به گزارش مشرق،"پاتريشيا ايچ. کوشليس" تحليلگر مسايل سياسي و از مقامات ارشد بخش ديپلماسي عمومي وزارت خارجه ايالات متحده آمريکا در مقاله‌اي با بحث‌برانگيز خواندن رويکرد جديد وزارت خارجه آمريکا در راه‌اندازي صفحاتي به زبان‌هاي فارسي و عربي در شبکه‌هاي اجتماعي "توييتر" و "فيس‌بوک" با هدف برقراري ارتباط مستقيم با جريانات مخالف با نظام سياسي در ايران و جهان عرب، نوشت: آن‌گونه که "جوديت مک‌هيل"، معاون وزير امور خارجه در ديپلماسي عمومي عنوان کرده، هدف وزارت خارجه آمريکا از اين کار "مشارکت در مباحث جاري در اين کشورها"، "دسترسي به افراد آنلاين و انتقال ديدگاه‌ها و ارزش‌هاي آمريکايي به آنها" و "تلاش براي رسيدن به آينده‌اي بهتر و مرفه‌تر" است.
اين ديپلمات ارشد آمريکايي مي نويسد: اتفاقا اين سخنان مک‌هيل درست يک روز پيش از وقوع اغتشاشات ايراد شد که در تهران رخ داد. شروع به کار صفحه عربي وزارت خارجه آمريکا در توييتر نيز در شرايطي بود که موج گسترده‌اي از قيام‌هاي ضددولتي همچون شعله‌اي از آتش از تونس و مصر در حال سرايت به ديگر نقاط جهان عرب بود.
واحدي که راهبري اين حرکت جديد را بر عهده دارد، "دفتر برنامه‌هاي اطلاع‌رساني بين‌المللي" وزارت خارجه آمريکا (آيآيپي) است. پس از تجديد سازمان اين دفتر تحت مديريت "داون مک‌کال" (Dawn McCall)، فعاليت در شبکه‌هاي اجتماعي به يکي از فعاليت‌هاي مهم اين دفتر بدل شده است.
نويسنده مقاله در ادامه تصريح کرد: به رغم گزارش آسوشيتدپرس و مقاله کرکپاتريک، اين اقدام اخير وزارت خارجه نه اقدام جديدي است و نه چندان بحث‌برانگيز! وزارت خارجه آمريکا در حال حاضر 290 صفحه در فيس‌بوک دارد که چهار صفحه از 5 صفحه معروف در ميان آنها به آيآيپي تعلق دارد.
بنابراين گزارش، پايگاه اينترنتي وزارت خارجه آمريکا مدت‌هاست که در حال استفاده از توييتر براي ارسال پيام‌هاي خود است. اين وزارت‌خانه همچنين سال‌هاست که وبلاگي را تحت عنوان "Dipnote" اداره مي‌کند.
* تناقض در سياست‌هاي ديپلماسي عمومي وزارت خارجه آمريکا
نويسنده مقاله در ادامه تصريح کرد: وزارت خارجه آمريکا از يک‌سو بي‌هيچ دليل و ضرورتي در حال محدود کردن دسترسي خود به جوامع خارجي است و از سوي ديگر به دنبال افزايش ارتباطات مردمي خود با افزايش اتکا بر مراکز اطلاعاتي – فرهنگي خارج از سفارت‌خانه‌هاست!
از سوي ديگر، وزارت خارجه آمريکا از طريق فن‌آوري موسوم به WiFi در حال افزودن دسترسي جوانان ساير کشورها به اينترنت است. اکنون اين سوال پيش مي‌آيد که وقتي وزارت خارجه آمريکا دسترسي به اينترنت را افزايش مي‌دهد، چرا نبايد اجاره دهد که ديگران به مجموعه‌اي از مقالات و محصولات فرهنگي که دربرگيرنده اطلاعاتي در مورد آمريکا و ارزش‌هاي آمريکايي است، دسترسي داشته باشند؟! چنين کاري متناقض به نظر مي‌رسد.
