به گزارش گروه دفاع و امنيت مشرق، پديده اي مانند سونامي با انرژي فراوان خود، آثار مخربي مي تواند داشته باشد. اما در صورتي که ايران بتواند سونامي از نوع کنترل شده ايجاد کند، چه با منشأ زير زميني و يا به طور خفيف تر با طوفان هاي دريايي، آيا تأسيسات مشابه در کشورهاي منطقه نيز آسيب پذير خواهند بود؟
در بخش پيشين اين نوشتار اشاره داشتيم که عرض خليج فارس چندان زياد نيست و عمدتاً کمتر از 300 کيلومتر است؛ همچنين بطور خاص از پايگاه هاي هوايي کشورمان نام برديم که به دليل اهيمت بالاي مسئله بود. در اين ميان نگاهي به وضعيت برخي از پايگاه هاي هوايي کشورهاي کوچک حاشيه خليج فارس خالي از لطف نيست.
يکي از مهمترين اين پايگاه ها، پايگاه هوايي آمريکا در قطر است. در اين پايگاه ده ها آشيانه جنگنده وجود داشته و تعداد زيادي از سوخت رسان هاي کي-سي-135 و کي-سي-10، هواپيماهاي باربري سي-17 گلوب مستر3، سي-130، هواپيماهاي گشت دريايي اوريون و بمب افکن هاي تقريباً پنهانکار بي-1بي مستقر هستند.

ابر پايگاه هوايي آمريکا در منطقه خليج فارس 

فاصله پايگاه هوايي آمريکا در قطر از دريا کمتر از 35 کيلومتر است و طوفان هاي دريايي جهت دار و پر انرژي يا يک سونامي پرقدرت، اين فاصله را در مدت زمان کوتاهي طي مي کنند. هر چند محيط جغرافيايي اطراف اين پايگاه و ارتفاع از سطح دريا در تأثير گذاري سونامي روي تأسيسات آن ابهاماتي ايجاد مي کند، اما قطعاً انبوه هواپيماهاي گرانقيمتي که در محوطه روباز نگهداري مي شوند، قتلگاهي از ميلياردها دلار ماليات دهندگان آمريکايي توسط کساني که مورد ظلم واقع شده اند به پا خواهد کرد.

بمب افکن هاي بي1-بي در سمت چپ تصوير بالا قرار دارند

هرچند با توجه به روابط خوب دولت قطر با کشورمان احتمال استفاده از اين پايگاه عليه ما در وهله اول، زياد به نظر نمي رسد.
به گزارش مشرق، پايگاه هوايي شيخ عيسي واقع در جنوب شرقي بحرين علاوه بر حضور جنگنده هاي اف-5 و اف-16 اين کشور، پذيراي تعدادي از هواپيماهاي عمدتاً ترابري و گشت دريايي آمريکايي است. فاصله مجموعه 5 تايي آشيانه هاي شمالي اين پايگاه از دريا کمتر از 3 کيلومتر بوده و آشيانه هاي مشابه جنوبي آن نيز کمتر از 1.5 کيلومتر با ساحل فاصله دارند و باندهاي پروازي نيز بين اين دو مجموعه واقع است. بدين ترتيب با توجه به ارتفاع ناچيز از سطح دريا، خطر زيادي از جانب وقايع آب و هوايي طراحي شده، متوجه اين فرودگاه نظامي است.
پايگاه ناوگان پنجم دريايي آمريکا نيز در شرق بحرين واقع است که محل استقرار انواع ناوهاي جنگي آمريکا و پشتيباني از آنها است.

