به گزارش خبرنگار ديپلماسي عمومي مشرق؛ سايت آمريکايي "ديپلمات" در گزارشي از رويکرد قدرت نرم و ديپلماسي عمومي در آسيا مي نويسد: مصر انقلاب‌ها را منقلب کرده است. همانطور که جوزف ناي، استاد دانشگاه هاروارد اخيراً در نشريه هافينگتون پست نوشته است: عقل سليم حکم مي‌کند که دولت‌هايي که داراي استيلاي نظامي بالايي هستند، پيرزو شوند، اما در عصر اطلاعات، دولت‌هايي (يا غير-دولت‌هايي) که بهترين داستان خبري را دارند، برنده هستند. قدرت نرم بخش مهمي از ترکيب قدرت را تشکيل مي‌دهد.
قطعاً با دسترسي روزافزون به اينترنت و ديگر تکنولوژي‌هاي ارتباطي، اطلاعات به ويژه در ميان عموم جامعه سريع‌تر از قبل منتقل مي‌شود. همانطور که جوزف ناي مي‌گويد، بنابراين ترديدي نيست که دولت‌ها و حکومت‌ها مي‌خواهند استراتژي‌هاي جديدي را خلق کنند که بتواند قدرت سخت و نرم را با هم ترکيب کنند.
دولت‌هاي آسيايي به پذيرش ابتکارات مختلف در قدرت نرم ادامه مي‌دهند. در روزهاي اخير در ويتنام، نخست وزير «نگويان تان دونگ»، استراتژي کشور براي ديپلماسي فرهنگي تا سال 2020 را تصويب کرد که متمرکز بر ترويج کشور ويتنام، مردم و فرهنگ آن در بقيه دنيا است.
در تايوان، رئيس جمهور «ما اينگ جئو» همين نکته را در مورد کشورش اعلام کرده است که توريسم امري کليدي در اعمال مؤثرِ قدرت نرم مي‌باشد. در اين مورد، طبق اعلان راديو بين‌المللي تايوان، جزيره مي‌تواند نمونه خوبي باشد . سال گذشته جزيره رکورد قبلي خود را با 5.56 ميليون بازديدکننده شکست.
ضمناً اخيراً در يادداشتي در روزنامه «جاکارتا پست» اندونزي آمده است که، در شرايط فقدان قدرت نرم کنوني از نظر داشتنِ وجهه مثبت در کشورهاي ديگر، بايد از جادوي قدرت نرم چين چيزهايي ياد گرفت. در اين مطلب پيشنهاد شده است که موفقيت چين با بنيادهاي کنفسيوسي يکي از بهترين تلاش‌ها در اين زمينه است که اندونزي مي‌تواند از آن درس بگيرد.
بنيادهاي کنفسيوسيِ چين در واقع نتيجه ابتکارات جالب توجه قدرت نرم هستند که طي تنها هفت سال تأثير بسزايي در جهان داشتند. چين با ترکيب عملي فرهنگ و هنر فرمولي را يافته است که به اين بنيادها اجازه مي‌دهد توانايي خود را با سرعت زياد و فراتر از انتظاراتشان گسترش دهند. در حال حاضر بنيادهاي کنفسيوسي چين، با داشتن 322 بنياد کنفسيوسي، 369 کلاس درس کنفسيوس در 96 کشور و خدمات‌رساني به بالغ بر 400 هزار نفر، به موضوعي جالب توجه در طيف وسيعي از حوزه‌هاي آکادميک و سياسي بدل گشته است.
آيا به اين بنيادها تنها مي‌توان به عنوان پروپاگانداي چيني نگريست؟
