
"بسمالله الرحمنالرحيم"
« دعا، وسيلهى مؤمن و ملجأ مضطر و رابطهى انسان ضعيف و جاهل با منبع فياض علم و قدرت است، و بشر بىرابطهى روحى با خدا و بدون عرض نياز به غنى بالذات، در عرصهى زندگى سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛ " قل ما يعبؤا بکم ربىّ لولا دعاؤکم"»
« بهترين دعا آن است که از سرمعرفتى عاشقانه به خدا و بصيرتى عارفانه به نيازهاى انسان انشا شده باشد، و اين را فقط در مکتب پيامبر خدا (صلّىاللَّهعليه والهوسلّم) و اهلبيت طاهرين او - که اوعيهى علم پيامبر(ص) و وراث حکمت و معرفت اويند - مىتوان جست. ما بحمداللَّه ذخيرهيى بىپايان از ادعيهى مأثورهى از اهلبيت (عليهمالسّلام) داريم که انس با آن، صفا و معرفت و کمال و محبت مىبخشد و بشر را از آلايشها پاکيزه مىسازد.»
« مناجات مأثورهى ماه شعبان - که روايت شده اهلبيت (عليهمالسّلام) بر آن مداومت داشتند - يکى از دعاهايى است که لحن عارفانه و زبان شيواى آن، با مضامين بسيار والا و سرشار از معارف عالىيى همراه است که نظير آن را در زبانهاى معمولى و محاورات عادى نمىتوان يافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نيست. اين مناجات، نمونهى کاملى از تضرع و وصف حال برگزيدهترين بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبى است. هم درس معارف است، هم اسوه و الگوى عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.»
« مناجاتهاى پانزدهگانه که از امام زينالعابدين حضرت علىبنالحسين(عليهالسّلام) نقل شده، گذشته از خصوصيت بارز دعايى مأثور از اهلبيت(عليهمالسّلام)، اين مزيت را داراست که به مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجاتها را انشا فرموده است.»
« خداوند به همه توفيق استفاضه و خودسازى به برکت اين کلمات مبارک را عنايت فرمايد.»