به گزارش مشرق، اگر به مدد پیروزی شگفت انگیر در دربی هفتاد و نهم نبود هم اینک بهانه کافی برای اخراج حمید درخشان وجود داشت. او هرگز نتوانست با میراث دایی کار را پیش ببرد و حالا که از جام حذفی هم کنار رفتند تقریبا می شود مطمئن شد امسال هم خبری از صید جام در پرسپولیس نیست.

البته بنزین پیروزی در دربی هم تا مدت زمان محدودی در باک درخشان باقی می‌ماند و بدون شک با ادامه این شکست‌ها او همان حکمی را از مدیرعامل پرسپولیس دریافت می کند که پیش از این دایی با همه اقتدارش آن را گرفت و رفت. رفت و این تیم ماند با این همه کمبود و مشکلات.

شکست برابر ذوب آهن و وضعیت پرسپولیس در این بازی، آینه تمام قدی بود از مختصات این تیم در فصل جاری. تیمی که همیشه یک عده را به عنوان مصدوم در اختیار ندارد، تیمی که به علت محرومیت همیشه یک عده دیگر را هم ندارد، تیمی که بد بسته شده و بازیکنان جانشین در حد و اندازه هایی نیستند که جانشین مناسبی برای اصلی ها باشند. تیمی که نفس ندارد تیمی که هر روز یک مصدوم جدید دارد.

آنچه بر سر پرسپولیس در بازی با ذوب آهن آمد خروجی اشتباهاتی بود که از اتاق وزیر ورزش شروع و به کوچکترین عضو این زنجیره کابوس وارد یعنی بازیکنی مثل احمد نورالهی ختم شد. هیات مدیره پرسپولیس، اعضای این هیات مدیره و مدیرعاملی که مورد وثوق امیررضا خادم بود نتوانستند از عهده وظایف خود به خوبی بر بیایند. آنها حتی استراتژی درستی در مدیریت بحران نداشتند که اگر داشتند می دانستند در طول تاریخ لیگ برتر هرگز در هیچ دوره ای پرسپولیس با تعویض مربی در میانه فصل نتوانست نتیجه بهتری بگیرد.

بدون شک نه سیاسی این را می داند و نه هیچ یک از اعضای آن هیات مدیره گلچین شده. به این سیاهه توجه کنید؛ آری‌هان، افشین پیروانی، وینگادا، علی دایی، دنیزلی و یحیی گل محمدی. همه این مربیان بزرگ در یک برهه، میانه فصل و پس از ناکامی مربی قبلی به پرسپولیس آمدند و بدون استثنا هیچکدام نتوانستند این تیم را فاتح لیگ برتر کنند.

به پشتوانه آگاهی از آن تاریخ می شد از روز اول به راحتی حدس زد حمید درخشان هم قادر نیست نتایجی بهتر از آنچه دایی کسب کرد، به دست بیاورد. دست کم اگر سیاسی آن اشتباه بزرگ را مرتکب نمی شد و دایی را حفظ می‌کرد حالا خبرنگاران راحت تر از سرمربی پرسپولیس می پرسیدند چرا تیم را اینگونه بستی؟ چرا باید پرسپولیس پر از بازیکنانی باشد که در اندازه های این تیم نیستند و ده ها چرای دیگر که مشخص نیست حالا باید از چه کسی آنها را پرسید.

حمید درخشان قربانی آرزوی دیرینه خود شد، سیاسی نمی دانست اما او که بهتر از همه مطلع بود مربیان نیمه راه آمده پرسپولیس، هرگز نتوانستند رستگار شوند. درخشان شهوت بازگشت داشت و همین موجب شد چشمانش به خوبی نبیند میراث دایی با این بازیکنان چیست.

در لیگی که تراکتورسازی، سپاهان و استقلال خودشان را نسبت به سال قبل به خوبی تقویت کردند، پرسپولیس به راحتی تاثیرگذارترین مهره هایش را تنها به واسطه قانون سقف بودجه و نداشتن پول کافی از دست داد. امروز علیرضا رحیمی نیست تا از او بپرسیم شما که رعایت کردی کجایی و افشارزاده و خلیلیان که رعایت نکردند چه بلایی سرشان آمده؟

هیات مدیره استقلال برای حفظ ملی پوشان دست به هر کاری زد اما هیات مدیره مورد اعتماد وزارت ورزش در پرسپولیس یک به یک از دست رفتن ستاره های پرسپولیس را دید و ادعا کرد طبق سقف کار می کند. این هم ثمره سقف شما؛ یکی مثل دایی برای هفت هفته ناکامی دو میلیارد و صد میلون تومان می گیرد و می رود، آن وقت پرسپولیس باید بهای از دست دادن سید جلال حسینی را با مشاهده میشل اومانای 600 هزار دلاری پس بدهد!

دومینوی اشتباهات پرسپولیس از اتاق وزیر در گرمای اردیبهشت ماه آغاز شد و حالا تا سرمای آذرماه با دو اشتباهِ یکی مثلِ احمد نورالهی ادامه دارد. اگر در آن شب گرم بهاری در سئول در مورد پرسپولیس درست تصمیم می گرفتند قطعا در مرحله نیمه نهایی جام حذفی، پرسپولیس با بازیکنانی به مراتب بزرگتر و شناخته شده تر از نورالهی ها بازی می کرد.

این فوتبال است، بازی اشتباهات. هر که کمتر اشتباه کند فاتح است و پرسپولیس در 14 فصل تنها دو بار قهرمان لیگ برتر می شود چون از صدر تا ذیل تصمیماتش پر از غلط است.

نشانه می خواهید ما به شما نشان می دهیم؛ انتخاب هیات مدیره، مدیرعامل و اسپانسری که اخراج شد. تعویض عجولانه مربی ای که خودش دو میلیارد گرفت اما پول نداشت ستاره بگیرد. تیم را متوسط بست و حالا مربی جانشین می گوید پاسخگو نیستم. جذب ناباورانه بازیکنی که در حد تیم نیست و توانایی این را دارد تا با دو اشتباه به راحتی پرسپولیس را از جام حذفی بیرون کند. و این همان پرسپولیس ساخته شماست؛ تیمی که یا بازیکنانش مصدوم هستند یا به خاطر مسائل انضباطی محروم.