محل استقرار ناوگان آمريکا-دو فروند ناوشکن و چند ناوچه در تصوير مشاهده مي شوند

اما وضعيت دو پايگاه هوايي مهم امارات متحده عربي از نظر ارتفاع از سطح دريا که 23 و 50 متري است،‌ سطح تأثير پذيري از پديده سونامي را کاهش داده اما فاصله کمتر از 15 و 25 کيلومتري اين فرودگاه ها از ساحل آسيب پذيري از طوفان ها را محتمل مي گرداند.
در کويت نيز پايگاه علي السالم فاصله اي کمتر از 17 تا 20 کيلومتر در بخش هاي مختلف با دريا و ارتفاع 144 متر از سطح آن دارد. از اين رو، شايد امن ترين زرادخانه در مقابل حملات آب و هوايي، همين فرودگاه نظامي باشد.
پايگاه هوايي بزرگ ملک عبد العزيز در جوار فرودگاه بين المللي ظهران عربستان سعودي در فاصله کمتر از 6 تا 10 کيلومتري از آب قرار دارد و فرودگاه مهم ملک فهد نيز در فاصله حدود 25 کيلومتري از ساحل خليج فارس دارد که به نظر مي رسد بيشتر در خدمت امور غيرنظامي است. يک پايگاه هوادريا و بيش از 6 فرودگاه کوچک و متوسط ديگر هم در فواصل کم از آب قرار دارند. در پايگاه ظهران، علاوه بر سه مجموعه از آشيانه هاي بتني حفاظت شده با تپه هاي گوه اي، 27 سازه آلاچيق مانند نيز به چشم مي خورد که البته، سايه بان هايي براي جنگنده ها در توقفگاه ها هستند.

جت آموزشي انگليسي هاوک65 زير سايه بان در پايگاه ملک عبدالعزيز

در واقع در بسياري از پايگاه هاي ياد شده در بالا، هواپيماهاي جنگنده اغلب در توقفگاه هاي سقف دار اين چنيني که از طرفين هم باز هستند نگهداري مي شوند که اين امر آنها را در برابر يک طوفان سهمگين و ناگهاني بسيار آسيب پذير ميکند.
نکته اي که در اينجا قابل دريافت است، تعداد قابل توجه فرودگاه ها در حاشيه جنوبي خليج فارس مي باشد بطوريکه بيش از 25 فرودگاه کوچک و بزرگ از شمال کويت تا تنگه هرمز وجود دارد. فاصله اغلب اين فرودگاه ها از مرز دريا، ناچيز و کمتر از 10 کيلومتر است که آنها را در برابر موج سونامي آسيب پذير نموده و طوفان هاي پر انرژي، علاوه بر اين تأسيسات، فرودگاه هايي که در عمق بييشتري واقع شدند را نيز در معرض تهديد قرار مي دهد.

بار مالي انهدام يا آسيب ديدن ده ها فروند هواپيماي نظامي دشمن توسط سلاحي غيرقابل رديابي، سريع، ويرانگر و از همه مهمتر "تکرارپذير"، بر کسي پوشيده نخواهد بود زيرا همگي شاهکار حمله هوايي به پايگاه هاي اچ-3 در دوران دفاع مقدس در 15 فروردين 1360 و تأثيرات آن در کاهش آني توان هوايي دشمن و سپس عمليات هاي بعدي را بياد داريم. از اينرو آسيب غير قابل جبراني که با اين نوع عمليات ولي با سلاحي جديدتر قابل دستيابي است، آنرا به گزينه اي قابل بررسي تبديل کرده که از ذکر فرضيات دقيق اقدامات بومي، معذوريم.

جدا از مسائل نظامي و نقش تعيين کننده برتري هوايي در يک نبرد فرسايشي، در صورت انسداد تنگه هرمز، از بين رفتن فرودگاه هاي طرف مقابل با توجه به وابستگي اقتصادي کشورهاي منطقه به آن و احتياجات خطوط هوايي بار و مسافري در جهت رونق تجاري، ضربه اي عميق به حساب مي آيد.

بنابراين با توجه به شتاب فزاينده کشورمان در دستيابي به علوم روز، شايد مطلب بالا، فراتر از يک رؤيا پردازي بشود و يا باشد.