به فرموده‌ی بزرگان قبیله ی اشاره، در عالم ملک و ملکوت، هر عملی از هر بنده ای سر زده باشد، «خرج کردن» از کیسه ی خداست و سرچشمه ی تحیّر بزرگان این نکته است که هرعملی از فاطمه علیهاسلام سرزده است برای دخلِ خدای متعال، «برکت، سرشاری و فراوانی» است. خدا بی جهت او را «کوثر» نام ننهاده است...!


کوثر، تخلص خدای واحد قهار در قرآن است. فاطمه علیهاسلام قرآن را بی امام، خانه ی بی‌صاحب می‌داند. آنگاه که بازیگران سیاست به کودتای خونین در مدینه مشغول بودند تقسیم کار در خانه ی نبوت تغییر کرد. اثبات امام به عهده ی کوثر افتاد و اثبات قران به عهده ی علی علیه السلام. کلام فاطمه علیهاسلام در کوچه های تنگ غفلت به خاک و خون کشیده شد تا صراط مستقیم تا روز حشر، وسیع و نورانی باقی بماند.

همانگونه که در تعریف شئون امامت، امامتِ علی علیه السلام با امامتِ تمام ائمه اطهار علیهم السلام برابر است، در تعریف شئون عصمت اللهی، حقانیتِ یک سوره ی قران با حقانیتِ تمام کتاب الله یکسان بود... پس کوثر، به نیابت از تمامیت قران برای دفاع از امام به میدان آمده و آنی و کمتر از آنی از حمایت ولایت کوتاه نیامد...

آنقدر کوتاه نیامد که عمرش کوتاه کوتاه شد...! حق بدهیم به خدای واحد قهار اگر به عبادت فاطمه علیهاسلام مباهات می کند. حق بدهیم به تحیر بزرگان که کوثر را برکت دخل خداوند می دانند. حق بدهیم به علی علیه السلام که در سوگ مهم ترین مدافع خویش، اشک بیافشاند و اندوه و حزن خود را ابدی و سرمدی بداند...