البته افزايش ارتباطات از طريق توييتر، فيس‌بوک و ساير رسانه‌هاي اجتماعي براي جلب توجه مخاطبان خوب است اما "نبايد کودک را در حمام تنها گذاشت!"
کوشليس در ادامه تصريح کرد که وقتي پاي ارتباطات از طريق شبکه‌هاي اجتماعي نظير فيس‌بوک و توييتر در ميان باشد بايد به دو نکته مهم توجه کرد که البته بعيد به نظر مي‌رسد وزارت خارجه آمريکا آنها را مورد توجه قرار داده باشد.
مسئله اول نحوه برقراري ارتباط است و مسئله دوم اين است که چه کسي مطالبي را که بايد به صورت پيام‌هاي وزارت خارجه منتشر شوند، انتخاب و منتشر مي‌کند؟
تا زماني که ارتباط تنها از طريق صفحات وزارت خارجه در فيس‌بوک وتوييتر باشد، اشکالي پيش نمي‌آيد اما اگر قرار باشد کارآموزان و دانشجويان وارد ميدان شوند و ارتباطات جزئي‌تري با مخاطبان از طريق تالارهاي گفتگو برقرار کنند، آنگاه دردسرهايي ممکن است رخ دهد.
پيش‌تر يک تيم ده‌نفره در آيآيپي مستقر بود که دقيقا همين مسئوليت را به عهده داشت. هرچند که چنين رويکردي مي‌تواند مفيد باشد و به شايعاتي که در خصوص سياست خارجي آمريکا وجود دارد پايان دهد، اما از سوي ديگر مي‌تواند به نوعي بازي با آتش باشد.
سوال مهم اينجاست: آيا دولت اوباما قصد دارد مسئوليت انقلاب‌هايي را که ممکن است با شکست مواجه شوند برعهده بگيرد؟ هنوز شکست انقلاب مجارستان در سال 1956 که از طريق شبکه‌هاي راديويي آمريکايي به راه افتاد از خاطرها زدوده نشده است. يقينا تمامي جنبش‌هاي اعتراضي که امروز در خاورميانه به راه افتاده‌اند، پايان خوشي نخواهند داشت.
اين ديپلمات ارشد آمريکايي با زير سوال بردن کارايي شبکه‌هاي اجتماعي در دسترسي به نسل جوان، اين سوال را مطرح کرده است که انقلاب 6 آوريل مصر را چه کسي به راه انداخت؟ جوانان حامي البرادعي يا جوانان حامي اخوان‌المسلمين؟ البته اين گروه‌ها به نوبه خود عملکرد خوبي داشته‌اند.
علي‌اي‌حال، هيلاري کلينتون، وزير امور خارجه آمريکا همچنان از دسترسي آزاد به اينترنت دفاع مي‌کند. بايد اذعان کرد که اينترنت مهمترين ابزار دسترسي به اطلاعات در دوران کنوني است.
کوشليس افزود: آيآيپي چاره‌اي ندارد جز اينکه ارتباطات خود از طريق توييتر را ادامه دهد، اما با در نظر گرفتن يک اصل مهم و آن اينکه "بايد دقت کند که چه پيام‌هايي را ارسال مي‌کند." فعاليت در توييتر به معني مکالمه نيست بلکه به معني طرح يک سري سرفصل‌هاست.
در عين حال، آيآيپي مجبور است که تعداد صفحات باکيفيت خود در فيس‌بوک را نيز افزايش دهد. شايد لازم باشد برخي صفحات غيرجذاب و ناکارآمد حذف شوند.
در ضمن نبايد هرگز اين اصل را فراموش کرد که هم توييتر و هم فيس‌بوک شبکه‌هاي محدودي هستند که خود در قالب شبکه بزرگتري که در سراسر جهان فعال است، مشغول به فعاليت هستند.
اين تحليلگر امور ديپلماسي عمومي در پايان تصريح کرد: مقامات پيشين آيآيپي هميشه کساني بوده‌اند که از تجربه کردن ايده‌هاي نو شرمسار نبودند. هرگز نبايد فراموش کرد که نبايد گله را به دست گرگ سپرد.
