از انحناء حقى را نا حق مى كنند است، پس بايدش پاسدارى كردن در اين بحبوحه از مشكلات فراوانى كه بر دوش دولت آقاى «رجايى» واقعا سنگينى مى كند و كمتر اشخاص هستند كه در زير آن تاب تحمل داشته باشند. البته افرادى كه در چهارچوب احكام اسلامى عمل مى كنند.
من «احمد رضا سعيدى» فرزند «محمد جواد» متولد 1341 هجرى شمسى، تصميم به اين گرفتم كه خود را وقف اين انقلاب بنمايم كه :

«وقفوهم انهم مسؤلون (بازشان داريد كه ايشان پرسيده شوندگانند)»(الصافات/24) و من نيز بازداشته شوم از اين كه بخواهم غرق در مسائل زندگى و خداى ناكرده مسائلى كه موجب نابودى روح خداپرستى در من مي گردد و البته اين واقعيت نه در سطح ايران بلكه من خود را وقف سراسر جهان مى كنم. وقف مستضعفينِ سراسر جهان تا به ايشان هم تا آن جا كه در يد دارم مشكلات مادى را بياموزم و انگيزه هاى آن را بر ايشان بررسى كنم و براى آنان غذاى روح خداپرستى است.
من مي خواهم تا قطره اى از اين اقيانوس بي كران مردم باشم كه با نثار جان خود و ايثار و از خودگذشتگى، نهال انقلاب، البته نهال آگاهي هاى انقلابى و مذهبى كه در همه ريشه گرفته باشم و نه فقط جسم سرد و بى تفاوت نسبت به مسائل زندگى و فردى باشم كه در زندگى سبك و روشش هم‌چون ديگران باشد؛ به دنيا آمدن و بزرگ شدن و در دوران جوانى پس از اتمام تحصيلات يا به سربازى رفته پس از سربازى كارى ساده پيدا كرده و پس از مدتى زن گرفته و افكار و اهداف او در خانه و رفاه مادى و بزرگ كردن فرزندان و حد عالى ماشين داشتن مى باشد. ولى سرانجام مرگ در پيش روى و در انتظار اوست.
 آيا زندگى واقعى اين است؟ كه اگر اين است ارزانى خودتان. آيا خداوند حكيم ما را به همين خاطر بوجود آورده است؟ يا اين كه هدفى متعالى براى ما قرار داده كه همانا انسان كامل و خداگونه شدن است؟
 من دومى را ترجيح مى دهم و براى تحقق و رسيدن به آن از دستورات حضرت محمد (ص) و ائمه اطهار الهام گرفته، در سايه خدا و با توكل به خدا، عمل به آن خواهم كرد.